Ξέρετε οι εκκλησίες, πέρα από μια συνεχή αμφισβήτηση από τον κόσμο για διάφορα θέματα, έχουν δεχτεί στις αγκάλες τους τις χαρές και τις λύπες μας, τις κοινωνικές μας στιγμές, ευχάριστες και δυσάρεστες.
Αυτές τις εκκλησιές υπηρετούν ιερείς, μοναχοί και μοναχές, στους οποίους εύκολα μπορούμε να κάνουμε κριτική (με πρώτο τον γράφοντα), αλλά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι ορισμένοι απ’ αυτούς είναι σημεία αναφοράς, τόσο για την ευλάβεια όσο και για την ανθρωπιά τους.
- Αλήθεια, πόσοι γονείς δεν έχετε κλάψει στις εκκλησίες για τα χαμένα παιδιά σας;
- Πόσα παιδιά δεν έχετε πάρει παρηγορητικό λόγο για τον πρόωρο χαμό των γονιών σας;
- Πόσοι συμπολίτες μας δεν έχετε ακουμπήσει τα προβλήματά σας στον Άγιο Νεκτάριο, στην Αγία Ειρήνη, στον Άγιο Ραφαήλ;
- Πόσοι πιστοί δεν βρήκατε αγαλλίαση, μια συμβουλή, ένα αποκούμπι στις δύσκολες στιγμές σας;
Από μικρός, θυμάμαι το Τουλί, τη μάμη μου (έτσι την έλεγε), να μου μιλά για την Ηγουμένη Μαριάμ. Μπορεί να μην πήγαινε συχνά στην Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου, ωστόσο κάθε που είχε λειτουργία άνοιγε το παραθυράκι της κουζίνας για να ακούει από τα μεγάφωνα τη βροντερή φωνή της μακαριστής γερόντισσας.
Μου την περιέγραφε ως μια ευλαβή μοναχή που κατάφερε να καταστήσει το μοναστήρι (με όλα τα παρεκκλήσια) κτήμα όλων των Κωων και τον Άγιο Νεκτάριο, τον αγαπημένο μας γείτονα.
Συνάμα, όμως, ήταν αυστηρή (πόσες κοπέλες δεν φοβόντουσαν την επίπληξή της επειδή δεν φορούσαν φούστα στο ναό) και επίμονη, χαρακτηριστικά που ίσως παρεξηγούσαν κάποιοι, οι οποίοι δεν διέβλεπαν στο βάθος την αγάπη της γι’ αυτούς και για όλο το ποίμνιο. Όποιος αγαπά, παιδεύει, κι εκείνη – μην ξεχνάτε - ήταν Παιδαγωγός.
Όλοι, βέβαια, αναγνωρίζουν το μεγάλο και πολύχρονο πνευματικό της έργο, ενώ υπήρξε παράδειγμα προς μίμηση για πράγματα που φαίνονταν και για άλλα που δεν έπρεπε να φανούν. Πολλοί δε από τους σημερινούς ιερείς - μοναχούς, της οφείλουν την χαρά της παρουσίας τους στο δρόμο του Θεού.
Πολλοί άνθρωποι έβρισκαν γαλήνη, ηρεμία και παρηγοριά στη Μονή, χάρη στις αδελφές όλα αυτά τα χρόνια. Έβρισκαν έναν άνθρωπο και ένα καλό “πνευματικό” καθοδηγητή, όπως ήταν η Μαριάμ. Χαιρόμουν που την έβλεπα και την πείραζα. Κι ενώ φαινόταν σοβαρή, σήκωνε από αστεία. Της εξομολογούμουν πολλά πράγματα και εκείνη πάντα με το μειλίχιο ύφος της μου έδινε κουράγιο αλλά και συμβουλές. Πόσες φορές, ενώ μιλούσαμε, δεν χτυπούσε το τηλέφωνό της από πιστούς που λύγιζαν και ήθελαν να την ακούσουν. Κι εκείνη δεν βαρυγκωμούσε, αντιθέτως.
Επειδή όλοι της... “φορτωνόμασταν” και της λέγαμε μόνο για τις κακές μας στιγμές, θυμάμαι την έκπληξή της όταν της πήγα το προσκλητήριο του γάμου μου. Της είπα τότε ότι, “δεν θα λέμε μόνο κακά αλλά και καλά νέα, γι’ αυτό σε προσκαλώ στο γάμο μας, αν και ξέρω πως δεν μπορείς να έρθεις”. Θυμάμαι σαν τώρα το βλέμμα και τα μάτια της. Κρατώ δε από αυτή τη στιγμή την εικόνα που μας χάρισε και την ευχή της.
Σε μια άλλη στιγμή, όταν της είπα τον πόνο μου για την εγκατάλειψη από τη μάνα μου στα 2 μου χρόνια, μου απάντησε κάτι που δεν το είχα σκεφτεί. Λίγο αυστηρά, αλλά συνάμα με πολύ αγάπη μου είπε ότι, “μπορεί να σε εγκατέλειψε η φυσική σου μάνα, αλλά η Μητέρα όλων μας, η Παναγία, πάντα έστεκε κοντά σου, όπως και σ’ όλα τα παιδιά. Αυτό σκέψου Γιωργάκη μου και μη στεναχωριέσαι και προσβάλλεις την Παναγία μας”. Αυτά τα απλά λόγια αποτέλεσαν βάλσαμο στη ψυχή μου και άνοιξαν τους εγωιστικούς ορίζοντές μου.
Αυτή ήταν η Γερόντισσα που γνώρισα και αγάπησα, η οποία με απλά λόγια “στόχευε” στην καρδιά μου, απαλύνοντας τους πόνους μου. Αυτή ήταν η δική μας Μαριάμ, η οποία μας καθοδηγούσε πνευματικά 50 και πλέον χρόνια, καθιστώντας την Ιερά Μονή της κομμάτι της ψυχής μας. Όποιον πιστό (ειδικά της γειτονιάς μας) κι αν ρωτήσεις, σήμερα, θα σου πει ότι ήδη του λείπει.
Καλό Παράδεισο και ο Θεός να την αναπαύσει.
Να έχουμε την ευχή της.
Γιώργος Χ. Πασσανικολάκης
