Από καταβολής κόσμου ο άνθρωπος πάντα πλήγωνε τον συνάνθρωπο του. Από τότε που ο Κάιν σκότωσε τον Άβελ, οι άνθρωποι προσκυνούσαν την βία, τον Άρη και φυσικά τον πόλεμο. Πριν την έλευση του Χριστού και πριν να ακουστεί το κήρυγμα της Αγάπης, που συμπλήρωνε τις Δέκα Εντολές, οι λαοί εξόντωναν αλλήλους σε άγριους πόλεμους. Τα μικρά διαλείμματα ειρήνης, δεν ήταν αρκετά, για να προσφέρουν σιγουριά και ευημερία, στη ζωή των κατοίκων της Γης. Αλλά και το Χριστιανικό μήνυμα της Αγάπης, δεν βρήκε παντού αποδέκτες. Οι ισχυροί επέβαλαν με την βία την κυριαρχία τους και η αδικία βασίλευε παντού. Από τους Ρωμαϊκούς διωγμούς των Χριστιανών, μέχρι τους σύγχρονους πόλεμους, η βία και τα βασανιστήρια είχαν τον κύριο λόγο στην ταραγμένη Υφήλιο.
Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, βασανίστηκε και αποκεφαλίστηκε, γιατί θέλησε να καυτηριάσει και να επιδοκιμάσει, την διαφθορά και την ανηθικότητα της σάπιας εξουσίας. Ακολούθησε το Μαρτύριο και η Σταύρωση του ειρηνοποιού Χριστού, επειδή τον θεώρησαν σημαντική απειλή οι δυνατοί για τα συμφέροντα τους. Ήταν αυτοί που απάνθρωπα χειραγωγούσαν και εκμεταλλεύονταν τον λαό, στα σκλαβοπάζαρα των πλουσίων και των ισχυρών. Το κήρυγμα του πράου και συνάμα επαναστάτη Χριστού, εναντία στην βία και την καταπίεση τους εξόργισε. Έφτιαξαν ένα παραπλανητικό δικαστήριο και μια ακόμη πιο ψεύτικη, κατασκευασμένη κατηγόρια και με την αφορμή αυτή, φρόντισαν να βγάλουν από την μέση, Τον προστάτη των φτωχών και των κατατρεγμένων. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δεν δεχόταν κανένα Μεσσία και υπερασπιστή του αδικημένου λαού, που θα γινόταν εμπόδιο στα ιμπεριαλιστικά, απολυταρχικά της σχέδια. Το ίδιο και οι Ιουδαίοι προύχοντες, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, που θα έχαναν τις καρέκλες της εξουσίας.
Αναζητώντας την αλήθεια, μέσα από τα μονοπάτια της νεώτερης ιστορίας, βλέπουμε πως κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, εκατομμύρια ήταν οι άμαχοι άνθρωποι, κυρίως Εβραίοι, που οδηγήθηκαν στα Γερμανικά κρεματόρια και βασανίσθηκαν, γιατί είχαν διαφορετική ιδεολογία και Θρησκεία και διότι δεν ακολούθησαν την γραμμή της τότε Γερμανικής Ναζιστικής εξουσίας.
Σήμερα οι συμπλοκές που γίνονται είναι συχνές και με το πέρασμα των αιώνων δεν έχουν αλλάξει, αφού το ολέθριο δημιούργημα του ανθρώπου τα όπλα, δεν σταματούν Το 1993 από τον αναπαυτικό μας καναπέ μέσα από το τηλεοπτικό παράθυρο, βλέπαμε ανήμποροι θεατές, τις εκτυφλωτικές λάμψεις από τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ. Μερικά χρόνια μετά, πάλι γινόμαστε θεατές ενός ανηλεούς πόλεμου, σε άλλο σκηνικό, στην Βόρειο Αφρική, που είτε είναι υποκινούμενος εμφύλιος, είτε εξυπηρετεί τα μεγάλα πετρελαϊκά συμφέροντα. Ερχόμενοι προς το πιο πρόσφατο παρελθόν, βλέπουμε που οδήγησε ο δεκαετής εμφύλιος πόλεμος στη Συρία και τα τραγικά αποτελέσματά του. Ξεριζωμός και μετανάστευση, του αμάχου πληθυσμού. Αποτέλεσμα όλων αυτών των πολεμικών συγκρούσεων, είναι οι συνεχείς μετακινήσεις των λαών και η σκληρή πραγματικότητα της προσφυγιάς ή της αναγκαστικής μετανάστευσης. Για τους άμαχους και αμέτοχους πολίτες και τα παιδιά, ο δρόμος του μαρτυρίου δεν έχει τέλος.
Στο δρόμο της βίας και του μαρτυρίου, η ανθρωπότητα υποφέρει σήμερα και από τις παράξενες κλιματικές αλλαγές, που τις ακλουθούν τρομερά και πολύ καταστρεπτικά φαινόμενα. Η σταδιακή καταστροφή του οικολογικού συστήματος και του περιβάλλοντος γενικά, έκανε την φύση να εξοργιστεί με τον άνθρωπο, που τον θεωρεί υπεύθυνο για την κακομεταχείριση της.
Σήμερα η σκέψη μας καθημερινά πηγαίνει με πολλή συμπάθεια, στους δοκιμασμένους λαούς της παγκοσμίας φονικής πανδημίας, που όπως βλέπουμε δύσκολα θα λάβει τέλος. Εκτός από την σοβαρή απειλή για την υγεία όλων μας, η επικίνδυνη αυτή ασθένεια, σέρνει και τα ανάλογα οικονομικά και άλλα προβλήματα, ανεργίας και επιβίωσης.
Ας μην ξεχάσουμε και τους σεισμόπληκτους, στην πατρίδα μας και αλλού. Οι κάτοικοι αυτοί βιώνουν ακόμη μέχρι και σήμερα μια τραγική, μη αναστρέψιμη κατάσταση. Χωρίς κανονική κατοικία, χωρίς ασφαλή τροφή και με αβέβαιο μέλλον, στην δύνη της πανδημίας, βαδίζουν τον δικό τους Γολγοθά, τον δικό τους μαρτυρικό δρόμο.
Άλλο ένα ολέθριο παράδειγμα είναι η καταστροφή του πυρηνικού εργοστασίου, τον Μάρτιο του 2011 μετά έπο τον φοβερό σεισμό των 9 R στην πόλη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας. Ωστόσο από αυτά τα δεινά δεν παραδειγματίστηκαν και οι κατά τα άλλα ευφυείς Ιάπωνες. Κατάφεραν να ‘φυτέψουν’ σε μια χώρα που την ταρακουνούν 298 ηφαίστεια, 56 πυρηνικά εργοστάσια. Δεν υπολόγισαν ούτε τη δύναμη του Εγκέλαδου, ούτε τα μεγάλα φυσικά φαινόμενα, που τα ακολουθούν και τους απειλούν.
Έτσι μετά τον τελευταίο, μεγάλο καταστρεπτικό σεισμό, ακολούθησε το ισχυρό Τσουνάμι , με τον Ειρηνικό Ωκεανό να φουσκώνει και να πνίγει σχεδόν όλη την Βόρεια Ιαπωνία. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι κάτοικοι υποφέρουν και από την μόλυνση της συνεχούς διαρροής ραδιενέργειας, από το κατεστραμμένο πυρηνικό εργοστάσιο. Η ραδιενέργεια αυτή, όχι μόνο μολύνει τον αέρα και την θάλασσα εκείνης της περιοχής, αλλά απειλεί και όλο τον πλανήτη. Παρόλα αυτά η εταιρία που διαχειρίζεται το εργοστάσιο της Φουκουσίμα, επειδή επένδυσε δισεκατομμύρια, αρνείται να το κλείσει και να το σφραγίσει. Αντίθετα προσπαθεί με κάθε είδους μπαλώματα, να το σώσει μολύνοντας συνεχώς την γύρω περιοχή και αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές. Άραγε ξέχασαν την πυρηνική καταστροφή, από τον Αμερικανικό βομβαρδισμό, τον Αύγουστο του 1945 στο Ναγκασάκι και στην Χιροσίμα; Αυτό ήταν το ολέθριο και φρικτό αποτέλεσμα, της ανθρώπινης επιθετικότητας και απερισκεψίας. Έτσι λοιπόν ο απερίσκεπτος άνθρωπος, πολλές φορές ευθύνεται για την ίδια την καταστροφή του και φορτώνει τον Σταυρό του μαρτυρίου και στους συνανθρώπους του. Αλλά εμπρός στο εφήμερο κέρδος, τι αξία έχει η ανθρώπινη ζωή; Ο άπληστος άνθρωπος ποτέ δεν παραδειγματίστηκε, από τα παθήματα του και τοποθετεί πάνω από όλα το συμφέρον του. Καμιά Θρησκεία και καμιά νομοθεσία, δεν στάθηκε ικανή για να συγκρατήσει τον άνθρωπο από τον κατήφορο του, με μοναδικό σκοπό το εφήμερο κέρδος.
Μήπως ο ίδιος με τις απερίσκεπτες και εγωιστικές πράξεις του πολλές φορές στρώνει τον δρόμο του δικού του μαρτυρίου;