Παρακολουθούμε εδώ και εβδομάδες την εξέλιξη του δημόσιου διαλόγου και την πολιτική στρατηγική της αξιωματικής αντιπολίτευσης έτσι ώστε τα πράγματα να οδηγηθούν σε μία οριακή κατάσταση. Κι αν κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος υπήρξε μία πιο λογική και υπεύθυνη στάση από την αντιπολίτευση, δεν ισχύει το ίδιο για όσα βλέπουμε να γίνονται κατά τη διάρκεια του τρίτου κύματος το οποίο διανύουμε.
Τα καλέσματα σε συγκεντρώσεις και η σιωπηρή υπόθαλψη της μη τήρησης των μέτρων, αποτέλεσε ουσιαστικά την περιφρόνηση όσων συνεχίζουν ακόμα και τώρα να τηρούν τα μέτρα αλλά και του υγειονομικού προσωπικού. Των ανθρώπων που εδώ και έναν χρόνο αποτελούν τον στρατό στη μάχη με την πανδημία.
Το πολιτικό «φλερτ» με τις διαμαρτυρίες και τις συγκεντρώσεις για τα αιτήματα του καταδικασμένου εκτελεστή της 17 Νοέμβρη οδήγησε στα εξοργιστικά περιστατικά που είδαμε να εκτυλίσσονται την περασμένη Κυριακή στην πλατεία της Νέας Σμύρνης με τον ξυλοδαρμό ενός πολίτη, έξω από τα πλαίσια που ορίζουν οι κανονισμοί. Στην ίδια περιοχή, με διαφορά τριών ημερών, είδαμε τα αντίποινα από έναν εξαγριωμένο όχλο απέναντι σε έναν αστυνομικό ο οποίος βρισκόταν εν υπηρεσίας. Το ένα περιστατικό δεν εξουδετερώνει το άλλο και σε καμία περίπτωση το ένα λάθος δεν μπορεί να εξισορροπηθεί με ένα ακόμα.
Η κατάσταση είναι ήδη οριακή και είναι ώρα για όλους να αρχίσουν να σκέφτονται τι λάθη έχουν κάνει. Γιατί αργούσαν οι καταδίκες για φαινόμενα βίας και έκνομες ενέργειες; Γιατί ακόμα και όταν γινόταν η καταδίκη –έστω και με καθυστέρηση- γινόταν με ένα μεγάλο αλλά, το οποίο αναιρούσε όσα προηγούνταν. Και τέλος πάντων ποιος θα πάρει την ευθύνη αν συμβεί κάτι που μπορεί να προκαλέσει ντόμινο αντιδράσεων.
Και όλα αυτά τη στιγμή που η πανδημία είναι ακόμα στο προσκήνιο και καθημερινά φεύγουν από τη ζωή δεκάδες συμπολίτες μας. Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη αν τα κρούσματα σε δύο εβδομάδες εκτιναχθούν; Αν το άνοιγμα του λιανεμπορίου μετατεθεί ακόμα πιο πίσω χρονικά. Ανάληψη ευθύνης χωρίς «αλλά». Όπως θα έπρεπε να είναι και η καταδίκη των περιστατικών βίας.
Εν κατακλείδι, η κατάσταση την οποία βιώνουμε είναι οριακή. Και στην οικονομία και στην κοινωνία αλλά δυστυχώς και στην πολιτική, επειδή υπάρχουν στελέχη που επιδίωξαν το τελευταίο, ψάχνοντας μία διέξοδο στα δικά τους πολιτικά αδιέξοδα. Επειδή όμως και τα τρία παραπάνω επηρεάζουν την καθημερινότητα, τη ζωή και το μέλλον των πολιτών, δεν επιτρέπεται να γίνονται εργαλείο αυτοματισμού και μικροπολιτικής εκμετάλλευσης. Πλέον δεν υπάρχει «αλλά» και δεν επιτρέπεται να το χρησιμοποιεί κανείς. Είναι επικίνδυνο.
