Χθες Κυριακή ο βαφτιστικός μου, μου ζήτησε να πάμε στην «λίμνη» του χωριού για να ταΐσει τα παπάκια. Εννοείται ότι δεν του χάλασα χατήρι...Η αλήθεια είναι ότι είχα χρόνια να πάω και θυμάμαι χαρακτηριστικά τον παππού μου ο οποίος με περίμενε να σχολάσω για να πάμε. Κάποτε υπήρχαν πάπιες, χήνες, χέλια, χελώνες, ψάρια, παιδιά να παίζουν, τουρίστες να ξεκουράζονται και να απαθανατίζουν με τον φωτογραφικό τους φακό την υπέροχη πανίδα της περιοχής! Αυτά βέβαια υπήρχαν δυστυχώς κάποτε... φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα και συγκεκριμένα χθες, όταν πήγα τον Νικόλα, δυστυχώς αντικρίσαμε αυτές τις εικόνες εγκατάλειψης. Τα ζώα που υπάρχουν εντός της λίμνης μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού και τα σκουπίδια να καλύπτουν τη μισή λίμνη. Και θέλω κάποιος να μου απαντήσει στις ερωτήσεις του μικρού:
«Νονέ γιατί υπάρχουν τόσα πολλά σκουπίδια;» «Γιατί δεν καθαρίζουν την λιμνούλα;»
«Γιατί τα παπάκια δεν κολυμπάνε;»
«Πως μπορούν να ζουν εκεί μέσα;»
«Ποιος θα την καθαρίσει;»
Τα μικρά παιδιά κρατούν στα χέρια τους την ελπίδα! Αλλά και αυτά για να οδηγήσουν την κοινωνία προς το καλύτερο πρέπει να βλέπουν και εμάς τους ίδιους να προσπαθούμε. Και κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν συμβαίνει!
Χρήστος Χανής
