Ένα μεγάλο ευχαριστώ* και μια οφειλόμενη αναγνώριση - υπόκλιση από τον μαθητή του Γιώργο Χ. Πασσανικολάκη
Τις τελευταίες μέρες, λόγω κορονοϊού, κλειστήκαμε σπίτια μας και είχαμε ευκαιρία να “συζητήσουμε” με τον εαυτό μας, ενώ πολλοί ήταν εκείνοι που μέσω προ(σ)κλήσεων στο facebook παρακινούσαν άλλους “φίλους” να αναρτήσουν φωτογραφίες των παιδικών και εφηβικών τους χρόνων.
Αναρωτώμενος, ποια φωτογραφική στιγμή έχω να θυμάμαι πιο πολύ από αυτά τα χρόνια, μια “φωτογραφία” μου ήρθε στο νου, η ενασχόλησή μου με το Tae Kwon Do (Χέρια, Πόδια και Μυαλό) για περίπου 12 χρόνια. Από το υπόγειο του S/M “Αλεξάνδρα” έως τις σημερινές εγκαταστάσεις, από τις προαγωγικές εξετάσεις μπροστά στον Κορεάτη στο Κλειστό μέχρι τους αγώνες (με διαμονή και σίτιση στα καλύτερα).
Η επιθυμία του πατέρα μου να μάθω κάτι που δεν κατάφερε ο ίδιος μεγάλος, με οδήγησε πολύ μικρό στα χέρια του δασκάλου - σύμβολο για τις πολεμικές τέχνες, όχι μόνο της Κω, αλλά και της Ελλάδος, του Δημήτρη Λαμπρόγλου. Του πρωτοπόρου για τα τοπικά μας δεδομένα, ο οποίος γαλούχησε γενιές και γενιές στα μυστικά των “παρεξηγημένων” έως τότε πολεμικών τεχνών, και ειδικά του άγνωστου Tae Kwon Do.
Κατάφερε να είναι αυτός που μπορούσε να συναγωνιστεί σε αριθμό μαθητών τα ανερχόμενα, μαζικά και δημοφιλή αθλήματα, ενώ αξέχαστες παραμένουν οι προαγωγικές εξετάσεις – επιδείξεις στο Κλειστό Γυμναστήριο, καθώς και οι συνεστιάσεις μετά επιδείξεων στο εστιατόριο “Ελένη” της οικογένειας Τουλαντά.
Στόχος του δεν ήταν η μαζική συμμετοχή των παιδιών, αλλά η διάπλαση χαρακτήρων με πειθαρχία, υπευθυνότητα και αυτοπεποίθηση. Δεν θα ξεχάσω που μας έλεγε ότι, μαθαίνετε πολεμικές τέχνες για να αποφεύγετε τη μάχη, κάτι που τότε φάνταζε αδιανόητο εξαιτίας της ορμής της νιότης.
Το πιο σημαντικό του, όμως, επίτευγμα ήταν ότι, για αρκετούς στάθηκε η “σανίδα σωτηρίας” από την αποχαύνωση της ανερχόμενης τηλεόρασης και των βίντεο παιχνιδιών, αλλά και των πάσης φύσεως ουσιών που κυκλοφορούσαν. Θα πρέπει δε, να του πιστωθεί ότι – παρά το αυστηρό του ύφος και τον κλειστό του χαρακτήρα – στάθηκε βράχος σε όλους εμάς που είχαμε θέματα και προβλήματα, κρατώντας μας όρθιους με τον τρόπο του.
Πρωτοπόρος ήταν και στο όραμά του – το οποίο υλοποιήθηκε με τη συνδρομή πολλών φίλων του αθλήματος και του Δήμου – για δημιουργία ενός ανεξάρτητου χώρου διδασκαλίας, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως, σχεδόν όλοι οι σημερινοί δάσκαλοι πολεμικών τεχνών (στους οποίους καλώς εμπιστεύεστε τα παιδιά ή τα εγγόνια σας) έχουν περάσει από τα χέρια του.
Σίγουρα, σε μια τόσο μεγάλη διαδρομή έκανε και πολλά λάθη, τόσο στις προσωπικές του επιλογές ως δασκάλου, όσο και στην “ανάπτυξη” συγκεκριμένων μαθητών του. Ωστόσο, δεν υπάρχει κάποιος που να μην του αναγνωρίζει τον αγώνα που έδωσε για να καθιερωθούν οι πολεμικές τέχνες στη συνείδηση των Κωων.
Η αναφορά μου αυτή αποτελεί φόρο τιμής, μια μικρή υπόκλιση στον πρωτοπόρο των πολεμικών τεχνών στην Κω, στον Δημήτρη Λαμπρόγλου. Αποτελεί δε, ένα μικρό ευχαριστώ για όλα όσα έκανε για όλους εμάς ως δάσκαλος και σίγουρα δεν μπορεί να υποκαταστήσει μια οφειλόμενη εκδήλωση τιμής.
