Αν σπάσει το κλαδί που λέγεται τουρισμός και πάνω σε αυτό στηρίζεται και εξαρτάται, το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας της χώρας μας, θα πέσουμε όλοι στο κενό και θα συντρίβουμε; Πόσο ανάγκη έχουμε τον τουρισμό, στην παραγωγική και εργασιακή αλυσίδα του τόπου μας; Εύλογα ερωτήματα, που ζητούν απεγνωσμένα απαντήσεις. Είναι η βιομηχανία της χώρας μας, υποκατάστατο της λευκής βιομηχανίας του τουρισμού, που τον νέκρωσε η παγκόσμια φονική πανδημία; Περιμένοντας τους τουρίστες, τι προσδοκάμε;
Η Ελλάδα και ειδικά τα νησιά μας, είχαν αναπτύξει μια αξιοζήλευτη βιομηχανία. Την μεταπολεμική εποχή, τα Δωδεκάνησα είχαν αυτάρκεια σε πάρα πολλά αγαθά, που τα παρήγαγαν και τα τυποποιούσαν εξάγοντας πολλά από αυτά. Ας θυμηθούμε την ΚΑΙΡ της Ρόδου, το Οινοποιείο της Κω, το πρώτο Εργοστάσιο Γάλακτος της Κω, το Εργοστάσιο καπνού και τσιγάρων της Ρόδου, τις αλευροβιομηχανίες, τα επτά εργοστάσια τοματοπολτέ στην Κω, το Εργοστάσιο κυτιοποιίας (national) στο νησί μας, μέχρι και το βυρσοδεψείο.
Φυσικά και το μοναδικό θρυλικό Εργοστάσιο, ετοίμων ενδυμάτων στην Κω της Alexander Fashion, το οποίο αφού το πολέμησαν σκληρά τα αριστερά και εργατικά συνδικάτα, αντικατέστησε το ντόπιο εργατικό δυναμικό, με εισαγόμενο από τις μακρινές Φιλιππίνες, ώσπου μαράζωσε και μεταφέρθηκε στην γειτονική μας Βουλγαρία. Καλός είναι ο συνδικαλισμός και δίκαιη η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του εργάτη, αλλά να έχει και τα σωστά και επιθυμητά αποτελέσματα. Έκτοτε τα εργοστάσια που έδιναν ζωή στην ντόπια οικονομία και δουλειά στους νησιώτες, αφέθηκαν στη λήθη τους. Πολλοί εργαζόμενοι, διάλεξαν τον δρόμο της οικονομικής μετανάστευσης. Όσοι απέμειναν στα νησιά, στραφήκαν στην νέα λεύκη βιομηχανία του τουρισμού και εξαρτιόντουσαν από τις διάφορες συνθήκες. Πρώτα από όλα από τους πιλότους, των τουριστικών επιχειρήσεων και τους τουριστικούς πράκτορες (tour operators - tourist agents) κλπ. Απρόβλεπτες καταστάσεις, όπως η ξαφνική παρουσία χιλιάδων μεταναστών, ένας ισχυρός σεισμός και μια φονική παγκόσμια πανδημία, ταρακούνησαν όχι μόνο τα θεμέλια των Ξενοδοχείων, αλλά γκρέμισαν και την πορεία της τουριστικής λευκής βιομηχανίας.
Τώρα που όλα δυσκόλεψαν, νοσταλγούμε και θέλουμε ξανά, την παλιά ανθηρά βιομηχανία στα νησιά και στην χώρα μας γενικά. Σαράντα χρόνια διωγμού των Ελληνικών βιομηχανιών, ήταν αρκετά για να γεμίσουν την Ρωσία, την Τουρκία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τα τότε Σκόπια και τα λοιπά Βαλκάνια με Ελληνικές βιομηχανίες και με επενδυτές που αξιοποίησαν αλλού τα κεφάλαια τους, με ποιο ευνοϊκούς όρους και συνθήκες. Όλες οι βιομηχανικές ζώνες του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης άδειασαν, ενώ πριν γέμιζαν από εργάτες, που έρχονταν από όλη την ύπαιθρο χώρα δημιουργώντας έτσι το φαινόμενο της αστυφιλίας. Τώρα τι κάνουμε; Επιστρέφουμε ξανά, στην παλιά μας βιομηχανική αγάπη;
Όπως ανακοίνωσε τελευταία το Υπουργείο Ανάπτυξης, που συνεδρίασε με τους αρμοδίους υπουργούς και υφυπουργούς οικονομικών και μαζί με το μισό υπουργικό συμβούλιο, θέλουν να αναδείξουν την σημασία της παρουσίας της βιομηχανίας στη χώρα μας. Για αυτό ανέλαβαν τον συντονισμό των δράσεων όλων των Υπουργείων, ώστε να συσταθεί ξανά το Υπουργείο βιομηχανικής πολιτικής και ανάπτυξης. Μετά από όλα αυτά, είναι σίγουρο ότι η Κυβέρνηση και η Ελληνική Πολιτεία, θέλει την συμμετοχή της βιομηχανίας σε ένα νέο μοντέλο οικονομίας, με ιδιαίτερο σεβασμό στην βιομηχανία;
Η βιομηχανική ιστορία του τόπου μας και τα κεφάλαια της έχουν γραφτεί, από τις πολλές και διάφορες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης. Από το 1975εως και το 1985 η Ελληνική βιομηχανία, είχε κάνει ένα και μόνο αίτημα στην τότε Κυβέρνηση, να κάνει ό, τι ήταν δυνατόν για να κρατηθεί η ανταγωνιστικότητα της. Έπρεπε να φροντίσουν οι κυβερνήτες, ώστε να έχουμε επιτύχει και στην χώρα μας τους ίδιους και ισότιμους όρους, με τα άλλα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και το ίδιο οικονομικό μοντέλο βιομηχανικής ανάπτυξης.
Εάν το επετύγχαναν τότε, με αυτό τον τρόπο, θα κατάφερναν πάρα πολλά. Όμως μέσα στην αρένα του πολιτικού ανταγωνισμού και του προσωπικού διαγκωνισμού, ήταν εγκατεστημένη και καλλιεργημένη η Ελληνική σοσιαλιστική και σοβιετική αριστερή ιδεολογία, ως προσφερόμενο πελατειακό, ψηφοθηρικό δυναμικό. Έτσι στον καιρό των πρασίνων, του σοσιαλιστικού, Αριστερού ΠΑΣΟΚ και των μπλε, της Δεξιάς κεφαλαιοκρατικής, καπιταλιστικής ΝΔ, οι βιομήχανοι και οι πολυεθνικές εταιρίες, προτίμησαν να φύγουν από την Ελλάδα. Άραγε η Ελληνική βιομηχανία ήταν το πρόβλημα, ή το ΠΑΜΕ που ξεσήκωνε τους εργάτες, με την σημαία του βιομηχανικού διωγμού;
Στο ερώτημα των βιομηχάνων προς τους πολιτικούς αν θέλουν ή όχι τη βιομηχανία στην Ελλάδα, η απάντηση του Εθνάρχη, Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν. ‘Εγώ θα σας ρίξω μέσα στη θάλασσα της ΕΟΚ, για να μάθετε να κολυμπήσετε μόνοι σας.’ Η δε απάντηση από τον Ανδρέα Παπανδρέου ήταν. ‘Ότι θα γκρεμίσουμε τα κάστρα της ολιγαρχίας και θα δώσουμε στο λαό, την Εθνική μας παράγωγη’. Παράλληλα την ίδια ώρα κάτω από το τραπέζι, ετοίμαζαν διάφορα οικονομικά κονδύλια, κρατικά και Ευρωπαϊκά, δήθεν για να τα μοιράσουν, για την περιφερειακή βιομηχανική ανάπτυξη της Ένωσης Βιομηχάνων, στην οποία ήταν τότε κορυφαία η Ελλάδα.
Μόνο που η Ευρωπαϊκή Ένωση, ποτέ δεν χαρίζει, αλλά πάντα δανείζει, με το αζημίωτο τοκογλυφικό της σύστημα. Από το 1985 εως το 1995, ξήλωσαν σταδιακά οι τότε πολιτικοί και την ταμπέλα στο Υπουργείο βιομηχανίας, διαλύοντας έτσι όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες του, αφού Ελληνική κουμμουνιστική σοβιετική, σοσιαλιστική ιδεολογία και βιομηχανία με ολιγαρχίες, δεν πάνε μαζί. Έτσι και αλλιώς η Βουλγαρία, η Τουρκία, η Ρουμανία και η Ρωσία, είχαν Υπουργεία βιομηχανίας και αυτά μας έφταναν. Μετά το πρώτο κύμα αποβιομηχανοποίησης της Ελλάδας και την από- επένδυση, διώξαμε ό, τι βιομηχανική παραγωγή είχε απομείνει στη χώρα μας.
Από ελαστικά είδη αυτοκινήτων, από συναρμολόγηση αυτοκινήτων, από λιπάσματα, από ναυπηγεία, από χαλυβουργεία, από χημικά, από πρώτες ύλες, από υφάσματα, από ηλεκτρικά είδη, από χαρτοποιεία, πλαστικά και άλλα πολλά. Κατ’ εντολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φρέναραν οι κηδεμόνες μας την μεταποίηση και την κονσερβοποίηση, των γεωργικών μας προϊόντων.
Αξέχαστες θα μείνουν οι χωματερές στην Ηπειρωτική Ελλάδα, όπου θάβονταν τόνοι από πορτοκάλια και ροδάκινα. Κατά τα άλλα, εμείς πίναμε πορτοκαλάδες, από κατεψυγμένες εισαγωγές της Βραζιλίας και του Μεξικού και τρώγαμε πατάτες, της Αιγύπτου, του Ισραήλ, της Κύπρου και της Τουρκίας. Μερικές φορές, διώχναμε την ιδιωτική και υποστηρίζαμε την Κρατική βιομηχανία. Αυτή, που ακόμη πληρώνουμε από την τσέπη μας. Στο κάτω- κάτω, αποδείχθηκε χειρότερη και από τις ιδιωτικές προβληματικές εταιρίες, που κρατικοποιήσαμε. Όμως από το 1995 ως το 2005, χρόνο με το χρόνο, σκεφτήκαμε ξανά την βιομηχανία, γιατί η ανεργία βροντούσε τις πόρτες μας.
Έτσι άνοιγαν με επιδοτήσεις και χαμηλότοκα δάνεια μόνο τα κρατικά εργοστάσια των ΔΕΚΟ και κρατικών βιομηχανιών, που ήταν ήδη καταχρεωμένα, έστω και αν δούλευαν με φτηνά, εργατικά χέρια. Ποια ήταν η λύση στο αδιέξοδο αυτό; Ατέλειωτες μελέτες με οικονομικές επιτροπές, με ομάδες εργασίας, για να ξανακαλύψουμε την νέα βιομηχανική Ελλάδα. Οι εναπομείναντες βιομήχανοι και οι εκπρόσωποι τους υπολογίζουν ότι στα υπόγεια του Υπουργείου Οικονομικών, υπάρχουν ειδικές μελέτες, αποτελούμενες από χιλιάδες σελίδες η κάθε μια από αυτές. Δυστυχώς από το 2005εως και το 2015 και μετά την πτώχευση του 2009 και τα επαχθή μνημόνια δανεισμού, αρχίσαμε να μετράμε την βιομηχανική μετανάστευση και την μετατροπή σε βοσκοτόπια ξανά, όλης της Ακριτικής Βορείου Ελλάδος, από τη Θεσσαλονίκη μέχρι και τον Έβρο.
Κατά τα άλλα φτιάξαμε στα χαρτιά ένα Υπουργείο επενδύσεων, που δεν λειτούργησε ποτέ. Φτιάξαμε και μερικές επιτροπές και ένα τυπικό κυβερνητικό πρόγραμμα, μιας νέας εκβιομηχάνισης, λες και προχώρησε η προηγούμενη. Το 2015, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, μέχρι και σήμερα, διαπιστώνουμε εκ των πραγμάτων ότι, το 98,5 % της δευτερογενούς παράγωγης, είναι πολύ μικρές και μεσαίες βιοτεχνίες, μέχρι να πάρουν και αυτές τον ίδιο δρόμο με την προϋπάρχουσα βιομηχανία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για τον κίνδυνο αποβιομηχάνισης, εμπνεύστηκε και πρότεινε Εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, βασισμένο στην παλιά βιομηχανία, αρκεί να είναι πολύ μικροί οι βιομήχανοι. Σήμερα η ΝΔ, ως Κυβέρνηση, θα βάλει τα οικονομικά Υπουργεία, να κάνουν την δουλειά του Υπουργείου βιομηχανίας, το οποίο καταργήθηκε πριν από 40 περίπου χρόνια.
Η πλούσια Ελληνική βιομηχανία και οι εξαγωγές της, ήταν ένα ισχυρό οικονομικό αντίβαρο, για την λευκή βιομηχανία του τουρισμού, που σήμερα αργοπεθαίνει, κάτω από την δαμόκλεια σπάθη του παγκόσμιου φονικού ιού. Σήμερα βάλαμε ως προστατευτική ασπίδα τον εμβολιασμό, για να λειτουργήσει ο τουρισμός και να ξανανάψουν οι μηχανές της οικονομίας μας.
Πόσοι όμως θα εμπιστευτούν τα εμβόλια, για να επιτύχουμε σοβαρή ανοσία; Πόσοι τουρίστες, θα δεχθούν να ταξιδέψουν άφοβα και χωρίς επιφυλάξεις; Αλλά και αυτοί που θα το τολμήσουν να κάνουν διακοπές, πόσο άνετα θα νοιώθουν εν μέσω κανόνων, περιορισμών και γενικής καχυποψίας γύρω τους; Διότι ταξίδια και διακοπές, σημαίνουν ελευθερία, ξεγνοιασιά, διασκέδαση και όχι φόβος και τρόμος μιας παγκόσμιας, φονικής πανδημίας, που συνεχώς υποτροπιάζει και δεν έχει παντελώς εξαλειφτεί.
Ούτε ο λαμπερός Μεσογειακός ήλιος, ούτε η μπλε Αιγαιοπελαγίτικη θάλασσα, με τις δαντελωτές, αμμουδερές ακρογιαλιές, μπορούν να μας σώσουν οικονομικά, αν δεν στραφούμε στον πρωτογενή τομέα της γεωργίας, στη μάνα γη. Αυτή είναι η έξοδος κίνδυνου, μια δεύτερη σωτήρια πόρτα, για την οικονομία μας, την ντόπια και την εθνική. Αν δεν ασχοληθούμε σοβαρά, με την επεξεργασία και μεταποίηση των προϊόντων, που είναι η Βιομηχανία, το οικονομικό μέλλον της χώρας μας, θεωρείται αβέβαιο.
Η Ελληνική βιομηχανία, είναι αυτή που άλλοτε άνθιζε και μεγαλουργούσε στην χώρα μας, καθιστώντας την αυτάρκη, με μηδενική ανεργία και ανεξάρτητη, από την ανάγκη της έλευσης ή όχι των τουριστών. Σ.Σ. Εμπνευστής του παρόντος κειμένου, είναι η τραγική οικονομική κατάσταση, που όλοι βιώνουμε σήμερα, χωρίς να θέλω να μπω στα ιδιαίτερα χωράφια, των οικονομολόγων και των τεχνοκρατών.
