Είναι απ’ τους θαμώνες της πλατείας. Πουλάει σε ανθρώπους και καταστήματα μπρελόκ και διακοσμητικούς μαγνήτες για τα ψυγεία. Τα φτιάχνει όλα μόνος του. Με το δαιμόνιο δημιουργικό του έρμα. Πολλοί τον ξέρουν απ’ τις μικρές χειροποίητες μπάλες από γυαλόχαρτο που ρίχνει με σουτ στους σκουπιδοτενεκέδες.
Αεικίνητος σαν τον φτεροπόδαρο Ερμή. Ανήσυχος όπως μια σκέψη που κατακλύζεται από χιλιάδες αντικρουόμενες ιδέες. Ο Γιώργος Πορφυρίδης , τον θυμάμαι όταν του είχα πρωτομιλήσει και θυμάμαι ότι προσπαθούσα να καταλάβω γιατί δεν ήταν συνεπής με τις άτυπες αρχές του διαλόγου. Μέχρι που είδα ότι φορούσε ενώτια ακουστικά. Ο Γιώργος είναι βαρήκοος. Στην αρχή της γνωριμίας μας είχα αγοράσει απ’ τα τεχνουργήματά του έναν μαγνήτη με το Ασκληπιείο της Κω επάνω του. Τον έβαλα και στο ψυγείο μου. Όποτε το βλέμμα μου πέφτει πάνω του -καθώς χαζεύω το κενό- νιώθω μια όμορφη νοσταλγία για την Κω της καταγωγής μου. Και έτσι κάπως συνέδεσα τον Γιώργο με την Κω και την νοσταλγία της.
Πιο ανοιχτός κι απ’ την ανοιχτοσύνη μοιράζεται την ιστορία της ζωής του κατά τον τρόπο που το κάνουν αρκετοί απ’ τους ανθρώπους που ζουν κατάμονοι ή ξεχασμένοι την ζωή τους. Ας πούμε θυμάμαι σήμερα το πρωί δεκαοχτώ Αυγούστου του 2024 να αναζητώ δακρυσμένος, φορτισμένος, σπαραξικάρδιος στο βλέμμα κάποιον παπά. Να επιθυμώ να εμφανιστεί μπροστά μου για να του πω την ιστορία μου που κανένας ποτέ δεν άκουσε. Ο Γιώργος είναι λαλίστατος και έχει μια όμορφα δομημένη λογική. Υπήρξε πολιτικός μηχανικός για όσο καιρό η αναπηρία στην ακοή του δεν εμπόδιζε την λειτουργικότητα του. Περίπου δεκαπέντε χρόνια. Τότε είχε μια πιο εύκολη ζωή. Νομίζω πως ο κομφορμισμός να είσαι εντός των αγορών και των κοινωνιών λειτουργεί πολλές φορές απελευθερωτικά. Είναι το άλλοθι για αν αποσείεις από πάνω σου την απαίτηση να είσαι πολιτικοποιημένος. Ο Γιώργος τρέχει για να ζήσει, τον είδα τελευταία φορά στρεσαρισμένο και σε μια φορτισμένη κατάσταση να μην μπορεί να προσηλωθεί στην κουβέντα μας. Το άγχος να τρέχει σαν πλανόδιος στους δρόμους είναι αρκετό για κάποιες απ’ τις αφηγήσεις του για περιστατικά κακοτυχίας. Η ΔΕΠΥ διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας δεν είναι σημερινή. Είναι μες στα συνεπακόλουθα του πολιτισμού για τουλάχιστον δύο αιώνες.
Κυρίως πουλάει φωτογραφίες που έχει επενδύσει στο πίσω μέρος τους με μαγνήτες και μπροστά τις έχει πλαστικοποιήσει. Τα θέματα των φωτογραφιών ποικίλουν. Μπορείς να βρεις σ’ αυτές ρομαντισμό, δημοφιλείς τρόπους ζωής, προσωπικότητες απ’ την ποπ κουλτούρα μέχρι αθλητισμό και εικόνες αγίων. Θυμάμαι την τσάντα του που της έχει περάσει μερικά μπρελόκ που έχει φτιάξει με υγρό γυαλί και στις φωτογραφίες τους έχουν κάποια pin up girl. Ο Γιώργος σταδιακά αφήνει την τεχνική του της επικάλυψης των φωτογραφιών με υγρό γυαλί και προσανατολίζεται αποκλειστικά στους μαγνήτες.
Οι καλύτεροι μαγνήτες του είναι αυτοί με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Εμμονή του Γιώργου αυτές με μπαλαρίνες και γυναίκες που χορεύουν μέσα σε τοπία αστικά από σύγχρονες μητροπόλεις. Αγαπάει πολύ τις γυναίκες μ’ έναν τρόπο ποιητικό. Σαν να τις συμβολίζει με ιδέες παρά να περιορίζεται στην πιο άμεση πλευρά τους
Ευπροσήγορος και χαμογελαστός αλλά και πονεμένος. Και όποτε συναντιόμαστε είναι σαν να βλέπω αντικαθρέφτισμα της δικής μου ψυχής. Είναι αυτό που έγραψα και παραπάνω για την ανάγκη να εισακουστούν οι ιστορίες που έχει να εξιστορήσει κάποιος. Εξάλλου αυτή είναι και η προσπάθεια αυτής της συνεργασίας με το διαδικτυακό περιοδικό του Αναγνώστη. Θέλω μέσα απ’ αυτά τα κείμενα να δώσω ορατότητα σε δημιουργούς που δεν διαγκωνίζονται για μια θέση στον ήλιο.
Ο Γιώργος δωρίζει και πολλούς απ’ τους μαγνήτες του. Δεν ξέρω αν τους δέχονται όλοι. Μερικές φορές νομίζω πως η πλατεία είναι ο καθημερινός τόπος μας γιατί σ’ αυτήν είμαστε πιο έντονα ορατοί. Η πλατεία μας δίνει πάντα ευκαιρίες για αλληλεπίδραση με ανθρώπους. Τα δώρα του δεν τα παίρνουμε γιατί αρκετοί απ’ τους θαμώνες του Μοναστηρακίου δεν νιώθουμε πως αξίζουμε κάτι. Είμαστε κολλημένοι στην φάση της αυτομομφής. Ο Γιώργος δεν ανήκει σ’ αυτή την ομάδα, είναι πολύ γενναιόδωρος και αν και έχει την ανάγκη ν’ αφηγηθεί τον βίο του, συνάμα είναι και δοτικός και πολύ ανοιχτόκαρδος.
Αφού τέλειωσα αυτό το κείμενο, το ψυγείο μου εμπλουτίστηκε μ’ ένα ακόμη μαγνήτη με την Κω κατασκευασμένο αυτή τη φορά από δική μου φωτογραφία και πάντα απ’ τα χέρια του Γιώργου. Ήταν μια φωτογραφία έμβλημα για μένα και τώρα που επιστρέφω σ’ αυτήν είναι όλο μου το νησί σε μια εικόνα. Η ανυπέρβλητη και λιτή ομορφιά της θηλυκής αυτής ύπαρξης, το φως, τα μάρμαρα, το αρχαιοελληνικό μεγαλείο-το δοξασμένο ακόμη και απ’ τους Ρωμαίους κατακτητές. Το Ρωμαϊκό Ωδείο στο οποίο μέχρι και σήμερα συμβαίνουν υπέροχες μουσικές βραδιές. Ανατρέχω στο προσωπικό μου σάιτ, εντοπίζω την εν λόγω φωτογραφία και μεταφέρω εδώ το κείμενο που έγραψα γι’ αυτήν: Δεν θα μπορούσα να απαθανατίσω πλάσμα πιο ταιριαστό μ’ αυτά τα μάρμαρα. Αλλοδαπή τουρίστρια με καθηλωτική ελληνική ομορφιά. Είναι εξαιρετικά σπάνιο στον σημερινό κόσμο να ταιριάζει με τα ελληνικά και ρωμαϊκά μάρμαρα σαν να είσαι χρονοταξιδιώτης απ’ τον αρχαίο κόσμο. Οι τουρίστες που επισκέπτονται τις αρχαιότητές μας μοιάζουν με πολύχρωμο καρνάβαλο μέσα σ’ αυτούς τους τόπους. Ενώ οι Έλληνες εδώ και χιλιετίες βλαστήματα της πέτρας και του φωτός. Η κοπέλα που κάθεται στο αρχαίο ρωμαϊκό ωδείο, αυτή η εκπάγλου καλλονής μελαχρινή στα μαλλιά και γαλακτώδης στο φως του δέρματός της είναι η πρωταγωνίστρια εικόνα του φετινού μου καλοκαιριού. Όλα τόσο προσεκτικά ταιριασμένα πάνω της και πάνω στα μαρμάρινα μέλη του κτίσματος. Το θέρος του 2022 βρήκε το έμβλημά του
πηγή: oanagnostis.gr
Instagram: giorg41
Facebook: George Porfyrides
Κείμενο, Φωτογραφίες: Φώτης Θαλασσινός- https://fotisthalassinos.gr/
