Ο Ιατρικός Σύλλογος Καλύμνου «Σκεύος Ζερβός» αποτίει φόρο τιμής στον Θεόφιλο Πέρο, έναν άνθρωπο που η ζωή του ήταν αφιερωμένη στον συνάνθρωπο. Από τα πρώτα του βήματα στον Βαθύ της Καλύμνου μέχρι την κορυφή της ιατρικής επιστήμης, ο Θεόφιλος Πέρος συνδύασε την εξαιρετική γνώση με την ανιδιοτελή προσφορά.
Η καρδιά του και το χέρι του ήταν πάντα ανοιχτά για όσους είχαν ανάγκη, ενώ η οικογένειά του συνεχίζει με υπερηφάνεια το πολύτιμο έργο του. Το παράδειγμά του μας υπενθυμίζει πως η αφοσίωση, η ανθρωπιά και η αγάπη για την πατρίδα μπορούν να μετατρέψουν τη ζωή ενός ανθρώπου σε φάρο για όλους.
Ακολουθεί η ανακοίνωση του Ιατρικού Συλλόγου Καλύμνου:
«Ο Θεόφιλος Πέρος γεννήθηκε στον Βαθύ της Καλύμνου το 1907. Φτωχό παιδί αγράμματων γονέων με ιδιαίτερη ευφυΐα, τέλειωσε το Δημοτικό στον Βαθύ σε ηλικία 10 ετών και το Νικηφόρειο Γυμνάσιο στην Κάλυμνο το 1923 σε ηλικία μόλις 16 ετών. Πήγε στην Αθήνα να σπουδάσει Ιατρική συνοδευόμενος από τον πατέρα του, ο οποίος για να ζήσουν πουλούσε σφουγγάρια ως πλανόδιος πωλητής στο κέντρο της Αθήνας.
Τέλειωσε την ιατρική με άριστα και το 1929 πήρε το πτυχίο του. Το 1929, μετά το περιβόητο διάταγμα του Mario Lago, το οποίο υποχρέωνε τους Δωδεκανήσιους επιστήμονες να αναγνωρίσουν τα ελληνικά τους πτυχία με συμπληρωματικές σπουδές στην Ιταλία, ο Θεόφιλος Πέρος πήγε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάρμας, όπου έμεινε συνολικά 25 μήνες και αρίστευσε. Αναγορεύτηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Πάρμας με βαθμό άριστα.
Μετά την Ιταλία, για βιοποριστικούς λόγους, άσκησε την Ιατρική στην Κάλυμνο για περίπου 3 χρόνια. Εκεί γνώρισε και περιέθαλψε και τον ασκητή τότε Άγιο Σάββα, ο οποίος, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, φιλοτέχνησε και του αφιέρωσε την εικόνα του Αγίου Παντελεήμονα, μπροστά από την οποία προσευχήθηκαν χιλιάδες άνθρωποι.
Συνεργάστηκε με τον Σκεύο Ζερβό, ο οποίος υπήρξε ο μεγαλύτερος αγωνιστής για την απελευθέρωση και ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα και ο μοναδικός Έλληνας που προέβαλε τον Ιπποκράτη παγκοσμίως με τόσο πείσμα και πάθος.
Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, ο Θεόφιλος Πέρος κατετάγη στο Τάγμα Δωδεκανησίων εθελοντών, παρέμεινε όμως στον Ευαγγελισμό κατ’ εντολή του Διευθυντή της κλινικής και Γενικού Αρχιάτρου του Στρατού, Νικολάου Σμπαρούνη, εκτελώντας χρέη επιμελητή ως απαραίτητος για την αντιμετώπιση των τραυματιών του Αλβανικού μετώπου.
Το 1943, όταν η Δωδεκάνησος ήταν ακόμα υπό ιταλική κατοχή, ο Θεόφιλος Πέρος συνόδευσε τους ηλικιωμένους γονείς του στην Κάλυμνο για να μην πεθάνουν από την πείνα στην Αθήνα. Οι Ιταλοί είδαν με καχυποψία τον Θ.Π. και τον καλούσαν καθημερινά στο αστυνομικό τμήμα χωρίς να τον ανακρίνουν, γιατί ήταν γνωστό στις μυστικές υπηρεσίες ότι ήταν ένας από τους στενούς συνεργάτες του Σκεύου Ζερβού. Οι Ιταλοί τον έστειλαν στο Νοσοκομείο της Κω, που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1929 με την ονομασία από τότε “OSPEDALE HIPPOCRATEO”.
Ο Θεόφιλος Πέρος, χάρη στην ευρεία, πολύπλευρη και μοναδική μέχρι σήμερα ιατρική του μόρφωση, κάλυψε, εκτός από τη χειρουργική, με την ίδια επιτυχία και τις βασικές ειδικότητες Παθολογίας, Μαιευτικής, Γυναικολογίας, Ουρολογίας, Λαρυγγολογίας, Ορθοπεδικής και τις βασικές Μικροβιολογικές εξετάσεις.
Η Αναισθησιολογία δεν υπήρχε σαν ειδικότητα. Για νάρκωση χρησιμοποιούσε χλωροφόρμιο και τοπική αναισθησία, την οποία παρασκεύαζε μόνος, όπως και τους ορούς, τους οποίους χορηγούσε με μεγάλες βελόνες υποδόρια στον μηρό, γιατί τα πρώτα χρόνια δεν υπήρχαν έτοιμοι και ουσιαστικά χωρίς αντιβιοτικά.
Το θαυματουργό φάρμακο, η πενικιλίνη, η οποία ανακαλύφθηκε το 1943, ήταν δυσεύρετη μετά το 1950 ακόμα και στην Αθήνα. Η αποστείρωση των εργαλείων γινόταν με βρασμό και τα ράμματα ήταν από μετάξι, τα οποία αποστείρωσε μόνος του.
Συνεργάστηκε με τις συμμαχικές δυνάμεις και τους έδινε πολύτιμες πληροφορίες για τις θέσεις των ιταλικών στρατευμάτων.
Το 1946, παράλληλα με το νοσοκομείο, άρχισε να οργανώνει αίθουσα χειρουργείου και να λειτουργεί στοιχειωδώς κλινική (θεραπευτήριο) στο βομβαρδισμένο από τους Γερμανούς κτήριο, ιδιοκτησίας του πατέρα της συζύγου του, Ιωάννη Μπακάλογλου, με την ονομασία Άγιος Παντελεήμων, το οποίο, όταν αποκαταστάθηκε, χρησίμευσε και ως κατοικία του γιατρού.
Η κλινική ουδέποτε λειτούργησε ως επιχείρηση, αλλά ως μονάδα σωτηρίας. Ούτε ο γιατρός συμπεριφέρθηκε ως επιχειρηματίας, αλλά ως απλός εργάτης, αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι στην Ιατρική.
Τον Ιούνιο του 1946 έγιναν οι πρώτες Δημοτικές εκλογές στην Κω με πρόεδρο της εφορευτικής επιτροπής, ως πιο αξιόπιστο και ευυπόληπτο άτομο, τον γιατρό Θεόφιλο Πέρο.
Στις 05/02/1950 έγιναν και οι πρώτες εκλογές του Ιατρικού Συλλόγου Κω. Ο Θεόφιλος Πέρος υπήρξε για πολλά χρόνια πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Κω. Κράτησε πολύ ψηλά το κύρος του ιατρικού επαγγέλματος και του θεσμού του προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου. Βαθύτατα δημοκρατικός, με τα εθνικά θέματα πάντα στο κέντρο των ενδιαφερόντων του, πιστός στα ιδανικά του Ελληνισμού, μπορούσε εκτός από την Ιατρική να υπηρετήσει οποιοδήποτε θεσμό της κοινωνίας.
Ο ιατρός Θεόφιλος Πέρος, από τον γάμο του με την αείμνηστη και αξιαγάπητη Γιασεμή, απέκτησαν τέσσερα εξαιρετικά παιδιά. Τα τρία από αυτά κληρονόμησαν το πατρικό χάρισμα της ιατρικής επιστήμης, ενώ μέχρι δεύτερη και τρίτη γενιά, η ιατρική πρωταγωνιστεί με τις βαθιές οικογενειακές της ρίζες.
Τον Γεώργιο Πέρο, εξαιρετικό, φημισμένο χειρουργό και καθηγητή της χειρουργικής κλινικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Την Αναστασία Πέρου, ιατρό μικροβιολόγο, που υπηρέτησε με ζήλο στο Γενικό Νοσοκομείο της Κω από το 1980-2011.
Τον Γιάννη Πέρο, εξαίρετο ιατρό δερματολόγο, που δραστηριοποιείται, προσφέροντας τις ιατρικές υπηρεσίες του, ανάμεσα σε Αθήνα και Ζυρίχη της Ελβετίας. Τη Μαρία Πέρου, συμβολαιογράφο, που ζει και εργάζεται στη Ρόδο.
Ο Θεόφιλος Πέρος, ένας μεγάλος Καλύμνιος, άφησε την τελευταία του πνοή το 1989 στην Κάλυμνο.
Πρέπει οι νέοι ιατροί να παραδειγματιστούν από τη διαδρομή και το έργο του Θεόφιλου Πέρου τόσο στην κοινωνία όσο και στην πατρίδα».
