Τα τελευταία χρόνια, ένας σιωπηλός αλλά επικίνδυνος αφελληνισμός σαρώνει την ξενοδοχειακή αγορά της Κω. Ξενοδοχεία της Κω με ιστορία στο νησί μας, περνούν στα χέρια ξένων επενδυτικών Funds που βλέπουν τον τουρισμό αποκλειστικά ως νούμερα σε Excel και όχι ως τον ζωντανό οργανισμό που στηρίζει ολόκληρη την κοινωνία μας. Μόλις τις τελευταίες ημέρες, δύο μεγάλα και γνωστά ξενοδοχεία πέρασαν στον έλεγχο αλλοδαπών συμφερόντων, με τις αποφάσεις να λαμβάνονται μακριά από την Κω, χωρίς γνώση ή ενδιαφέρον για τον τόπο, τους ανθρώπους του και τον πραγματικό πυρήνα της ελληνικής φιλοξενίας.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, έρχεται να προστεθεί και το φαινόμενο της μαζικής απασχόλησης αλλοδαπών εργαζομένων από χώρες που δεν έχουν καμία σχέση με την ευρωπαϊκή, πόσο μάλλον την ελληνική, κουλτούρα. Όταν δεν μπορούμε να βρούμε Έλληνες να δουλέψουν στα ξενοδοχεία είτε λόγω έλλειψης κινήτρων, είτε λόγω απογοήτευσης, είτε για οικονομικούς λόγους, οι επιχειρήσεις στρέφονται σε λύσεις ανάγκης. Όμως τι συνέπειες θα έχει αυτό για την εμπειρία του επισκέπτη;
Η απάντηση είναι απλή και ανησυχητική: αλλοίωση της ταυτότητας. Η ελληνική φιλοξενία, η αυθεντικότητα, η ζεστασιά που έκανε τους επισκέπτες να ερωτεύονται το νησί μας και να επιστρέφουν, αντικαθίστανται από ένα άψυχο και ουδέτερο μοντέλο εξυπηρέτησης, χωρίς Ελληνικότητα, χωρίς πολιτισμό, χωρίς χαμόγελο. Το τουριστικό προϊόν γίνεται «ουδέτερο», άγευστο, χωρίς χαρακτήρα και τότε χάνεται το μεγάλο συγκριτικό μας πλεονέκτημα.
Όταν το ξενοδοχείο λειτουργεί από ένα Fund που δεν έχει καμία σχέση με την Κω, χωρίς Έλληνες μάνατζερ, χωρίς ντόπιο προσωπικό, χωρίς την αίσθηση της κοινότητας, τότε το προϊόν παύει να είναι «ελληνικό». Παραμένει απλώς ένα ακόμα κατάλυμα στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη, χωρίς ψυχή, χωρίς ρίζες, χωρίς μέλλον.
Αν χάσουμε την ελληνικότητα του τουριστικού μας προϊόντος, είτε λόγω ξένων ιδιοκτητών, είτε λόγω αλλοδαπών εργαζομένων χωρίς κατάρτιση και κουλτούρα φιλοξενίας, τότε θα μιλάμε για έναν τουρισμό χωρίς Ελλάδα.
Ας μην ξεχνάμε και κάτι πολύ απλό, αλλά καθοριστικό: το νησί μας δεν είναι… λάστιχο. Με υποδομές που ήδη ασθμαίνουν, στενό επαρχιακό οδικό δίκτυο, ανύπαρκτους κόμβους, δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης στα όριά τους, λιμάνι που θυμίζει δεκαετία ’60, η ασταμάτητη ανοικοδόμηση τεράστιων τουριστικών συγκροτημάτων μοιάζει περισσότερο με υπερκατανάλωση παγωτού τον Αύγουστο: ευχάριστη στην αρχή, αλλά στο τέλος φέρνει κοιλόπονο. Μήπως, λοιπόν, είναι καιρός να πατήσουμε λίγο «pause» πριν το νησί μας κυριολεκτικά βουλιάξει;
Η Κως πρέπει να παραμείνει ελληνική. Όχι μόνο στα τοπία της, αλλά και στους ανθρώπους της, στον τρόπο που υποδέχεται, που φιλοξενεί, που συγκινεί τον επισκέπτη. Αλλιώς, το νησί θα γεμίσει κτήρια με τουριστικά σήματα, αλλά θα έχει χάσει την καρδιά του.
Ώρα να ξυπνήσουμε – πριν η Κως γίνει μια επένδυση χωρίς ψυχή.
Με τιμή
Μηνάς Χατζημιχαήλ
