Πριν λίγες ημέρες, στην διάρκεια του παρατεινόμενου καύσωνα, έτυχε να είμαι στην παραλία της Λάμπη, κάτω από το παλιό Οινοποιείο. Εκεί, υπήρξα μάρτυρας μιας δυσάρεστης εικόνας που κινητοποιεί όχι μόνο το συναίσθημα αλλά και -κυρίως-την κριτική σκέψη των παρευρισκόμενων.
Μια ηλικιωμένη κυρία με προφανή κινητικά προβλήματα είχε μεταφερθει με την βοήθεια των δυο ενήλικων κορών της, για να δροσιστεί.Υποβασταζόμενη, αμφοτερόπλευρα, προσπαθούσε να μπει στην θάλασσα αλλά λόγω σωματικού βάρους και του κινητικού της προβλήματος, αδυνατούσε να σταθεί όρθια, πολύ περισσότερο να μετακινηθεί . Αυτό είχε ως συνέπεια να πέσει κάτω, μαζί με τις υποστηρικτικές κόρες και να τρέξουμε οι παρευρισκόμενοι να την ανασηκώσουμε , με μεγάλη δυσκολία.Είναι αυτονόητο το πόσο άσχημα αισθάνθηκε η ηλικιωμένη γυναίκα,που συγκέντρωσε τα βλεμματα και την προσοχή των λουομένων.Υποθέτω θα μετάνοιωσε για την τολμηρη(!;) επιθυμία της να δροσιστεί, ενώ είναι ...ανάπηρη!! Αυτονόητα δε και δικαιολογημένα ήταν και τα επικριτικά σχόλια των παρευρισκομένων για την έλλειψη μιας ράμπας ώστε να είναι ασφαλής η αυτόνομη πρόσβαση στην θάλασσα ατόμων με κινητικά προβλήματα-που δεν είναι και λίγα, τόσο μεταξύ των ντόπιων όσο και των τουριστών. «Να σ΄αγναντεύω θάλασσα και να μη σε χορταίνω», γράφει ο Βάρναλης. Και είναι άτομα σήμερα, νησιώτες και επισκέπτες του νησιού, δίπλα σε μια μαγευτική θάλασσα που όχι μόνο δεν μπορούν να χορτάσουν αλλά ούτε καν να δοκιμάσουν την απολαυστική μαγεία της.
Πολλές φορές με έχουν ρωτήσει ξένοι επισκέπτες σε ποιά κοντινή παραλία στην Κω υπάρχει η ράμπα για την θάλασσα που την έχουν χρησιμοποιήσει σε μικρότερα νησιά π.χ. Καστελοριζο, Τήλο κ.α. Αισθάνομαι άβολα που η αρνητική απάντησή μου αρχίζει με το «Δυστυχώς...». Η Ε.Ε. ορίζει προσβασιμότητα για όλους τους Πολίτες, δεν ξεχωρίζει ΑμεΑ και μη . Προφανώς, και για ντόπιους με κινητικά προβλήματα (αλλά και για έγκυες, υπέρβαρα άτομα, υπερήλικες κ.α.) η δυνατότητα αυτονομίας για ένα καλοκαιρινό μπάνιο είναι ένα κίνητρο να βγουν απο το σπίτι, να χαρούν χωρίς έξοδα και να απολαύσουν την θάλασσα μαζί με την οικογένειά τους. Τα πιο γνωστά μοντελα ειναι το το seatrac και το seaAccess. Είχαμε για ένα σύντομο διάστημα, κάποιο περασμένο καλοκαίρι. To θέμα κόστους που θα πρόβαλε κάποιος (αρτιμελής) είναι αφ΄ενός αντικοινωνικό αφ΄ετέρου προφασιστικό (: το πιο απλό είναι περίπου στα 30.000 ευρω). Εξάλλου σε μια ευαισθητοποιημένη κοινωνία που αναγνωρίζει την προτεραιότητα ανάλογων αναγκών, φροντίζει να τοποθετηθεί σε κάποιες πολυσύχναστες παραλίες, έστω ένας ξύλινος διάδρομος αποτελούμενος από σανίδες, χωρίς κενά μεταξύ των, πλάτους 1 μέτρου, που να φτάνει μέχρι μια εύλογη απόσταση μέσα στην θάλασσα. Έχει εφαρμοστεί σε πολλές περιοχές στην Χαλκιδική. Δεν γνωρίζω σε πόσα μεγαθήρια ξενοδοχεία στο νησί μας , δίπλα στα τόσα beach bars που διαθέτουν στις παραλίες μας, έχουν ενδιαφερθεί για τέτοια παροχή υπηρεσιών τους. Στο νοσοκομείο μας έρχονται καθημερινά πολλοί τουρίστες με αναπηρικά αμαξίδια. Πώς μπαίνουν αυτοί στην θάλασσα;Επιστρατεύουν όλα τα μέλη της οικογένειας τους; Είναι ασφαλής μια τέτοια αυτοσχέδια ενέργεια; Τι εντυπώσεις καταγράφουν από την εμπειρία τους;
«Τώρα πέρασε η εποχή» θα πείτε! «Τον χειμώνα οι ανάπηροι, δεν χρειάζονται μπάνια»!Ας βάλει μια ακόμη προσθήκη στον σχεδιασμό του για το επόμενο καλοκαίρι, ο Δήμος. Οι χειμερινοί λάτρεις της θάλασσας που ατύχησαν να έχουν κινητικές δυσκολίες, ας περιμένουν μέχρι τότε. Μπορούν και να ελπίζουν ...
