Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΑ ΑΝΝΑ ΚΑΡΑΜΠΕΣΙΝΗ
ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ 74η ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
(Η Αγάπη και η Ματαιότητα )
Ακούστε φίλοι μου καλοί μια συμβουλή από μένα
σ’αυτη τη ψεύτικη ζωή, να ζείτε αγαπημένα.
Κι αφού η μοίρα θέλησε,νά’στε ξενιτεμένοι
να ζείτε εδώ στην ξενιτιά φίλοι κι αδελφωμένοι.
Όλου του κόσμου τα καλά,του κόσμου η ομορφιά,
είναι νά’χομε μέσα μας αγάπη κι Ανθρωπιά.
Αγάπη και συνείδηση νά’χομε στη ψυχή μας
για να περνάει ήσυχα κι όμορφα η ζωή μας.
Αγάπη κατανόηση νά’χομε μεταξύ μας
κι η ευλογία του Θεού πάντα θά’ναι μαζί μας.
Αγάπη όταν έχομε,φιλία και υγεία
θα ζούμε μέσα στη ζωή με χαρά και ευτυχία.
Είναι λοιπόν στο χέρι μας,ως είπε κι ο Χριστός μας,
ν’αγαπάμε τον συνάνθρωπο ωσάν τον εαυτόν μας.
Ποτέ να μη ζηλεύετε τα πλούτη τ’αλλουνού
κι ούτε κακό να θέλετε ανθρώπου κανενού.
Γιατί είν’όλα μάταια μέσ’τη ζωή ετούτη,
σαν όνειρο φεύγουν και περνούν,δόξα,χαρές και πλούτη.
Ψεύτικη είναι η ζωή και πάρτε το χαμπάρι
κι όλους αργά ή γρήγορα ο χάρος θα μας πάρει.
Γι’αυτό Αγάπη και Συνείδηση,Πίστη και Καλοσύνη,
σας συνιστώ να έχομε Άννα Καραμπεσίνη.
Το ποίημα αυτό,το βρήκα ψάχνοντας τυχαία στα «κιτάπια» μου και το αναρτώ τιμώντας τη Μνήμη της Αξέχαστης Μεγάλης Ερμηνεύτριας του Αιγαιοπελαγήτικου,και όχι μόνο,Τραγουδιού,αλλά και τη σημερινή Μεγάλη Επέτειο της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου -10 Φλεβάρη 1947-στον κορμό της Μητέρας Ελλάδας.
Το ποίημα,μού το είχε δώσει η ίδια η «Κυρ´Άννα»σε ένα από τα ταξίδια μου στην Κω.
Το μηνυμά του διαχρονικό και αιώνιο,
όπως Αιώνια είναι και η Μνήμη Της!
