Πνευματικός ηγέτης των Ελλήνων της Αλικαρνασσού, σε φωτογραφία του 1935, δύο χρόνια μετά τον φονικό σεισμό.
Πέθανε φτωχός στις 23 Δεκεμβρίου 1947.
Θυμάμαι την μάνα μου να δακρύζει όταν μιλούσε για τον ταπεινό ιερέα, πατριώτη που είχαν στην καρδιά τους οι Πετρουμιανοί και οι Κώοι.
Δεν του αξίζει η περιφρονητική σιωπή της κοινωνίας μας. Πρέπει να τιμηθεί για το έργο, την προσφορά, τον χαρακτήρα και κυρίως για το ήθος του ως άνθρωπο και ιερέα. Όπως βέβαια και άλλες σημαντικές μορφές της μικρασιατικής ιστορίας μας.
Συμφωνώ και επιβραβεύω την πρόταση συμπατριωτών μας ότι ο Αης Γιώργης ο Πετρουμιανός δεν είναι απλά μία εκκλησία αλλά η «κιβωτός», το Μουσείο του Μικρασιατικού Ελληνισμού της Δωδεκανήσου και της Κω.
Ο Παπά Πετρουμιανός κατηγορήθηκε από τους οθωμανούς, τελικά φυγαδεύτηκε στην Κω. Κατατρεγμένος έφτασε με την οικογένεια του όπου συνάντησε την αντίδραση των ιταλικών τοπικών αρχών να τον δεχτούν επειδή θεωρείτο υπόδικος των οθωμανών.Βρήκε τελικά καταφύγιο στην Κω χάρι στις παρεμβάσεις μιας ομάδας συμπατριωτών μας.
Ο κατά κόσμο Θεόφιλος Μουζουράκης, γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1869 στην Αλικαρνασσό. Τελείωσε την Ηροδότειο Αστική Σχολή του Βουδρουμίου. Διετέλεσε εφημέριος του ναού Αγ.Γεωργίου της Αλικαρνασσού τα έτη 1911-1915.
Σύμφωνα με την έρευνα του καθηγητή Αχ. Κουτσουράδη που δημοσιεύθηκε στα Κωακά τον τόμο 7β:
«Ο ιερέας Θεόφιλος Μουζουράκης αποτέλεσε στη Κω, την δεύτερη πατρίδα των διωγμένων από την πατρίδα τους Αλικαρνασσέων στον ελλαδικό χώρο για περισσότερο από 30 χρόνια την διαρκή ζωντανή έκφραση της ιστορικής, πολιτισμικής και θρησκευτικής συνέχειάς τους.
Δεν είναι τυχαίο πως ο λαός του έδωσε σχεδόν αμέσως το προσωνύμιο: Παπά-Πετρουμιανός, που γλωσσικά απέδιδε την καταγωγή του παράλληλα με το ιερατικό του σχήμα.
Η πορεία στο χρόνο του αλικαρνασσέα ιερέα τυπική καταρχήν σε ό,τι αφορά στους Έλληνες μικρασιάτες, που διωγμένοι, κάτω από τραγικές συνθήκες από τον τόπο τους, έζησαν μια μίζερη οικονομικά ζωή προσπαθώντας να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια χωρίς να αλλοτριωθούν. Η (τμηματική) εγκατάσταση της οικογενείας του ιερέα στην ιταλοκρατούμενη τότε Κώ, προσφέρει ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η Κως, όπως και τα άλλα γειτονικά νησιά, έγινε χώρος υποδοχής και παραμονής ομογενών τούρκων υπηκόων, από την Μικρά Ασία.
Τυπική όμως είναι η περίπτωση του Παπα-Πετρουμιανού και σε ό,τι αφορά στη (μικρόψυχη) στάση των οργάνων του επίσημου κράτους στους δωδεκανησίους μετά την ενσωμάτωση. Η αίτηση συνταξιοδότησης της χήρας πρεσβυτέρας απορρίφθηκε, μετά από πολλές ταλαιπωρίες της ίδιας και των τέκνων της στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της γραφειοκρατίας,»
Γεωδίφης[geogeodifhs.blogspot]
