Η ιστορία ξεκινάει πριν περίπου 5 χρόνια…
Όταν το Υπουργείο Παιδείας μ’ έστειλε εν μία νυκτί ως αναπληρώτρια για 1η φορά σε Γενικό Σχολείο στο νησί της Κω. Μια εμπειρία μοναδική όπου με ταξίδεψε όχι μόνο μακρυά από τη βάση μου που ήταν η Αθήνα αλλά και σε όλο το νησί μιας και έπρεπε να πηγαίνω σε 4 διαφορετικά σχολεία.
Κάπου εκεί – μεταξύ των σχολείων της Κω- με πέτυχε η καραντίνα… Ένα γεγονός που σίγουρα θα έχουμε να λέμε σε επόμενες γενιές για το πόσο αλλάξανε τη ζωή μας…Οι εναλλαγές συναισθημάτων και οι συνεχείς πληροφορίες ήταν καταιγιστικές στην καθημερινότητα μας. Τότε μου ήρθε μια ιδέα…
Τι θα λέγαμε στον εαυτό μας 5 χρόνια μετά… Πώς βιώσαμε αυτό το γεγονός; Πως περνούσαμε; Ποιοι ήταν οι φίλοι μας εκείνη την εποχή…. για ποιόν έρωτα καρδιοχτυπούσαμε… Ποια ήταν τα ενδιαφέροντα μας;
Ζήτησα τότε από τους 201 μαθητές που είχα στη Α’ Γυμνασίου να γράψουν ένα γράμμα στον μελλοντικό εαυτό τους. Τα γράμματα θα τα δίνανε σε μένα κλειστά και θα φρόντιζα να τους τα παραδώσω 5 χρόνια αργότερα, λίγο πριν τις Πανελλήνιες εξετάσεις που θα δίνανε. (μετά θα ήταν δύσκολο να τους εντοπίσω).
Όσο γράφανε το γράμμα μέσα στην τάξη, έγραφα και εγώ ένα παράλληλα, ένα για κάθε τμήμα. Κάποια παιδάκια ντραπήκανε να γράψουν γράμμα… Αυτοί θα πάρουν μόνο το δικό μου…
Ίσως με κάτι αστείες εργασίες που έχω κρατήσει από το μάθημα μας.
Από Παρασκευή 28 Μαρτίου έως Πέμπτη 3 Απριλίου, θα βρίσκομαι στο νησί για να παραδώσω τα γράμματα και εύχομαι μόνο να τους συναντήσω όλους και να τους κάνω μια μεγάλη αγκαλιά… Αυτή που λόγω covid δεν κατάφερα να τους κάνω όταν έφυγα…
Η πλειοψηφία των διευθυντών ανταποκρίθηκαν με ενδιαφέρον και τους ευχαριστώ.
Υ.γ. Έχω εντοπίσει τους 180 από τους 201 μαθητές.... (to be continued)
Ρεβέκκα Φελεκίδου
