Eις μνήμην του συζύγου μου Οικονόμου Γαλουζή
Τον δικό της Γολγοθά που πέρασε, με αφορμή ένα σοβαρό περιστατικό υγείας που πέρασε ο σύζυγός της, το οποίο τον οδήγησε τελικά στον θάνατο, περιγράφει σε μία συγκλονιστική της επιστολή, η συμπατριώτισσά μας Μαρία Γαλουζή – Πισσάρη, χαρακτηρίζοντας τον θάνατό του, έγκλημα και πολύ άδικο.
Η κ. Γαλουζή καλεί τους κατοίκους της Κω, να ξεσηκωθούν, πριν ο θάνατος χτυπήσει και την δική τους πόρτα και να κλείσουν αεροδρόμια και λιμάνια, διεκδικώντας την στελέχωση του νοσοκομείου μας.
Αναλυτικά η επιστολή της:
Λέγομαι Μαρία Γαλουζή, το γένος Πισσάρη. Θα ήθελα να σας διηγηθώ την απίστευτη και όμως αληθινή περιπέτειά της οικογένειάς μου. Θα σας τα πω όλα περιληπτικά, διότι αυτά που έχουμε βιώσει ενάμιση μήνα στα νοσοκομεία, δεν περιγράφονται σε 2 κόλλες χαρτί. Εύχομαι να πιάσουν τόπο όσα θα ακούσετε, μήπως και κάποιοι συγκινηθούν και γίνει κάτι στο νοσοκομείο της Κω, το οποίο δεν θα πρέπε να ονομάζεται Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, αλλά νοσοκομείο Άγιος Πέτρος ή νοσοκομείο ο θάνατος. Ας ξεκινήσω λοιπόν…
Παραμονή των Ταξιαρχών, ο σύζυγός μου Οικονόμος (το μικρό του) έπαθε ένα ελαφρύ εγκεφαλικό. Αμέσως πήγαμε στο νοσοκομείο, όπως θα έκανε ο καθένας μας. Σας πληροφορώ ότι δεν υπήρχε κανένας γιατρός, εκτός από έναν αγροτικό. Του έκαναν εξετάσεις, οι οποίες ήταν όλες καλές και στην συνέχεια μία αξονική, η οποία δεν έδειξε εγκεφαλικό. Μείναμε για προληπτικούς λόγους μέσα. Εγώ ρώτησα εάν θα του δώσουν κάποια βοήθεια και μου είπαν ότι δεν χρειαζόταν. Ακόμη και της καρδιάς τα φάρμακα που έπαινε, δεν του έδωσαν, λέγοντάς μου ότι δεν θα πάθει τίποτα εάν δεν τα πάρει μία φορά.
Το βράδυ έμεινα μαζί του και τον παρακολουθούσα, μήπως συμβεί το οτιδήποτε, γιατί εγώ, αν και δεν είμαι γιατρός, είχα καταλάβει ότι τα συμπτώματα που είχε, ήταν εγκεφαλικού.
Κατά τις 3 την νύχτα, παθαίνει και άλλο εγκεφαλικό και εγώ φώναξα να φέρουν γιατρό. Ξέρετε τι μου είπε η νοσοκόμα; «Γιατί φωνάζετε, δεν ξέρετε ότι δεν έχουμε κανέναν κανένα γιατρό;». Ελάτε σας παρακαλώ στην θέση μου. Τρελάθηκα και το μόνο που σκέφτηκα ήταν να φέρω τον οικογενειακό μας γιατρό. Τον έβαλαν ξανά για αξονική και δεν ήξεραν να διαγνώσουν και να δουν ότι ήταν όντως εγκεφαλικό. Για δεύτερη φορά δεν τον βοήθησαν. Ο γιατρός μας, μας είπε ότι πρέπει επειγόντως να μεταφερθεί σε νοσοκομείο της Ρόδου με αεροδιακομιδή. Και από εκεί είχαμε δυστυχώς μεγάλη καθυστέρηση, ενώ ήξεραν πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση του ασθενή. Όταν αποφάσισαν να έρθουν, ο άνδρας μου στην διαδρομή για Ρόδο, πάθαινε πολλαπλά εγκεφαλικά, με αποτέλεσμα να διασωληνωθεί και να τον βάλουν σε καταστολή. Εκεί πάθαμε το μεγαλύτερο σοκ, βλέποντας τον σε αυτή την κατάσταση. Πείτε μου ποιοι ευθύνονται από την πρώτη στιγμή μέχρι τώρα;
Και εδώ αρχίζει ο δεύτερος Γολγοθάς μας. Στη Ρόδο που μας πήγαν δεν είχαν εντατική και έπρεπε να περιμένουμε 3 ημέρες να αδειάσει για να τον μεταφέρουν. Και εκεί που είπαμε δόξα τω Θεώ άδειασε για να μπούμε, γίνεται δυστύχημα και μπαίνουν άλλοι και χάνουμε την θέση. Στην συνέχεια, έπρεπε να μεταφερθούμε σε νοσοκομείο της Αθήνας ή Κρήτης, όπου υπήρχε εντατική. Αφού βάλαμε και “μέσον” στην αρχή μας είπαν στο Τζάνειο και τελευταία στιγμή ακυρώθηκε και αυτό για ευνόητους λόγους και καταλήξαμε σε ένα ιδιωτικό της Αθήνας, λέγοντάς μας ότι ήμασταν και τυχεροί. Για να καταλάβετε πόσο τυχεροί ήμασταν, θα σας πω τι έγινε στην συνέχεια. Εκεί, ο άντρας μου, έμεινε πάνω από έναν μήνα. Στην εντατική όσο μένεις, υπάρχει ο φόβος για λοιμώξεις. Πάντα ξεπερνούσε τα διάφορα που συνέβαιναν και ο γιατρός, μας έλεγε ότι η κατάσταση είναι σταθερή και πρέπει να μεταφερθούμε σε κέντρο αποκατάστασης. Αφού ψάξαμε και βρήκαμε όπως μας είπε ο γιατρός το καλύτερο, τον μεταφέραμε με συνοδό τον γιατρό μας σε κέντρο της Λάρισας. Ο γιατρός μας έφυγε, αφού πληρώθηκε, χωρίς εμείς να ξέρουμε την σοβαρότητα της κατάστασης του. όταν τον είδαν οι γιατροί σε τι κατάσταση ήταν και αφού τον κράτησαν άλλη μία εβδομάδα εκεί, τον μετέφεραν σε πολύ κρίσιμη κατάσταση στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας. Εκεί μας είπαν, ότι δεν καταλαβαίνουν γιατί ταλαιπώρησαν τόσο πολύ έναν άνθρωπο με λοίμωξη και παθολογικά προβλήματα, για τα οποία, εμείς είχαμε άγνοια. Και ξέρετε τι τους είπα; Nα σας πω γιατί; Για να πάρει ο γιατρός χρήματα για την μεταφορά και τις μίζες που συνήθως παίρνουν.
Μετρήσατε πόσα νοσοκομεία αλλάξαμε; Πέντε! Για να φθάσουμε να πεθάνει μακριά απ’ όλους. Και όλα αυτά ξεκίνησαν από το νοσοκομείο της Κω. Εάν υπήρχαν γιατροί να τον βοηθήσουν, τώρα θα ζούσε. Αυτό μου το είπαν όλοι οι γιατροί των νοσοκομείων που πήγαμε. Τις πρώτες ώρες έπρεπε να βοηθηθεί και εδώ δυστυχώς δεν έκαναν τίποτα.
Λυπάμαι και ντρέπομαι που ζω σ’ αυτό το υπέροχο κατά τα’ άλλα νησί μας. Δυστυχώς όμως, όλοι μας δεν κάνουμε απολύτως τίποτα, μόνο υποσχέσεις από όσους μας διοικούν τόσα χρόνια και αποτέλεσμα μηδέν.
Σας παρακαλώ πολύ λαέ της Κω, μην επαναπαύεστε, ξεσηκωθείτε. Φωνάξτε μήπως και κάποιοι από τις Αρχές συγκινηθούν. Κάντε κάτι πριν ο θάνατος χτυπήσει και την δική σας πόρτα. Υπάρχει τρόπος. Κλείστε λιμάνια, αεροδρόμια να μην πατήσει κανείς στο νησί μας.
Τόσα χρόνια μας τάζουμε νοσοκομείο, το οποίο δεν έχει γίνει και απ’ ότι φαίνεται, δεν θα γίνει ποτέ. Και από την άλλη τι να το κάνουμε το νοσοκομείο χωρίς γιατρούς;
Ας παραμείνει ως έχει το νοσοκομείο μας και ας φέρουν γιατρούς όλων των ειδικοτήτων. Αυτούς χρειάζεται ο κόσμος. Εάν είχε γιατρούς το νοσοκομείο μας, ο άντρας μου θα είχε σωθεί. Είναι πολύ καλύτερα να κλείσει. Ξέροντας πως δεν υπάρχει νοσοκομείο, ο καθένας θα έφευγε αμέσως κάπου αλλού για να σωθεί. Τον άντρα μου δυστυχώς, τον έχασα για πάντα και δεν θα γυρίσει πίσω. Ο θάνατός του ήταν έγκλημα και πολύ άδικος. Εύχομαι να γίνουν πράξη, όσα τόσα χρόνια μας υπόσχονται.
Σας ευχαριστώ όλους που διαβάσατε τα όσα είχα να σας πω, εις μνήμην του πολυαγαπημένου μου συζύγου.
Μαρία Γαλουζή – Πισσάρη
