Όταν κάποιος δικός μας άνθρωπος φύγει από κοντά μας, συνήθως ανακαλούμε στη μνήμη μας μόνο τις θετικές αναμνήσεις και το έργο του. Ωστόσο, η περίπτωση του Θεόφιλου είναι διαφορετική, με την έννοια ότι σε όλη του η ζωή διακρίθηκε για το ήθος του, τη συνέπειά του, την εντιμότητά του αλλά και την προσφορά του προς τους συνανθρώπους του. Όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά, κάνουν λόγο για έναν εκλεκτό επιστήμονα, έναν ταπεινό άνθρωπο, έναν ειλικρινή φίλο, έναν εξαίρετο οικογενειάρχη και αγνό δημοκράτη.Ανέπτυξε έντονη κοινωνική και ανθρωπιστική δράση, διατελώντας Δημοτικός Σύμβουλος για 20 χρόνια, πρόεδρος του Δ.Σ. του Δήμου Κω, φτάνοντας μέχρι το αξίωμα του αντιδημάρχου, ενώ υπηρέτησε και ως πρόεδρος του Δ.Σ. του ΠΙΚΠΑ.
Για περισσότερο από δέκα χρόνια, ζήσαμε πολύ κοντά με το Θεόφιλο και έτσι διαμόρφωσα προσωπική άποψη για την ποιότητα και τα χαρίσματά του.Ως προσωπικότητα ξεχώριζε για τον πράο χαρακτήρα του, την απλότητα και σεμνότητά του, το χαμόγελό του αλλά και την αστείρευτη αγάπη και ενδιαφέρον του προς τους ασθενείς του.Ξεχώριζε όμως και για κάτι που σπανίζει στις ημέρες μας: Για τα αισθήματα αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης που έτρεφε. Χαρακτηριστικά θα σας αναφέρω το σεβασμό του προς τοδάσκαλό του στην οφθαλμολογία και πατέρα μου Σταμάτη Μανούση, όπως εκφράστηκε μέσω του αιτήματός του για την τοποθέτηση τιμητικήςμαρμάρινης επιγραφής στο νοσηλευτικό ίδρυμα της Κω, την υλοποίηση του οποίου ευτύχησε να δει λίγο πριν φύγει.
Η Κως έχασε ένα εξαίρετο τέκνο της, η οικογένειά του έναν μοναδικό πατέρα και παππού αλλά και όλοι εμείς έναν σπάνιο και εκλεκτό φίλο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της πατρώας γης που θα τον δεχθεί στην αγκαλιά της. Καλό σου ταξίδι Θεόφιλε!
