Από σήμερα κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του συμπατριώτη μας πρώην Πρύτανη του Πανεπιστημίου Πατρών, Σταμάτη Αλαχιώτη, με τίτλο :Και οι "θεοί" λαθεύουν, από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα».
Λίγα λόγια γι’ αρχή – Πρόλογος
Ο καθένας μας πιστεύει ή, τουλάχιστο, νομίζει πως ξέρει καλά τον κόσμο του, πιότερο τον κοντινό του, μα μπορεί κάπως και τον απόμακρό του, και δεν έχει ανάγκη από κανένα μυθιστόρημα να τον εμπεδώσει. Κανένας μας, όμως, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, δεν μπορεί να ρίξει τη θωριά του τόσο μακριά που να μπορεί να προμαντέψει προς τα πού τρέχει τη ζωή του ο ξέφρενος σημερινός ρυθμός της περίσσιας εξουσιαστικής σκέψης και της περισσότερης απερισκεψίας του θαυμαστού καινούργιου κόσμου μας.
Μα, θα πείτε, και θα έχετε δίκιο, ο καθένας μας έχει τόσα πολλά να νοιαστεί στην καθημερινότητά του, που είτε πλούσιος είναι είτε φτωχός, του πνεύματος ή του απλού λαού, κανένας μας δεν βρίσκει εύκολα ούτε τον χρόνο μήτε και τη διάθεση να χασομερά με τις αψηλές έγνοιες στα περί κόσμου! Καμιά φορά, βέβαια, πασχίζει να ξεμυτίσει από τον καναπέ μας κάποιο ενδιαφέρον, μια αντίσταση, μα, σαν πάνε να σεργιανίσουν ζευγαράκι, κορδώνονται άξαφνα πάνω του κι αποκοιμιούνται, κι ονειρεύονται.
Την πρωταγωνίστρια του βιβλίου, όμως, την Ειλείθυια, όνομα αρχαίας θεάς, την ξύπνησε ένα δύστροπο, αλλά φιλήδονο, όνειρο: Να γενεί, λέει, κι αυτή θεά με τη σοφία της. Έτσι ορμήνεψε τον παράταιρο γάμο που είδε – τον τρανό επιστημονικό μεγαλοϊδεατισμό της παντρεμένο με μια αγίνωτη ιδέα της.
Από αυτόν τον γάμο γεννήθηκε κι ένα πρωτόγνωρο τρομαχτικό «μωρό», που το λέγανε τερατώδες γενετικό όπλο, που το αγάπησε παράφορα, αλλά το έκρυβε από τον τρόμο της. Κάποτε, όμως, το πήραν χαμπάρι οι κουμπάροι, κάποιοι παρακατιανοί πράκτορες του FBI, που τους ταίριαζε γάντι, και της το έκλεψαν να το αναθρέψουν καλά. Κι όταν άρχισε να τσιτσιρίζει επίμονα σαν αυτιστικό –«Να χαθούν οι οχτροί του έθνους!», «Πειραγμένη Φιλοπατρία!», «Θάνατος στους βρικόλακες της εκμετάλλευσης!», «Αλληλεγγύη στους αδύναμους του ντουνιά!»– σάστισαν κουμπάροι και μάνα, και το ντάντευαν πια μαζί…
Μ’ αυτό το «μωρό»-τερατούργημα παραδέρνει αφρόντιστα η Ειλείθυια και μες στις γραμμές του μυθιστορήματος, που του κάνετε τη μεγάλη τιμή να το κρατάτε στα χέρια σας. Εκεί θα την παρακολουθήσετε να προσπαθεί να ματίζει αλογάριαστα την υπερβάλλουσα νοημοσύνη της με τη ροκανισμένη της πια συνείδηση. Εκεί την οδήγησε τελικά το ψεύτικο όνειρό της, να γενεί θεά! Μα, σάμπως είναι η μόνη που βλέπει τέτοια όνειρα; Κι αν όσο πιο πολλοί κάνουν το ίδιο όνειρο, δεν μπορεί να βγει καμιά φορά κι αληθινό; Συμβαίνει καμιά φορά, και θα συμβαίνει πάντα∙ κι όχι μόνο στα παραμύθια…!
Οπισθόφυλλο
Μια πανέξυπνη πανεπιστημιακή καθηγήτρια, που εργαζόταν σε Βοστώνη κι Ελλάδα, ιδιοφυής και παθιασμένη, εκεί πάνω στη φούρια του ερευνητικού της πάθους, δαιμονίστηκε άξαφνα από
την αψηλή ιδέα να φτιάξει, λέει, και τον κόσμο τον κακό, που πια δεν τον άντεχε. Να τον απαλλάξει τάχα από μερικούς ξεδιάντροπους αιμοβόρους βρικόλακες της εκμετάλλευσης του
ανθρώπου.
Κατασκεύασε, λοιπόν, ένα ασύλληπτα πρωτόγνωρο βιολογικό όπλο, που το ρύθμιζε ανάλογα με τη μοναδική γενετική ταυτότητα του κάθε “ζεβζέκη” που προγραμμάτιζε να τον αποδημήσει – κανέναν άλλο δεν έπιανε το όπλο της.
Πριν προλάβει, όμως, να το δοκιμάσει καλά καλά, πέφτει στο δόκανο μιας ανόητης ομάδας μωροφιλόδοξων μυστικών πρακτόρων του FBI με ιδιοτελή ιντερέσα, που εκμεταλλεύτηκαν τη
σοφία της. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει παγκόσμιος τρόμος με τους θανάτους πολλών διεθνών αψηλών προσωπικοτήτων, και με την ίδια να μπλέκεται σε τραγικές περιπέτειες, που
την έφεραν στην πόρτα ενός πρωτόγνωρου Διεθνούς Δικαστηρίου Δεοντολογίας της έρευνας, το οποίο όμως είχε άλλη άποψη για το πώς αλλάζει ο κόσμος…
Εσώφυλλο
Μερικά που δεν κάτεχαν κάποιοι που έκαναν τους “ήρωες”:
“Η τύχη είναι πολύ ξεχασιάρα”.
“ Όλα της ζωής είναι απλά, αν έτσι θέλουμε να είναι”.
“Πόσοι αμαρτωλοί άγιοι να τιμονεύουν τον κόσμο”;
“Η ευτυχία δεν έχει υπομονή, μήτε επιμονή”.
“Η ελπίδα δεν τα βρίσκει με τη λογική, μόνο η λογική με την αλήθεια”.
