Η ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κω για τα προβλήματα ομαλής λειτουργίας του νοσοκομείου μας ήταν και είναι απόλυτη ανάγκη.
Θα αντανακλούσε την επιθυμία της κοινής γνώμης για κοινό μέτωπο και θα δημιουργούσε ελπίδες!
Θα άξιζε και θα ήταν προϊόν μιας πολύ καλής στιγμής για το σύνολο του σώματος!
Θα ήταν όπλο στα χεριά του κ. Δημάρχου! Όμως δεν ήρθε!
Αντί αυτού ένα αδύναμο, γενικόλογο, ασαφές κείμενο με 20 (!)άμεσα αιτήματα που συνιστούν μια πολιτικά αναποτελεσματική απόφαση. Γι αυτό την χαρακτηρίζουμε ΛΑΘΟΣ! Θα ήταν προτιμότερο να μην υπάρξει! Γιατί είχε δρομολογηθεί ως πάνδημη συμμετοχική διαδικασία, στόχος που δεν επιτυγχάνεται!
---Η ευθύνη της αποτυχίας εκτιμούμε ότι ανήκει στον κ. Δήμαρχο! Γιατί;
Μα γιατί ενώ είναι γνωστό το πολιτικό κλίμα εντός του δημοτικού μας συμβουλίου και το γενικότερο κλίμα και θα απαιτούσε μια τακτική άμβλυνσης των διαφορών, όλα ξεκίνησαν, προχώρησαν και ολοκληρώθηκαν με αντιπαράθεση και προδιαγεγραμμένο το κακό αποτέλεσμα. Μπορεί η πλειοψηφία να λέει ότι φταίει η μειοψηφία και οι πολιτικές σκοπιμότητες, αλλά και η ιδία έκανε ότι μπορούσε για να σπρώξει τα πράγματα στο κακό αποτέλεσμα, το οποίο βοηθήθηκε με τις άστοχες τοποθετήσεις του κ. Δημάρχου
---Η συνεδρίαση του Δημ. Συμβουλίου Κω κράτησε 7 ώρες! τα διαδικαστικά στην αρχή 1 ώρα! η τοποθέτηση του Δημάρχου 1 ώρα! των βουλευτών άλλη μια ώρα! (γιατί; για να καλύψουν την κυβερνητική ευθύνη!). Ειπωθήκαν γνωστά πράγματα, στρογγυλοποιήθηκαν πολιτικές ευθύνες, αποσιωπήθηκαν καταστάσεις, προβλήθηκε μια ωραία εικόνα: ‘’παμε όλοι μαζί’’ κλπ και στο τέλος: …‘’φταίτε οι άλλοι’’!.
---Το αποτέλεσμα της ειδικής συνόδου είναι μια αδύναμη πολιτική απόφαση.
Γιατί αντί για μια φωνή, δείχνουμε διχογνωμία.
Γιατί αντί να ξεκαθαρίζουμε το πρόβλημα, το μπουρδουκλώνουμε!
Γιατί αντί να δείχνουμε τον αίτιο και την πηγή των προβλημάτων, εμείς για να μην χαλάσουμε το κλίμα συνδιαχείρισης μιας κακής κατάστασης, δείχνουμε .. στα αστέρια!
---Μια από τα ίδια λοιπόν, ενώ ανανέωση των προσπαθειών και προ πάντων η αλλαγή του επίπεδου διεκδίκησης που επιχειρήθηκε να γίνει (με το συλλαλητήριο), θα απαιτούσε να υπαρχει μια διαφορετική οργάνωση της διαδικασίας και ένα άλλο περιεχόμενο της συνεδρίασης που να οδηγεί σε ενωτικό πνεύμα και στην παλλαϊκή συμμετοχή.
Οι διαδικασίες για την ειδική συνοδό για το νοσοκομείο με στόχο την μέγιστη εκμετάλλευση της δυναμικής του δημοτικού συμβουλίου απαιτούσαν: διαβούλευση, προσυνεννοηση, αλληλουποχωρήσεις, καλά προετοιμασμένη ενιαία σύντομη και ολιγόλογη εισήγηση, με την συμμετοχή όλων των παρατάξεων. Η συζήτηση με τους φορείς θα έπρεπε να προηγηθεί. Η πρόσκληση στους Βουλευτές και την Περιφερειακή αρχή θα έπρεπε να αποφευχθεί.
Πριν φθάσουμε στο δημοτικό συμβούλιο έπρεπε να έχουμε εξασφαλίσει την συναίνεση, όχι να εκβιάζουμε την σύγκλιση εντος της αιθούσης.
--- Αποκαλυπτικό για την αποτυχία του δημοτικού συμβουλίου να χαράξει μια ενωτική διεκδικητική πολιτική γραμμή ήταν το κλείσιμο του Δημάρχου που κόβοντας και ράβοντας την πρόταση του μας είπε: ‘’ε! δεν έμεινε και τίποτα που να αγνοήσαμε! άρα γιατί να μην το ψηφίσουμε όλοι’’; Ελα ντε!
--- Οι πολιτικές που παρουσιαστήκαν στο δημ. συμβούλιο στο θεμα του νοσοκομείου ήτα 2 συν 1!
Η πρώτη είναι η λογική της δημοτικής αρχής: Ενωμένοι πάμε μαζί! Ένα αλαλούμ αιτημάτων και επιδιώξεων που φαίνονται από τα 20(!) άμεσα αιτήματα της απόφασης και το νέο νοσοκομείο που πρέπει να ενταχθεί στον αναπτυξιακό νόμο (χωρίς μελέτες και ωρίμανση έργου δεν γίνονται εντάξεις κ. Δήμαρχε) που δεν έχουν πρόβλημα με την προοπτική ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών υγείας.
Η δεύτερη είναι η λογική του κοινωνικού κρατικού χαρακτήρα του συστήματος υγείας που δυσφημιστικά το λένε κρατισμό που απαιτεί την κρατική παρέμβαση (Λαική Συσπειρωση, Κυρίτσης).
Η τρίτη άποψη της τοπικής συμμετοχής (δεν υπήρξε στο δημ. συμβ.) είναι η λογική του κοινωνικού μεν χαρακτήρα των υπηρεσιών υγείας με κρατική μορφή αλλά συν την υποστήριξη τοπικού συστήματος δημοτικών υπηρεσιών υγείας στην βάση ειδικού εσόδου από την ανθούσα τοπική τουριστική βιομηχανία. Ναι! Είναι οι ανεκμετάλλευτες τοπικές δυνατότητες που δεν επιδιώκουμε για να μην στεναχωρήσουμε.
Ν. Μυλωνάς
