Παρακολουθήσαμε με μεγάλο ενδιαφέρον το Μουσικό αφιέρωμα στη μνήμη των Ιταλών σφαγιασθεντων, από τους Γερμανούς το 1943.
Η Paola Zanguinelti στη φωνή και ο Mito Martani στο πιάνο, μας ταξίδεψαν μουσικά με τα πιο αγαπημένα τραγούδια από τη χώρα του "Μπελ καντο"
Τραγούδια και άριες εύκολα αναγνωρίσιμες.
Με φόντο ένα τρισάθλιο μαύρο κυκλωραμα, σκισμένο, πληγωμένο, όλο τρύπες, άφησαν οι υπεύθυνοι να φανεί η γύμνια τους.
Το σκαμπό του Αξιού πιανίστα στο πιάνο ήταν μια καρέκλα καφενείου και μαξιλάρια για να έλθει στο σωστό ύψος.
Καλά δεν υπάρχει πουθενά στη Κω ένα σκαμπό πιάνου?
Κρίμα στους άξιους καλλιτέχνες, που δεν άξιζαν αυτή την απρέπεια.
Παρόλα αυτά στάθηκαν στο καλλιτεχνικό τους ύψος και μας χάρισαν αξεπέραστες μελωδίες, καταχειροκροτούμενοι από τους θαμώνες.
Υ.Γ Ας κάνουν μια μεγαλύτερη προσπάθεια οι υπεύθυνοι για να μην εκτίθενται από ανοησίες, που εύκολα μπορούν να καλυφθούν.
Δημήτρης Καλλούδης
