Πληροφορήθηκα με μεγάλη λύπη από τον παλιό φίλο και σύντροφο Δημήτρης Πικιώνης ότι έφυγε από τη ζωή ο Στάθης Σαββανής. Τον είχα χάσει -αλλά όχι ξεχάσει- πολλά χρόνια, από τότε που είχε διαλέξει να μείνει στην επαρχία, στην Κω, αρχιτέκτονας πια στο δήμο. Μόλις είδα και τη φωτογραφία των φοιτητικών χρόνων που ανήρτησε ο Πέτρος Ζερβός, αμέσως ξανάρθε στο νου μου ζωντανή η γλυκιά του φυσιογνωμία. Οι ώρες που είχαμε περάσει μαζί σε συνεδριάσεις, συζητήσεις, διαδηλώσεις και βέβαια στον τέταρτο όροφο των κεντρικών γραφείων του Ρήγα, στη Σολωμού, όπου ο Στάθης εκεί στο «κοντινό ‘80», ήταν υπεύθυνος για τον πολύγραφο.
Ο Στάθης ήταν πολυπλευρη προσωπικότητα. Δεν ξεχνώ μια πλευρά του όμως, ίσως λιγότερο γνωστή: ήταν καλλιτέχνης! Όταν έφτιαχνε προκήρυξη στον πολύγραφο, αφίσα ή πανό με το χέρι, λυπόσουν να τα χαλάσεις. Ήταν ευφυής, ευαίσθητος και είχε χιούμορ, συχνά ιδιόμορφο. Μια φορά μόνο στα πολλά χρόνια συντροφικότητας, τον είδα ανήσυχο. Ήταν, νομίζω, 1978. Ανέβαινε με τη μηχανή τη λεωφόρο Πεντέλης. Ξαφνικά, τον πλεύρισαν εκατέρωθεν δυο μοτοσικλέτες και μπροστά ένα αυτοκίνητο του έκλεισε το δρόμο. Επικίνδυνα πράγματα. Έξι αστυνομικοί (ή άλλης υπηρεσίας, ποιος να ξέρει τώρα…) τον περικύκλωσαν με αυτόματα στα χέρια και άρχισαν να τον ελέγχουν άγρια. Κάτι είχε προηγηθεί, αν θυμάμαι καλά ενέργεια της 17Ν. Τόσο σχετικοί ήταν οι διώκτες της, που πίστευαν ότι ένας Ρηγάς μπορεί τα βράδια να ντύνεται Ζορό και να εκτελεί ταξικούς εχθρούς. Δεν είναι παράδοξο που τόσα χρόνια η 17Ν έκανε ό,τι έκανε ανενόχλητη.
Θα σε θυμόμαστε, Στάθη. Έφυγες πολύ νωρίς. Κρίμα.
Εύχομαι οι κόρες σου να κρατάνε πάντα τις πιο γλυκές αναμνήσεις.
(από το facebook του πρώην Υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη)
