1.Δεν φημιζόμαστε σαν κοινωνία για την ζωντάνια μας και την συμμετοχή μας σε κοινωνικούς αγώνες και πολιτικές διαδηλώσεις. Έτσι και χθες. Πάρα την μικρή συμμετοχή μας όμως στην (χθεσινοβραδινή) πανελλαδική κινητοποίηση υπερ. του Λαού της Παλαιστίνης, η συγκέντρωση ήταν συγκινητική με στοιχεια πρωτοτυπίας. Δεν υπήρχαν ομιλίες προφανώς γιατί δεν χρειάζονται λόγια. Τα συνθήματα και τα λιγοστά πανώ ήταν στην Ελληνική και την Αγγλική Γλώσσα. Λίγες σημαίες της Παλαιστίνης και ακόμη λογιότερες χαρακτηριστικές οι ριγωτές, ασπρόμαυρες μαντήλες, γνωστές από την εποχή του Αραφάτ και της PLO!. Και τι δεν έχει τραβήξει αυτός ο Λαός! Στο αντίκρισμα της παλαιστινιακής μαντίλας, την χαμηλότονη ατμόσφαιρα της πλατείας Ελευθερίας με την σιωπηλή συγκίνηση που προκαλεί η επίγνωση του άνισου αγώνα Δαυίδ-Γολιάθ και της ‘’προγραμματισμένης’’ θυσίας του αδύναμου στις θλιβερές μας μέρες, η μνήμη έφερε στα μάτια μας αυθόρμητα την βραβευμένη φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη που τότε κατέγραψε εδώ τα γεγονότα εκείνου του ‘’τρομερού’’ καλοκαιριού 2015. Ο ‘’πολλά βαρύς’’ Ιούλιου και Αύγουστου. Του καλοκαιριού του Σύριζα και του οι προσφυγικού, που ανέδειξαν τις πολλές μας ανεπάρκειες και τις πολλές μας αδυναμίες.
2.Η φωτογραφία είναι σημαδιακή. Τραβήχτηκε στο νησί μας και ταξίδευσε σε όλο τον κόσμο. Η φύση της παραλίας πιστοποιεί ότι βρισκόμαστε στο Ψαλίδι. Στο φόντο της φωτογραφίας η δυτικές παράλιες της Αλικαρνασσού: η Κέφαλου και ο Μπαλάς (Ακυαρλάρ) και το Πετρούμιμε το νησί του Στρόβιλλου αναμασά τους. Την φωτογραφία συνοδεύει το σημείωμα του Γ. Μπεχράκη:
«Δεν θα ξεχάσω τον Αύγουστο του 2015 στην Κω, όταν είδα μια γυναίκα κάπως ηλικιωμένη να κάθεται στην αμμουδιά. Ο ήλιος μόλις είχε ανατείλει και της φώτιζε το πρόσωπο. Χαμογελούσε. Ήταν μια πολύ ήσυχη στιγμή. Μη θέλοντας να καταστρέψω αυτή την αρμονία και τη γαλήνη, τράβηξα μερικές φωτογραφίες από κάποια απόσταση -στην παραλία πηγαινοερχόταν κόσμος, φωτογράφοι, πρόσφυγες- και κάποια στιγμή την πλησίασα και της έδωσα ένα γλυκό, έτσι σαν καλωσόρισμα ελληνικό. Και τότε κατάλαβα πως ήταν τυφλή! Η ψυχή μου πλημμύρισε από συγκίνηση. Μου έπιασε το χέρι και, συνεχίζοντας να χαμογελά, άρχισε να μου λέει ότι ένιωθε ευγνώμων που είχε μπορέσει να φτάσει έως εδώ, που μπορούσε να νιώθει αυτό το αεράκι και τη μυρωδιά της θάλασσας. Ένιωθε ξανά ότι υπάρχει ελπίδα γι’ αυτήν, για τα παιδιά και τα εγγόνια της. Ήταν Παλαιστίνια και ήταν η δεύτερη φορά που ξεριζωνόταν, την πρώτη ως πρόσφυγας από την Παλαιστίνη στη Συρία και τη δεύτερη από τη Συρία στην Ευρώπη. Και παρ’ όλα αυτά δεν είχε χάσει την πίστη της στην ελπίδα και στην ομορφιά του κόσμου».
3. ‘’Σαν να μην έχουν τελειωμό τα βάσανα του κόσμου ετούτου…’’
Ν. Μυλωνάς
