Πίσω από τα μισογκρεμισμένα τείχη, ξεπρόβαλε το σγουρόμαλλο κεφαλάκι του δωδεκάχρονου παιδιού. Το Εβραιόπουλο κατατρομαγμένο, κρυβόταν με την καρδιά του να κτυπάει ατίθασα, σαν του λαγού. Λίγο πιο πέρα ακούγονταν οι διαπεραστικοί κρότοι, από τα πυρά των όπλων. Ο ουρανός ήταν μουντός, θλιβερός και η ατμόσφαιρα αποπνιχτική, από τις αδιάκοπες ριπές των σύγχρονων όπλων.
Στην λωρίδα της Γάζας, μερικά παιδιά στην ηλικία του, κρατούσαν τα όπλα και σκότωναν τους ‘αδελφούς’ τους. Αυτή η περιοχή ποτέ δεν ησύχαζε. Ούτε και τώρα, με την απειλητική παρουσία της παγκόσμιας, φονικής πανδημίας.
Μερικά χιλιόμετρα παραπάνω εκεί στην αιματοκυλισμένη Συρία, επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό. Ένα παιδάκι της φυλής των Γιαζίντι, ζει τον τρόμο και την φρίκη, του εμφύλιου αλληλοσπαραγμού στη χώρα του.
Από το Σινά, ως τον Λίβανο ή την Συρία και από την Παλαιστίνη, ως την Ιερουσαλήμ, οι ταραχές στη Μέση Ανατολή, δεν έλεγαν να σταματήσουν.
Κάποια στιγμή που ο θόρυβος είχε κοπάσει και οι εχθροπραξίες είχαν προσωρινά παύσει, ο μικρός Βενιαμίν προσπάθησε να βγει από την κρυψώνα του, για να πάει στο φτωχικό του. Πέρασε από έρημους δρόμους και κλειστά μαγαζιά. Η ερημιά βασίλευε παρέα με την εκκωφαντική σιωπή, που απλώνονταν παντού. Η φονική πανδημία, δεν ξέχασε καμιά γωνιά της γης, ούτε τα Ιεροσόλυμα. Το μικρό παιδί, ακολούθησε βιαστικά την ίδια πορεία, σε εκείνα τα πέτρινα σοκάκια που περπάτησε και ο ειρηνοποιός Ιησούς. Αυτόν που κάποτε οι πρόγονοι του Ιουδαίοι, μαζί με τους Ρωμαίους τον καταδίκασαν σε θάνατο, γιατί είχε διαφορετικές ειρηνιστικές ιδέες, ενάντια στην βία και την σκλαβιά και άφοβα τις κήρυττε δημόσια παντού. Διότι ο Χριστός, ήταν επαναστάτης της ειρήνης και αντίθετος σε κάθε κατακτητή, που καταδυνάστευε τον λαό του, αυτόν του Ισραήλ
Ο Βενιαμίν, με τον τρόμο στα κατάμαυρα γυαλιστερά του μάτια, βγήκε ως το ξέφωτο. Απέναντι του φάνταζε ο τεράστιος χρυσός τρούλος από το Μουσουλμανικό Τέμενος, το όποιο έκτισαν οι Άραβες Μωαμεθανοί, για να τιμήσουν τον Προφήτη τους Μωάμεθ. Δίπλα του κολλημένη η Καθολική Εκκλησία, πιο δίπλα μια Εβραϊκή Συναγωγή και στην απέναντι πλευρά, ξεχώριζε το πανύψηλο καμπαναριό, της Ορθόδοξης Εκκλησίας , του Παναγίου Τάφου του Χριστού.
Ο μικρός περπάτησε στα στενοσόκακα, ακολουθώντας τα ίδια βήματα του Χριστού, τότε που τον συνέλαβαν και του φόρτωσαν τον ασήκωτο ξύλινο Σταυρό. Έπρεπε να τον ανεβάσει στον λόφο στον λεγόμενο Κρανίου Τόπο.
‘Εκεί όπου Εσταύρωσαν Αυτόν.’
Τον τιμώρησαν μαζί με άλλους δυο κοινούς κακούργους, αφού τον καταδίκασαν με συνοπτικές διαδικασίες και με κατασκευασμένο κατηγορητήριο, στην εσχάτη των ποινών, γιατί απειλούσε την πλουτοκρατία και την διεφθαρμένη εξουσία, Ρωμαϊκή και Εβραϊκή. Σε μια γωνιά, μερικοί Ρωμαίοι αξιωματούχοι, θα πιαστούν στα χέρια, για να διαμοιράσουν τα ιμάτια του Ιησού.
Ο Βενιαμίν, αφού συνάντησε τον αδελφό του τον Ααρών, πέρασαν μαζί από ένα κήπο, γεμάτο με αιωνόβιες ελιές. Ήταν ο κήπος της Γεσθημανής, όπου ο Ιησούς με ανθρώπινη αδύναμη φύση, προσευχόμενος παρακάλεσε τον Ουράνιο Πατέρα του, να του απαλύνει το Μαρτύριο και να του πάρει μακριά, το πικρό Ποτήρι.
‘Πάτερ μου παρελθέτω από εμού το ποτήριον τούτο.’
Τα δυο τρομαγμένα παιδιά από τις συχνές συγκρούσεις, τρέχοντας και καταϊδρωμένα, αφού κατάφερε να ξεφύγουν, μπήκαν στην ασφάλεια της φτωχικής αυλής, του χαμηλόκτιστου σπιτιού τους. Τώρα πια οι κρότοι από τις φονικές σφαίρες, ήταν πολύ μακριά και δεν τα απειλούσαν.
Το ροδόχρουν απόγευμα γλιστρούσε γρήγορα, για να δώσει την θέση του στην σκοτεινή νύχτα. Από μακριά οι καμπάνες των Ορθόδοξων Εκκλησιών της Ιερουσαλήμ, κτυπούσαν καλώντας τους πιστούς για τον Εσπερινό.
Πιο δίπλα, ο ιμάμης, φώναζε πέντε φορές την ημέρα, από τα μεγάφωνα του Μιναρέ, τους πιστούς Μωαμεθανούς, για την καθορισμένη προσευχή.
Ιερουσαλήμ, μια πόλη, πολύβουη, πανάρχαια, διαχρονική, ιερή, όπου συναντιούνται όλοι οι πολιτισμοί του κόσμου. Ένα μωσαϊκό από διαφορετικές φυλές και Θρησκείες, συνθέτουν αυτή την ιστορική πόλη. Μια πόλη πάντα ταραγμένη, μια αρένα εμφυλίων και μη συγκρούσεων, που ούτε η Σταυρική Θυσία του πράου Χριστού, που κήρυττε την Αγάπη και την ειρηνική συμβίωση ούτε η Λαμπροφόρος Ανάσταση Του, δεν μπόρεσε να ηρεμήσει τους κατοίκους της και του παροικούντες την Ιερουσαλήμ.
Αυτή την ειρηνική συμβίωση, την Χριστιανική Αγάπη, την ανθρωπιά και την συμπόνια, γνωρίζουν για λίγο και οι πρόσφυγες, που φεύγουν από την φρίκη του πολέμου, διωγμένοι και κατατρεγμένοι μακριά από τις οικογενειακές εστίες τους.
Πότε επί τέλους οι ισχυροί της Γης, θα καταφέρουν να εδραιώσουν την Παγκόσμια ειρήνη και θα αφήσουν το πανάκριβο εμπόριο των όπλων;
Ύστερα από δυο και πλέον χιλιάδες χρόνια, κάποιοι ιστορικοί θα αναφερθούν με τον δικό τους τρόπο, σε αυτή την ταραγμένη περιοχή, όπου δίδαξε και θυσιάστηκε για την ειρήνη και την αγάπη, ο Πάγκαλος Ιησούς Χριστός.
Παράλληλα θα καταγράψουν και την καθημερινότητα της Ιερουσαλήμ. Θα την γράψουν σε ηλεκτρονικά βιβλία, θα την διαδώσουν παντού στο διαδίχτυο, θα την τυπώσουν στα τελειότερα μηχανήματα και παράλληλα θα την αποτυπώσουν με τις πιο ακριβείς φωτογραφικές μηχανές.
Θα κάνουν, ό,τι περίπου έκαναν και οι τέσσερις Ευαγγελιστές, όπου πάνω στα πανάρχαια ειλητάρια από πάπυρο, κατέγραψαν την ζωή το κήρυγμα, τα Θαύματα, το Μαρτύριο και την Ανάσταση του Σωτήρα Χριστού. Μαζί κατέγραψαν και την ταραγμένη πορεία της θρυλικής Ιερουσαλήμ, στην πάντα ταραγμένη Μέση Ανατολή εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
Και όμως αυτά τα δύσκολα χρόνια επέστρεψαν, με την απειλή μιας θανατηφόρου παγκόσμιας πανδημίας, που απλώθηκε γρήγορα σαν τρομακτική σκιά, σκεπάζοντας όλο τον πλανήτη και σκορπίζοντας φόβο και σιωπή. Τα πάντα νέκρωσαν, το εμπόριο, η εστίαση, ο τουρισμός, τα ταξίδια, η ανθρώπινη επικοινωνία, όλα πέτρωσαν. Οι χώροι των συναθροίσεων άδειασαν, το ίδιο και οι Ιεροί χώροι λατρείας κάθε Θρησκεύματος και κάθε δόγματος. Οι καμπάνες των Εκκλησιών σιώπησαν, ο ιμάμης έπαψε να καλεί τους πιστούς στα Τεμένη, η Ιουδαϊκή Συναγωγή και μαζί όλοι οι υπόλοιποι Ναοί, άδειασαν με τους περιορισμούς, για την αντιμετώπιση του φονικού ιού. Επικρατεί παντού ερημιά και σιωπή. Όχι για τον φόβο των Ιουδαίων, αλλά για τον φόβο της θανατηφόρας επιδημικής ασθένειας, που αποδεκατίζει και ταλαιπωρεί σε όλες τις χώρες, αρκετούς άτυχους ανθρώπους, που μολύνονται από αυτήν.
Και φέτος το Πάσχα, με την απογοητευτική εξέλιξη της φονικής ασθένειας, παρά τους εμβολιασμούς και τα περιοριστικά μέτρα, ίσως να το γιορτάσουμε περιορισμένοι για δεύτερη χρονιά, στις καρδιές μας. Με μια θερμή προσευχή στον Χριστό της Ιερουσαλήμ και στο Άγιο Φως που θαυματουργά ‘αναβλύζει’ από τον Πανάγιο Τάφο, ας ελπίσουμε ότι θα κάνει το θαύμα του. Ώστε να σταματήσει αυτή την πανδημική κατάρα, να φωτίσει τον κόσμο με ελπίδα και να εξαφανίσει αυτό το ανελέητο θανατικό, που κάλυψε όλο τη Γη. Γιατί μετά τα Άγια και Σεπτά Πάθη, έρχεται η Ανάσταση. Γιατί μετά το σκοτάδι έρχεται το Άγιο Φως.
Ευλογημένη διάβαση, έστω και με περιορισμούς στις Εκκλησιές μας, που όλοι οι πιστοί τόσο πολύ τις στερηθήκαμε.
