Τα προβλήματα της Αντιμάχειας είναι πάρα πολλά. (Ας μου επιτραπεί εδώ να εκφράσω την άποψή μου, ότι θα έπρεπε να δεσμευθούν γραπτώς προ-εκλογικά οι υποψήφιοι δήμαρχοι για την επίλυσή τους).
Θα εστιάσω όμως στο χρόνιο και σημαντικότερο όλων που είναι το νερό και για το οποίο έχουν γραφτεί κατά καιρούς πολλά. Αφορμή γι΄αυτό το σημείωμα ήταν αφενός μεν η παγκόσμια ημέρα νερού και αφετέρου τα δύο κείμενα που διάβασα πρόσφατα, δηλαδή των αγαπητών φίλων Νίκου Μυλωνά (ένθερμου αγωνιστή των τοπικών μας θεμάτων) και Ντίνου Παπανικολάου (θερμού πατριώτη και υπέρμαχου της ουσιαστικής τοπικής αυτοδιοίκησης. Κάποτε μάλιστα στο παρελθόν μου είχε ζητήσει να κάνω μία ομιλία για την ιστορική αναδρομή της τοπικής αυτοδιοίκησης , αλλά δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν υλοποιήθηκε).
Το θέμα του νερού δεν είναι τωρινό και ούτε είναι θέμα πολιτικής διαμάχης . Προέκυψε, όπως θα δούμε παρακάτω. Κατ΄αρχήν η Κως από την Αρχαιότητα φημιζόταν για τα πολλά νερά της, εξ ου και η ονομασία της Κως Νυμφαία. (Επ΄ευκαιρία να προσθέσω εδώ ότι στο Συνέδριο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου που φιλοξενήθηκε στην Κω, αυτό ακριβώς ήταν το θέμα της ομιλίας μου). Στα παιδικά μας χρόνια επίσης άφθονα και αμόλυντα ακόμα τα νερά καθώς και οι πηγές που όλες σχεδόν σήμερα έχουν πλέον στερέψει. (Αναφέρω εδώ ότι στην πρώτη λαϊκή συνέλευση της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής στην Αντιμάχεια εισηγηθήκαμε να καθαριστούν και να αναδειχτούν όλες οι πηγές, από σεβασμό έστω, που έθρεψαν τόσες γενιές… Μερικές μάλιστα, άριστα δείγματα του λαϊκού μας πολιτισμού ισοπεδώθηκαν …) Όλα αυτά συνέβαιναν μέχρι που η πανέμορφη, πανεύφορη και με ατέλειωτες αμμώδεις ακρογιαλιές Κως <<επιτάχτηκε>> στον βιομηχανοποιημένο τουρισμό, που δεν είναι παρά μία σύγχρονης μορφής κατάκτηση. Ποιός άραγέ ξεκίνησε πρώτος τον τουρισμό; Ασφαλώς οι Βορειο-Ευρωπαϊκές χώρες που είχαν ανάγκη αυτά που σ΄εμάς περισσεύουν. Εμείς είχαμε τότε το << απάνω χέρι>>. Ποιός επομένως έπρεπε να θέσει τους όρους και να αποφασίσει για την οριοθετημένη τουριστική ανάπτυξη και όχι την ανεξέλεγκτη; Έλαβαν εντολή οι τοπικοί μας άρχοντες και γενικότερα οι ιθύνοντες της χώρας από το Διευθυντήριο της Λεοντείου Εταιρείας (οπότε δικαιώνεται ο αείμνηστος Νικηφόρος Μανδηλαράς με το περίφημο δημοσίευμά του το 1961 <<η Ελλάς εις στο στόμα των Λεόντων>> ή δωροδοκήθηκαν μηδίσαντες για να ανοίξουν διάπλατα τις πύλες εξαπατώντας τον Λαό πως θα τρώνε και τα εγγόνια τους με χρυσά κουτάλια, παρασιωπώντας όλα τα αρνητικά επακόλουθα, περιβαλλοντικά τε και ηθικά; Τον έπεισαν ότι ο τουρισμός είναι η μοναδική οδός επιβίωσης και ευημερίας, ενώ αιώνες ζούσαν από την πλούσια γη τους, που δυστυχώς σήμερα η περισσότερη τσιμεντοποιήθηκε και βοθροποιήθηκε. Μεθοδεύτηκε ευφυέστατα η αποκοπή των Κώων από τη γη τους και φυσικά το ξεπούλημά της με αποτέλεσμα να μεταλλαχτούν οι περισσότεροι από αφεντικά σε υπηρέτες.
Αξίζει να θυμηθούμε εδώ, για παράδειγμα, την περίπτωση των Εβραίων της διασποράς που έσπευδαν και αγόραζαν από τους ανυποψίαστους Παλαιστινίους τη γη τους, από την δεκαετία του ΄30, για να δημιουργηθεί τελικά το 1948 το κράτος του Ισραήλ.
Και για να επιστρέψομε στα καθ΄ημάς. Είχε η Κως τόσα ανεξάντλητα αποθέματα νερού για τόσο βαρειά τουριστική βιομηχανία; Έχει ποτάμια όπως οι Ευρωπαϊκές χώρες; Εκατομμύρια χρόνια πέρασαν για να γεμίσουν οι υδροφόρες λεκάνες της γης μας και το φυσικό ξεχύλισμά τους δημιουργούσε τις τόσες κρυστάλλινες πηγές μας. Με την διαρκή όμως υπεράντληση φτάσαμε στο σημείο να ανοίγει κανείς τις απαστράπτουσες μεν βρύσες για να βλέπει να τρέχει τις περισσότερες φορές σοκολατούχον ύδωρ. Και αυτό μέχρι πότε θα υπάρχει; Μπορεί να βελτιώθηκαν οι βιοτικές συνθήκες των κατοίκων, αλλά ο τουρισμός, όπως διαμορφώθηκε στην Κω, είναι μιας νέας μορφής αποικιοκρατία με αναπόφευκτη την λεηλασία και του υπογείου πλούτου της. Προσθέσαμε παντού την αρχαία πρόθεση υπέρ στην λατινική της μορφή super από το υπέρ-μάρκετ, την υπέρ-κατανάλωση, την υπέρ-άντληση,την υπέρ αλιεία, το υπέρ κέρδος κλπ. μέχρι τον υπερ-άνθρωπο, παραβιάζοντας έτσι την αρμονία και την ισορροπία του μέτρου που ύμνησε η Αρχαιότητα. Θα αναφέρω έδώ ένα παράδειγμα όσο θυμάμαι (αν έγραφα το άρθρο στην Αθήνα θα είχα ακριβή στοιχεία): κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου και συγκεκριμένα κατά την εκστρατεία στη Σικελία, οι ντόπιοι αρνήθηκαν την παροχή νερού για ανεφοδιασμό των εξ Αθηνών και εκ Λακεδαίμονος ελθόντων στρατευμάτων, υπερασπιζόμενοι έτσι τον φυσικό τους πλούτο. Ας μη ξεχνούμε επίσης ότι οι Πέρσες όταν ήλθαν να κατακτήσουν την Ελλάδα ζητούσαν συμβολικά <<γην και ύδωρ>> ως σημείο υποταγής. Η διαχρονική πλέον φράση <<γην και ύδωρ ου δίδομεν>> δεν πέρασε τυχαία στην αθανασία. Δυστυχώς εμείς δώσαμε και γην και ύδωρ άνευ όρων. Τώρα απλώς υφιστάμεθα τις συνέπειες. Τί ωφελεί να κατηγορεί η μία δημοτική αρχή την άλλη; Απλά αγνοήσαμε για άλλη μια φορά την σοφή ρήση του Ιπποκράτη <<το προνοείν μείζόν εστί του θεραπεύειν>>.
Κατερίνα Παπαθωμα – Μαστοροπούλου
(Αντιμαχείτισσα)
