Πόσο πιο χαμηλά θα πέσουμε ως κοινωνία; Υπάρχει σωτηρία; (Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη)
Τι και αν φτάσαμε στο Φεγγάρι. Τι και αν εκμηδενίσαμε τις αποστάσεις, πετώντας παντού με το αεροπλάνο. Τι και αν ανακαλύψαμε τη ραδιενέργεια, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και την άμεση οπτικοακουστική επικοινωνία, μαζί και την τεχνητή νοημοσύνη. Τι και αν βρήκαμε τα πιο αποτελεσματικά φάρμακα, για τις πιο δύσκολες ασθένειες. Η συμπεριφορά μας θυμίζει, τα άγρια ζώα στη ζούγκλα. Και καλά, αυτά σκοτώνονται για το ταίρι τους, την εποχή του ζευγαρώματος και για την τροφή τους. Οι άνθρωποι όμως, πως κατάντησαν χειρότεροι και από τα άγρια ζώα, ώστε να αλληλοεξοντώνονται, όχι μόνο εν καιρώ πολέμου, αλλά και εν καιρώ ειρήνης. Ανοίγουμε την τηλεόραση ή το διαδίκτυο και μας πνίγουν τα εγκλήματα. Από όλα έχει ο μπαξές, στο καθημερινό Αστυνομικό δελτίο. Ληστείες, βιασμούς, ανθρωποκτονίες, (γυναικοκτονίες -ανδροκτονίες), παιδοκτονίες, μέχρι αδελφοκτονίες, πατροκτονίες και μητροκτονίες. Παντού μαχαιρώματα, στραγγαλισμοί, πνιγμοί, δηλητηριάσεις, βιτριολισμοί και πυροβολισμοί. Βέβαια αυτά υπήρχαν και παλαιότερα. Όμως αν γίνονταν ένα θλιβερό συμβάν, αυτό συνέβαινε σε αραιό χρονικό διάστημα. Αν συνέβαινε στο χωριό, ήταν τρανταχτή είδηση, στα καφενεία και στη γειτονιά. Αν συνέβαινε στην πόλη, το έπαιρναν οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα και ήταν σπάνια είδηση, που προκαλούσε σεισμό στο δημόσιο αίσθημα. Σημερα η κοινωνία που βιώνουμε, πήρε την κατρακύλα σαν βρώμικη λάσπη, ώσπου να βρεθεί στον βουρκωμένο πάτο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πρωταγωνιστές στον κοινωνικό κατήφορο, έγιναν τα παιδιά και οι έφηβοι, η ελπίδα για το αυριανό μέλλον του κόσμου. Η εικόνα της σημερινής νεολαίας και των εφήβων, Γυμνάσιου- Λυκείου, εκτός από την άσχημη γενικά εμφάνιση, είναι απογοητευτική και θα την χαρακτηρίζαμε χαμένη υπόθεση, βουτηγμένη στην αθεΐα. Η νεολαία σημερα χρειάζεται βοήθεια, γιατί έγινε έκφυλη, παράλογη, απαιτητική, οργισμένη, θυμωμένη, βίαιη, νευρική, ευέξαπτη, χωρίς φραγμούς, σεβασμό, ιδανικά και αξιοπρέπεια. Σκοτεινοί και βίαιοι χαρακτήρες, κυκλοφορούν μέσα στο διαδίκτυο, ως κάκιστα παραδείγματα, για όλους, προβάλλοντας την βία, την ανηθικότητα, την ασύδοτη ελευθερία και την αχαλίνωτη αρνητική συμπεριφορά. Οι νέοι μαθητές σημερα, συχνά δέρνονται και μαχαιρώνονται, χωρίς σοβαρό λόγο και αιτία. Τα κορίτσια τριγυρίζουν τη νύχτα, με τον ένα και με τον άλλο, από τα 12-13 χρονών και εκπορνεύονται, στο όνομα της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Τα αγόρια έγιναν οι χειρότεροι αλήτες, με εγωισμό, ναρκισσισμό, βία, νταηλίκι και απαιτήσεις, δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Βρίσκονται παρέα με τα τσιγάρα, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τα χάπια. Σήμερα οι νέοι, είναι βουτηγμένοι στην αναρχία και στην κακώς ευνοούμενη ελευθερία, με τον δικαιωματισμό και την wokeατζέντα ‘αφύπνισης ελευθερίας’. Δεν τολμά ούτε ο γονιός, ούτε ο δάσκαλος, να διανοηθεί να τους επιπλήξει ή να τους τιμωρήσει για τα αυτονόητα, γιατί θα βρεθεί κατηγορούμενος, αλλά παράλληλα και υπόλογος, για πλημμελή φύλαξη και επιτήρηση ανηλίκων. Ζούμε την πλήρη ασέβεια, στους δάσκαλους και απαξίωση στους γονείς, αδιαφορία για τους νόμους της Πολιτείας και έλλειψη σεβασμού, στον συνάνθρωπο. Τι φταίει; Ίσως ο τουρισμός και τα ξενόφερτα, νέα ήθη; Να φταίει άραγε το φυτώριο των Σχολείων, με ελλιπή εγκυκλοπαιδική και μαθησιακή παιδεία; Άραγε η κρίση, στο θεσμό της οικογένειας και οι πολλές διαλυμένες οικογένειες; Ίσως να φταίει και η απομάκρυνση, από τις διδαχές των Θρησκειών και ο σεβασμός στους νόμους της Αγάπης, σύμφωνα και με την διδαχή του Χριστού; ‘Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, για να ζήσεις ευτυχισμένος πολλά χρόνια.’ λέει η 5ηεντολή του Δημιουργού. Δεν λέει να ξεκάνεις τους γονείς σου, μαχαιρώνοντας, πυροβολώντας ή δηλητηριάζοντάς τους. Ούτε να τους ‘παρκάρεις’ σε ένα Ίδρυμα Γερόντων, στη δύση της ζωής τους, για να τους ξεφορτωθείς. Μια μάννα μεγαλώνει μια ντουζίνα παιδιά, όμως δώδεκα παιδιά, δεν μπορούν να φροντίσουν μια μάνα. Γιατί άραγε; Όταν φέρναμε στον κόσμο κορίτσι, όλοι έλεγαν πόσο τυχερές μητέρες είμαστε, σύμφωνα με τη λαϊκή παροιμία. ‘Της καλομοίρας το παιδί το πρώτο να είναι κόρη.’ Που να φανταστούμε πως τα ιδία τα παιδιά μας, που με τόσο κόπο αναθρέψαμε, θα γυρίσουν εναντίον των γονιών τους. Η έλλειψη Αγάπης, πανταχόθεν, ίσως να είναι η βασική αιτία. Όμως θα πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά ως κοινωνία, αν τα παιδιά εκκολάπτονται, ως οι αυριανοί εγκληματίες και το μικρό τέρας μέσα τους, γίνει κάποτε μεγάλο; Ας μην επαναπαυτούμε, μόνο σε λόγια και συμβουλές και ας τα βοηθήσουμε, με ουσιαστική προσπάθεια, όσο είναι ακόμα καιρός. Ξανθίππη Αγρέλλη