Νομίζω είναι πλέον κοινή ή πεποίθηση πώς τέτοια τέρατα όπως οί γονείς τού δυστυχούς καί πολυβασανισμένου Άρθουρ στήν Αγγλία, όπου, ένα αθώο πλάσμα έγινε τό ξεφάντωμα τής απάνθρωπης, μεσαιωνικού τύπου, μαρτυρικής τυραννίας καί μάλιστα επί έτη, δεν αξίζει νά ζούν καί νά προστατεύονται.
Παρόμοια διαστροφή, δέν δικαιούται τής νομικής προστασίας καί κρατικής φροντίδας. Ίσως θά πρεπε, ώς μάθημα επίγνωσης, νά υπήρχε τρόπος απόδοσης σ αυτούς, έστω καί ενός λεπτού, τού βασανιστηρίου πού στό δικό τους παιδί επί χρόνια προσέφεραν. Άλλωστε, τό παρεχόμενο νομικό σύστημα προβλέπει εγκλεισμό μόνον γιά σωφρονισμό. Άν καί θεωρείται ουτοπία ό σωφρονισμός ενός τέρατος, ή Νομική επιστήμη δέν κατάφερε ακόμη νά καλύψει τό κενό πού προκαλεί ή απουσία τής ικανοποίησης τού κοινού δημοσίου αισθήματος. Όποιος εμφορείται από τό αγνό ιδανικό τής μή εκδικητικότητος τού Νόμου, άς τολμήσει νά ενσαρκωθεί τό δράμα αυτού τού σκελετωμένου, καταγματικού, πεινασμένου , αβοήθητου καί τρομοκρατημένου παιδιού, πού πλέον τού ανά ώρα δαρμού του, σίγουρα θά υπέφερε καί από πολυοργανική ανεπάρκεια αρκετές μέρες προτού πεθάνει , λόγω πείνας . Καί όχι μόνον.
Γιά όσους αντιλαμβάνονται, είναι αδύνατη παρά τήν ενσυναίσθηση , ή όποια παραπέρα επεξήγηση. Θά εμφανισθούν πολλοί γνωμηγήτορες τού Δικαίου γιά νά επικαλεσθούν τήν ανθρώπινη διάσταση τού κατηγορουμένου στό εδώλιο, πατέρα. Αυτός ό πατέρας δέν θά έπρεπε νά προλάβαινε αυτή τήν ευκαιρία πού τού παρέχει ό πολιτισμός . Διότι απέκλεισε διά παντός τήν οποιαδήποτε ευκαιρία άμυνας ... στό πεντάχρονο παιδί του. Τήν άμυνα ενός στοργικού χαδιού ή έστω τό διάλειμμα στόν βασανισμό έστω μιάς καί μόνο νύχτας .
Κυκλοφορούν ανάμεσά μας αρκετά τέρατα μέ μορφή ανθρώπου. Τούς διαβάζεις γρήγορα, ακόμη καί στό ιατρείο, όταν προσπαθούν νά σού επιβάλλουν μιά ψυχωτική τους θέση σάν διάγνωση τού προβλήματός τους , τρίζοντας τά δόντια τους , οπότε βλέπεις απέναντι σου , τό παιδί τους, νά δακρύζει καί νά γίνεται κάτωχρο. Μέ τόν σημερινό μας εγκλεισμό μέσα στή διπλωμένη μας ψυχή, από τόν φόβο τής τιμωρίας μιάς απρόσωπης κοινωνίας, πού απλόχερα μάς μοίρασε ό χυδαίος καταναλωτισμός, αυτά τά κτήνη έχουν αφηνιάσει.
Θεωρείται ηρωισμός νά ενδιαφερθεί κανείς γιά τόν διπλανό του . Πάντοτε οι ήρωες ήσαν ξεχωριστοί καί λίγοι .Απέναντι, τουλάχιστον, στούς βασανιστές τών παιδιών, άς γίνουμε όλοι ήρωες. Γιατί όλοι υπήρξαμε παιδιά καί πρέπει νά γνωρίζουμε καί νά θυμόμαστε τό συναίσθημα τους. Καί στό τέλος-τέλος , άν εμείς λόγω δειλίας υποκρινόμαστε ότι αγνοούμε τό τί συμβαίνει στόν περίγυρό μας , τουλάχιστον ό νόμος άς ξαναγίνει θαρρετός .
Κων/νος Χάντζος
Ειδικός παθολόγος – στρατιωτικός ιατρός
