Με μεγάλη ανησυχία και λύπη, γονείς και εκπαιδευτικοίπαρακολουθούμε τον κατήφορο της σημερινής νεολαίας.
Θυμάμαι εμείς παίζαμε στην αυλή του Σχολείου, πότε κυνηγώντας μια μπάλα και πότε βολτάροντας στους δρόμους και στις αλάνες με τα ποδήλατα, μέχρι που ίδρωνε το γυμνασμένο μας σώμα.
Παίζαμε κυνηγητό, και τραβούσαμε τη μπλούζα του συμπαίκτη μας, για να μην μας περάσει.
Τότε τα παιδιά δεν γύριζαν τρομαγμένα, ούτε ξαφνιασμένα, μα ούτε φοβόντουσαν μήπως στο κάθε άγγιγμα, ακολουθούσε ξυλοδαρμός ή κάθε είδους λεκτική, σωματική βία ή κακοποίηση.
Αυτά τα αποτρόπαια φαινόμενα, τα ζούμε σήμερα σε ανησυχητική συχνότητα. Πως μέσα στην αγνότητα της νιότης και στην παιδικότητα, καρποφορεί η σκοτεινότητα της βίας;
Καθημερινά διαβάζουμε και ενημερωνόμαστε, για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων από τους συμμαθητές τους, που φτάνει μέχρι και τα παιδιά των Δημοτικών Σχολείων.
Τελευταία η θετή κηδεμόνας, που ήθελε να λέγεται ψευτο-μητέρα, τέρας, ασκούσε σκληρή, σωματική βία στα δυο υιοθετημένα παιδάκια.
Αυτά που πήρε, δήθεν για να τους δώσει αγάπη και στοργή.
Έτσι για να καλύψει το κενό της ατεκνίας της, με ξένα παιδιά. Παντού ενδοοικογενειακή βία, ξυλοδαρμοί, άγρια φονικά, μαχαιρώματα, βιασμοί, λεκτική και σωματική βία, σεξουαλική κακοποίηση και γυναικοκτονίες, σε ένα κύκλο βίας στην σημερινή σάπια κοινωνία, που δεν έχει τέρμα. Ενώ τα θύματα φοβούνται να καταγγείλουν τα δεινά τους, εγκλωβισμένα σε ένα φαύλο κύκλο, ντροπής και ατολμίας.
Γονείς που καλούνται συχνά στα Αστυνομικά Τμήματα, γιατί μεγαλώνουν ανήλικους, βίαιους θύτες.
Όμως οι πληγές στο σώμα των θυμάτων θα επουλωθούν, αλλά ποτέ δεν θα φύγουν από την ψυχή τους. Είδος προς εξαφάνιση η παλιά, παραδοσιακή Ελληνική οικογένεια; Που είναι η συγκροτημένη οικογένεια, που συμβουλεύει και προστατεύει τα παιδιά της;
Για αυτό τα ανυποψίαστα κορίτσια, πέφτουν εύκολα θύματα του κάθε προβατόσχημου λύκου, που όταν τις δαγκώσει ή τις σκοτώσει, είναι πια πολύ αργά;
Πάρα πολλές οι οικογένειες, με το γρήγορο και εύκολο διαζύγιο, έχουν πια αποδομηθεί και διαλυθεί. Από αυτές που έμειναν οι κηδεμόνες και οι γονείς, είναι χαμένοι στις καθημερινές δουλειές τους, μέχρι και τα Σαββατοκυριακάτικα.
Τα παιδιά είναι κολλημένα, στο τάμπλετ ή στο κινητό τηλέφωνο και ανακαλύπτουν τη χαρά της βίας, απέναντι στους συμμαθητές τους, μέσα από τον δαιδαλώδη, σκοτεινό και παραπλανητικό κόσμο του διαδικτύου.
Γονείς που εύκολα ασκούν, λεκτική και σωματική βία, αλλά δύσκολα μιλούν, επιβλέπουν και συμβουλεύουν, τα παιδιά τους. Γονείς που ζουν για την τέλεια φωτογραφία, στα κοινωνικά δίκτυα, κρυμμένοι πίσω από την κάλπικη βιτρίνα.
Παιδιά που αρνούνται να καταγγείλουν τα δεινά που περνούν, για τον ψυχικό και σωματικό τους βίαιο εξευτελισμό, διότι δειλιάζουν, ντρέπονται και κρύβονται. Πολιτικοί και Ιερωμένοι, μιλούν συνεχώς για ήθος, για αρχές, για σωστούς κανόνες στη ζωή, που κανείς δεν τους ακούει.
Κάποτε υπήρχε σεβασμός, στους νόμους της Πολιτείας και στους κανόνες της Θρησκείας. Όλα αυτά τα κατάπιε, η ασύδοτη και ανεξέλεγκτη, σύγχρονη ελευθερία, της οποίας γευόμαστε τους πικρούς καρπούς.
Εκπαιδευτικοί που κτυπάνε το κουδούνι της ανεκτικότητας, ίσως και της αδιαφορίας. Όλοι οι γονείς φοβούνται για τα παιδιά τους, πως θα γυρίσουν από το Σχολείο, μετά τη μόδα του Σχολικού εκφοβισμού, της βίας και του ξυλοδαρμού και πως θα κυκλοφορήσουν με ασφάλεια στους δρόμους, μια πολυθόρυβης πόλης. Η παραβατικότητα των ανηλίκων είναι στις δόξες της, εκκολάπτοντας τους αυριανούς εγκληματίες.
Σχεδόν αμέτοχοι και αδύναμοι οι εκπαιδευτικοί, κοιτούν τους μαθητές Δημοτικών και Γυμνασίων, να χτυπιούνται σαν τα άγρια ζώα, χωρίς να μπορούν ουσιαστικά να παρέμβουν.
Κάποτε ο πατέρας έλεγε στα παιδιά του, πως έπρεπε να μαζευτούν μια συγκεκριμένη ώρα στο σπίτι, για το τραπέζι, για το διάβασμα και για τον ύπνο.
Τότε υπήρχαν κανόνες, στη λειτουργία της οικογενειακής εστίας. Οι δάσκαλοι ήταν αυστηροί και τα παιδιά, τους σέβονταν με υπακοή.
Τώρα οι δάσκαλοι είναι χαλαροί και σχεδόν αδιάφοροι, φοβούμενοι μην διαμαρτυρηθούν τα παιδιά στους γονείς τους και σε ακραίες περιπτώσεις, μην τους συκοφαντήσουν ή τους εκβιάσουν.
Η χώρα μας και η κοινωνία της, πήρε τον κατήφορο, ενώ η αυριανή γενιά, θα ζητά απεγνωσμένα τη λύτρωση, που ποτέ δεν θα έρθει.
Ξανθίππη Αγρέλλη
