«Με όλο τον σεβασμό που τρέφω από την παιδική μου ηλικία στους υπερήλικες, θα ήθελα να πω δύο λόγια καλοπροαίρετα και με μεγίστη ευγένεια στις αρσακειάδες θεατρόφιλες κυρίες που ζητούν από τον Δήμαρχο και την διεύθυνση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς (16-12-23) την τοποθέτηση υποστηρικτικών κιγκλιδωμάτων κλπ. Κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι σεβαστή μεν η ανάγκη τους, αλλά όχι και το αίτημά τους. Φαίνονται τόσο ανυποψίαστες από την ποιότητα ζωής της πλειονότητος του Ελληνικού Λαού, που νομίζει κανείς ότι είναι πολίτιδες μιάς άλλης χώρας.
Περιχαρακωμένες μέσα στην δική τους καθημερινότητα, την οποίαν βιώνουν (τύχη αγαθή) μετά ανέσεως, ασφαλείας και ποιοτικής ψυχαγωγίας, αδυνατούν να κατανοήσουν τον σύγχρονο κατακτητικό ζυγό του Ελληνικού Λαού και την δεινή θέση στην οποίαν τον οδήγησαν οι , «διεφθαρμένοι» και απάτριδες πολιτικοί του.
Σκέφτηκαν άραγε ποτέ οι εν λόγω κυρίες πόσα νεότερα ζευγάρια επιστημόνων, υπαλλήλων και γενικότερα μισθωτών με επίπεδο και διαφέροντα στερούνται κάθε είδος ανάλογης ψυχαγωγίας, προκειμένου να ανταποκριθούν στην δική τους σκληρή καθημερινότητα, αλλά και των παιδιών τους αναπόφευκτα. Δεν θα αναφερθώ σε μεμονωμένα περιστατικά, αλλά θα διατυπώσω την δική μου άποψη, πως ο Ελληνικός Λαός εξανδραποδίζεται και λεηλατείται από πάσης απόψεως, οι δε νέοι μας εργάζονται σαν σύγχρονοι δουλοπάροικοι στις μεγάλες εταιρείες για τα συμφέροντα των οικονομικών δυναστών του τόπου μας.
Θεωρώ λοιπόν άδικο να επωμίζονται και προβλήματα πολυτελείας όπως το παραπάνω. Θα μπορούσαν οι εν λόγω κυρίες να λύσουν το θέμα σε ιδιωτικό επίπεδο, σε συνεννόηση δηλαδή με την διεύθυνση του θεάτρου συμβάλλοντας μάλιστα και με το ισχυρό τους βαλάντιο στην τοποθέτηση των αναγκαίων κιγκλιδωμάτων. Θα γίνουν έτσι και μικρές έστω δωρήτριες. Ας μη ξεχνούμε άλλωστε την γενικότερη ευποιία των μεγάλων ευεργετών μας και κυρίως το μεγαλειώδες «το διδόναι μείζον εστί του λαμβάνειν».
