Σε έναν από τους πιο όμορφους και πολυσύχναστους δρόμους της Κω στην παραλιακή της Βασ. Γεωργίου εδώ και αρκετά χρόνια στέκεται «αγέρωχο» και ανενεργό το εν λόγω περίπτερο (δυο όμοια κατεδαφίστηκαν στην Εθνικής Αντιστάσεως και πιο πρόσφατα στην είσοδο της πόλης).
Άραγε σε τι πλέον να εξυπηρετεί η «παρουσία» του εκεί;
Πρωτίστως καταλαμβάνει χώρο, δεν εξυπηρετεί σε κάτι, (τουλάχιστον σήμερα) δεσμεύει το πεζοδρόμιο και αποτελεί μια πρόχειρη κατασκευή που σίγουρα δεν εναρμονίζεται με τα κτήρια της περιοχής και εν γένει τον συγκεκριμένο δρόμο.
Αλήθεια πως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί; Είναι απαραίτητο να βρίσκεται εκεί; ή και αυτό κάποια στιγμή θα έχει την τύχη των άλλων;
Κατά καιρούς όλοι σχολιάζουμε αν κάτι είναι αισθητικά καλό και όμορφο ή όχι, με αποτέλεσμα να σχολιάζουμε όλοι ποικιλοτρόπως χρησιμοποιώντας κυρίως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τις γνωστές συνέπειες…
Προφανώς για το θέμα αισθητικής υπάρχουν γενικότερα «κανόνες» ειδικά όταν μιλάμε για κτήρια που σχετίζονται με συγκεκριμένες επιστήμες.
Υπάρχει βέβαιά και η άλλη απλή και πιο συνηθισμένη εξήγηση ότι η αισθητικήείναι για πολλούς καθαρά υποκειμενικό ζήτημα ή, όπως λέγεται συχνά, θέμα “γούστου”!
Το ζήτημα της "οπτικής όχλησης" του περιπτέρου είναι ένα νόμισμα που έχει δύο όψεις. Από τη μία το ζήτημα της αισθητικής υποβάθμισης του τοπίου είναι πράγματι σημαντικό, αλλά παραμένει αρκετά "υποκειμενικό".
Από την άλλη θα μπορούσε να κεντρίσει το ενδιαφέρον με κάτι χρηστικό, έξυπνο, φιλικό στο περιβάλλον που να ταιριάζει στην παραλιακή το οποίο θα προκαλούσε το ενδιαφέρον των επισκεπτών με πολλαπλά οφέλη ή ακόμη και κέρδη!
Σημείωση: Με χαρά διαπιστώσαμε πως ενώ είχε γραφτεί το άρθρο έγινε παρέμβαση οπότε προστέθηκε φωτογραφία με τη σημερινή του μορφή.
Καλλιόπη Δανελλάκη
Λίγα λόγια για τα περίπτερα στην Ελλαδα.
Τον Σεπτέμβριο του 1922 το υπουργείο Περιθάλψεως καταθέτει νομοσχέδιο (νόμοι 254 και 1960), σύμφωνα με το οποίο τα ήδη ανεγερθέντα περίπτερα αλλά και αυτά που πρόκειται να ανεγερθούν κατά το επόμενο διάστημα θα παραχωρούνται προς αποκλειστική χρήση στην «Πανελλήνιον Ένωσιν Τραυματιών Πολέμου» 1912-1921.
Στην αρχή είχαμε το λεγόμενο κιόσκι. Δόθηκε αρχικά στους αναπήρους πολέμου με στόχο την πώληση εφημερίδων. Μια μικρή και πολύ πρόχειρη κατασκευή με διαστάσεις 0,70 Χ 0,70, που αρχικά αποτελούνταν από τέσσερα μεταλλικά κολονάκια και μια βάση για να τοποθετούνται οι εφημερίδες, με το επάνω μέρος του να καλύπτεται από ένα πανί για να προστατεύεται το περίπτερο από τον ήλιο.
Οι εφημερίδες αποτέλεσαν το πρώτο και βασικό είδος πώλησης για το περίπτερο ως είδος πρώτης ανάγκης. Λίγο αργότερα μπήκαν στα περίπτερα τα τσιγάρα. Αρχικά πωλούνταν ξεχωριστά ο καπνός, ξεχωριστά τα τσιγάρα. Σταδιακά αλλάζει και ο τρόπος κατασκευής των περιπτέρων.
Έγιναν ομοιόμορφα, κατά κάποιον τρόπο ομοιόχρωμα και με τις ίδιες διαστάσεις αποκτώντας διαφορετική εικόνα και χαρακτηριστικά. Με το πέρασμα του χρόνου τα περίπτερα τοποθετήθηκαν σε πεζοδρόμια και πλατείες, σε κοντινά και απόμακρα σημεία των μικρών και των μεγαλύτερων πόλεων.
Οι κατά τόπους Αρχές όριζαν τα τετραγωνικά στα οποία θα μπορούσε να κατασκευαστεί το κάθε περίπτερο στην περιοχή επικρατείας τους, με μοναδική προϋπόθεση να μην εμποδίζουν τη διέλευση των πεζών και των αυτοκινήτων.
