Στην Αυγουστιάτικη καψάλα του πρωτόγνωρου φετινού καύσωνα, στις 7 του μήνα, στο Χάνι της στάθμευσης των υποζύγιων των τότε ξωμάχων, απολαύσαμε τον Λογοτεχνικό Εσπερινό με μύστη στην τέχνη του λόγου, το συγγραφέα Αλλαχιώτη. Το βιβλίο του ’ΔΙΑΦΩΝΩ’ παρουσίασαν οι : ο Μητροπολίτης κος Ναθαναήλ, Σκανδαλίδης Κώστας, Ράπανος Βασίλης. Και οι τρείς ανέλυσαν το έργο με την ανάλογη διεισδυτική ματιά τους.
Αυτό που με παρακίνησε σφόδρα, να σας εκθέσω τις σκέψεις αυτές, είναι η συμμετοχή του κ. Ναθαναήλ, ως έμπειρου, πτυχιούχου Φιλολόγου, κριτικού, λογοτεχνικού έργου, κατερχόμενος απ τον μονόλογο του άμβωνος, απεκδυόμενος, έστω και για λίγο, την απόκοσμη, άλογη ουράνια πολιτεία, ρουφώντας ασυγκράτητα, μ όλες τις κτιστές*αισθήσεις και νοήσεις του, τον ‘’παράδει σο και κόλαση’’ των ηρώων του έργου.Γειώνεται στα ανθρώπινα προβλήματα που οι ίδιοι οι συν άνθρωποι προκαλούν μέσα στην γήϊνη ΙΣΤΟΡΙΑ : τον πόνο, τη δυστυχία, το θάνατο γιατί ‘’η βλακεία δεν δείχνει ενδιαφέρον για την αλήθεια ‘’ Ένα απ τα πολλά μηνύματα του έργου !
Δεύτερο, η βιολογικής προέλευσης…. μαεστρία του Γενετιστή, να καλέσει τον Δεσπότη να εγκύψει στα εγκόσμια δεινά της Χουντικής περιόδου και να τα ανατάμει με τα Φιλολογικά εργαλεία ερμηνείας των κειμένων.
Η εκλογίκευση αυτή του Γενετιστή αξιολογείται θετικά. Είναι μια συγκατάβαση, κατανόηση προς τον εκπρόσωπο του θρησκευτικού λόγου, μυθικού, φαντασιακού, προεπιστημονικού, όμως μια ασύλληπτη συνεισφορά στον παγκόσμιο πολιτισμό! Όπως η μυθική ιατρική του Ασκληπιού απογειώθηκε με τα αρχέγονα μέσα της εποχής απ τον Ιπποκράτη. Η ιστορία της θρησκείας το επιβεβαιώνει : ό,τι αργότερα γίνεται αντικείμενο της ανθρώπινης αυτενέργειας και παιδείας, υπήρξε πρώτα αντικείμενο της θρησκείας : όλες οι τέχνες και οι επιστήμες, οι πρώτες αρχές, τα πρώτα στοιχεία τους και όταν αναπτύσσονται και τελειοποιούνται, τότε παύει να είναι θρησκεία !
Ο επιστήμονας των θετικών επιστημών και λογοτέχνης δίνει το χέρι του στον αξιωματούχο, εκπρόσωπο της απόλυτης, υπερφίαλης αναπόδεικτα Θεολογικής αλήθειας, της Δογματικής. Συμπορευόμενοι στην αναζήτηση της κατ άνθρωπον αλήθειας : απ τη μιά ο πομπός, ο δημιου ργός του έργου, παθιάζεται για απελευθέρωση από την δικτατορία του ‘Ελλάς, Ελλήνων Χριστια νών φυλακισμένων ’ και απ την άλλη ο αποδέκτης , ο αναγώστης, ο κριτής εμβαθύνοντας στην ψυχοσύνθεση των αντίπαλων ηρώων , αρχόντων και αρχομένων.
Άραγε ξεφεύγει θαρραλέα απ τα ασφυκτικά δεσμά της σημερινής αδιέξοδης εκκλησιοποίησης του κόσμου; Η θεολογούσα Εκκλησία αποφαίνεται :
‘’ η επιστήμη, η κοινωνική και η πολιτική δράσις, η οικονομική πρόοδος και η ευημερία δεν δύνανται να προσφέρουν διέξοδον. Ο,τι είναι δημιούργημα του ανθρώπου, φέρει το στίγμα του θανάτου, δεν σώζει, αφού και αυτό έχει ανάγκην σωτηρίας. Ο πόθος της αιωνιότητος δεν καλύπτεται με επίγεια αγαθά, δεν ικανοποιείται με την παράτασιν της ζωής μας και με υπο σχέσεις ψευδών ΠΑΡΑΔΕΙΣΩΝ.’’
Καταδικάζεται ο πνευματικός και τεχνικός πολιτισμός , ως αποτυχημένος και αμαρτωλός. Και η ίδια η Εκκλησία ταυτόγχρονα απολαμβάνει αδηφάγα, τα επίγεια αγαθά της Τεχνολογίας, της ποιότητας ζωής, Βυζαντινής, ματαιόδοξης χλιδής και πολυτέλειας. Οποία υποκρισία! Οι σκοταδιστικές, νιχιλιστικές αυτές θέσεις επιταχύνουν την αφύπνιση των φωτισμένων χριστιανών.
Η απαγκίστρωση απ την επιρροή της μοναδικής αλήθειας, της Θεολογίας, ονομάζεται εκκοσμίκευση, secularization = seculus, κόσμος. Πρώτα, καθιερώνεται προαιρετικά απ τη πλευρά της Κρατικής ιδεολογίας και της Πολιτείας ( πολιτικές τελετές : γάμοι, κηδείες, ονοματοδοσίες , ελεύθερη επιλογή του μαθήματος των Θρησκευτικών).’Εν Χριστώ, καινή κτίσις. τα αρχαία παρήλθεν,ιδού γέγονε καινά τα πάντα’ Β,Κορ.ε,17.’’Το παλαιούμενον και γηράσκον εγγύς του αφανισμού’’.Εβρ.η,13. και μια ανοικτόμυαλη μερίδα προσαρμοσμένη,** μειοψηφική, της θεολογικής διανόησης αποδέχεται με την ορθολογική μεθοδολογία στη εξερεύνηση των αιτίων- αποτελεσμάτων δηλ. την βασανιστική απόδειξη του σωστού- λάθους σε κάθε πεδίο επί παντός επιστητού, υλικοπνευματικού και κοινωνικού.
Η εκκοσμίκευση είναι ένα σύστημα θεωρίας και πράξης που ερμηνεύει διαλεκτικά τη ζωή και τη δράση των ανθρώπων με βάση τους ίδιους τους ανθρώπους και τον κόσμο. Τοποθετεί τον θεό, το ιδεώδες πρότυπο, ως ΑΙΤΗΜΑ και μόνο της ηθικής πράξης του ανθρώπου. ‘’ Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος’’ Πρωταγόρας.
Τούτων δοθέντων, ο Αλλαχιώτης , ο λογοτέχνης – ψυχαναλυτής με τα κωμικοτραγικά ευφυολογή
ματα του μέσα στο έργο, ολοζώντανα και στην σύγχρονη επίπλαστη δημοκρατία μας, ανυψώνονται σε πανανθρώπινα αποτυπώματα, κάποια δυστυχώς ανεξίτηλα της ανθρώπινης φύσης μας.
Ο Φρόυντ αναφερόμενος στην Τέχνη κατέληγε : ‘’ σε κάθε συμπέρασμα μου, προηγούνταν οι λογοτέχνες’’…!
Ο επιστήμονας Αλλαχιώτης οξυδερκής γεφυροποιός της γνώσης, πίστης- συναισθήματος, με τη σφραγίδα ενός ιστορικού συμβιβασμού !
Και ο Σεβασμιώτατος κος Ναθαναήλ, στο επι της γής βασίλειο του θεού,συγκυβερνούμενον απ το μυστήριον της ΑΝΟΜΙΑΣ, κατά τον Παύλο, θαρραλέος απομυθοποιητής δογματικών ταμπού,που
χωρίζουν αντί να ενώνουν.
- Κτιστές, σύμφωνα με τη Θεολογία, φθαρτές, χωρίς καμμιά σημασία, άχρηστες…
**με την άδεια του Καθηγητή, σύμφωνα με την Βιολογία: στην Εξέλιξη μέσω της φυσικής επιλογής
η προσαρμοστικότητα στις νέες ανάγκες του περιβάλλοντος είναι καταδικαστικά…αναπόφευκτες για την επιβίωση των εμβίων όντων.
