Γιώργη, γεννήθηκες τς Κρήτη,
μα Μάνα γη σου γίνηκε η Κως,
του Ψηλορείτη πρωτοαντίκρισες το φως
μα στου Δικαίου τα λημέρια θα ‘σαι παντοντινός!
Όταν φεύγει ένας τόσο καλός άνθρωπος, όπως ο Γιώργος Σκαρπαθιωτάκης, νικημένος από την κωλοαρρώστια, χάνοντας τη λεβεντιά με την οποία έζησε και πορεύτηκε σε αυτόν τον κόσμο, δε μπορείς από το να γεμίζεις θλίψη και οργή.
Όχι για το θάνατο (αυτό είναι το μεταβατικό στάδιο του ανθρώπου προς την αιωνιότητα, λένε οι Άγιοι Πατέρες), αλλά γιατί χάνεται η αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ύπαρξης, που δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο.
Ο Γιώργης (όπως τον λένε οι σύντεκνοί του - ενεστώτας γιατί η αγνή ψυχή του είναι μαζί μας) μπορεί να γεννήθηκε τς Κρήτη, όμως η μάνα γη του ήταν η Κως, το λιμάνι, η μούσα κι ο έρωτάς του η δικιά μας Χρύσα, ενώ οι ομορφότερες δημιουργίες του, παράλληλα με τις μουσικές του, είναι η Ελισάβετ και η Μαριλένα του.
Ο ερωτικός Κρητικός μετανάστης ήρθε στο Νησί μας κι έγινε πιο Κωος από τους Κωους. Αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ. Εκτίμησε τους συμπολίτες του, κι εκτιμήθηκε, όχι μόνο για το μοναδικό μουσικό του ταλέντο αλλά για την ευγένεια και την καλοσύνη της ψυχής του.
Εντάχθηκε στην τοπική μας κοινωνία, τόσο μέσα από τις 52χρονες καλλιτεχνικές του ανησυχίες όσο κι από την παρουσία στα τοπικά αθλητικά δρώμενα. Κι επειδή του έλειπε η Κρήτη υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Κρητών «Ο Τάλως», που τον τίμησαν τα μέλη του στεκόμενοι αγέρωχοι δίπλα του στο τελευταίο αντίο.
Δε νομίζω ότι υπάρχει Κωος που να μη διασκέδασε, που να μη γλέντησε με τον Γιώργη Σκαρπαθιωτάκη, που να μην τον άγγιξαν οι χορδές του λαούτου του, που να μην τον συνεπήρε η χαρακτηριστική φωνή του. Αποτελεί μια πολιτιστική παρακαταθήκη για την Κω, ενώνοντας την Κρήτη με την Κω, περνώντας στο πάνθεον των μεγάλων λαϊκών παραδοσιακών μουσικών του Νησιού μας.
Ακούραστος, ανήσυχος, και ονειροπόλος για τη μουσική.
Πάντα μ’ ένα χαμόγελο κι ένα τσιγάρο στα χείλη.
Πάντα γελαστός και… ενίοτε γελασμένος.
Πάντα με μια ρακή στο χέρι και ένα καλό λόγο για όλους.
Αυτό όμως που αποτελεί τη σημαντικότερη κατάκτηση και αναγνώρισή του ήταν η οικογένεια του. Μια οικογένεια, που αποτελεί την ευρύτερη οικογένειά μας εδώ και περίπου 30 χρόνια. Πάντα δίπλα μας σε όλα και τους ευχαριστούμε.
Η Χρύσα του, πάντα πλάι του, στις γλυκές και στις δύσκολες στιγμές, αλλά και οι κοράκλες του, η Ελισάβετ και η Μαριλένα, για τις οποίες ήταν τόσο περήφανος.
Όντας συμμαθητής με την Ελισάβετ ξέρω από πρώτο χέρι τον ακούραστο αγώνα του για την ανατροφή τους, να τις κάνει ωραίους ανθρώπους που να σκορπίζουν χαμόγελα στη ζωή τους. Και νομίζω ότι το πέτυχε και με το παραπάνω. Γι’ αυτό και έφυγε ήσυχος.
Και μπορεί να μη χάρηκε το 2ο του εγγόνι, που έγινε 2 μηνών στο φευγιό του (δε ξέρεις πως σε νιώθω αγαπημένη μου συμμαθήτρια, έχοντας περάσει την ίδια δύσκολη στιγμή), ωστόσο από εμπειρία θα σου πω ότι άφησε μια νέα ζωή σε τούτο τον κόσμο για της διηγείσαι ιστορίες για το θρυλικό παππού της.
Και συ μικρή μου Μαριλένα, συναισθηματικό μου πλάσμα, που το παιδί σου έζησε για λίγο τον παππού, είμαι σίγουρος ότι θα μιλάς για εκείνον με τον ίδιο έρωτα που ένιωθες και νιώθεις και συ για εκείνον.
Χρύσα μου, κάνε κουράγιο. Να σε παρηγορεί η τόσο μεγάλη αγάπη του κόσμου για τον Γιώργη, που αγάπησες από την πρώτη στιγμή που ήρθε στην Κω και πορεύτηκες μαζί του για μια ολόκληρη ζωή. Είμαι σίγουρος ότι δε θα τον ξεχάσεις, όπως και οι πολλοί φίλοι και οι συνεργάτες του. Άλλωστε θα ζει μέσα και από τα δικά του τραγούδια.
Σε αποχαιρετούμε με παραλλαγμένους δικούς σου στίχους:
Δίδυμους πόνους είχατε,
δίδυμα μονοπάτια (με την Χρύσα σου),
πόνεσες εσύ, κι όταν έκλαιγες
(μέσα σου) Γιώργη Σκαμπαθιωτάκη
η οικογένειά σου, οι φίλοι σου,
η μουσική, γίνονταν χίλια κομμάτια.
Γ.Χ. Πασσανικολάκης
