Κόσμος πολύς πηγαινοέρχεται από την Πλατεία Ελευθερίας, ως την μικρότερη Πλατεία Καζούλη. Αυτή που για στολίδι της έχει μεγαλόπρεπα κλασσικά κτήρια, όπως το Αρχαιολογικό Μουσείο, το οικοδομικό τετράγωνο του Δημαρχείου, την Πύλη του Φόρου, τμήμα του Ενετικού Κάστρου και το Μωαμεθανικό Τέμενος. Παιδιά τρέχουν και παίζουν ανέμελα, όσο οι μεγάλοι απολαμβάνουν με παρέα τις γύρω καφετέριες.
Όποτε βρεθώ στην Πλατεία Καζούλη, νοιώθω την γλυκιά γεύση από το Κοπεγχάγι, από τα γλυκά ταψιού, όπως το κανταΐφι, το στρογγυλό Μπακλαβαδάκι, το Κώτικο Ντοματάκι και την αξεπέραστη Μπουγάτσα, λουσμένη στην άχνη και στην κανέλλα. Ανοίγω το βιβλίο των αναμνήσεών μου και σταματώ σε μια γλυκιά ιστορία, που μου την ψιθυρίζει το πρώτο ζαχαροπλαστείο της Κω, το ‘ Άριστον,’ του αξέχαστου και αξεπέραστου Μιχάλη Τσιβρινή. Κάθισα να γευτώ παγωτό βανίλια και να θυμηθώ ποιος έφτιαξε αυτόν τον γλυκό μύθο, από το 1952.
Είναι το διαχρονικό ζαχαροπλαστείο, που λειτουργεί εκεί στη γνωστή γωνιά μέχρι σημερα, από τους άξιους συνεχιστές του αείμνηστου Μιχάλη Τσιβρινή.
Αυτή η γλυκιά γωνίτσα, αποτελεί μια σελίδα γευστικής ιστορίας, του νησιού μας και της πρωτεύουσας του το Μανδράκι. Είναι ένα γλυκό οπτικό και γευστικό παράθυρο, στο παρελθόν της μεταπολεμικής Κω. Ο αξέχαστος Μιχάλης Τσιβρινής, έδινε καθημερινά μαθήματα ζαχαροπλαστικής, στους άοκνους βοηθούς του, που μέχρι και σήμερα συνεχίζουν την λειτουργία του θρυλικού ζαχαροπλαστείου. Έβγαλε καλό όνομα, για την συνέπεια, την ποιότητα και την ακρίβεια, μαζί με την φιλική εξυπηρέτηση, για αυτό και μέχρι σημερα διατηρείται ως μια δημοφιλής γωνιά, γλυκύτατων γεύσεων. Όποτε περνώ το κατώφλι αυτού του παλιού ζαχαροπλαστείου, νοιώθω σαν να μπαίνω σε χρονοκάψουλα, που με ταξιδεύει πίσω στην μεταπολεμική δεκαετία του 50 ή και του 60. Αξέχαστες εποχές, αφού από μικρά παιδιά αλωνίζαμε με το ποδήλατο την όμορφη πόλη, πνιγμένη στα γιασεμιά και στους κατακόκκινους ιβίσκους.
Παράλληλα κρατήσαμε μέχρι σήμερα την ίδια εικόνα και τις ίδιες γεύσεις, που μας μάγευαν. Όσοι συνεχίζουμε να θέλουμε να κεραστούμε και να κεράσουμε φίλους, στην ίδια αψιδωτή γωνιά, για να απολαύσουμε καφεδάκι, με το Κώτικο παραδοσιακό γλύκισμα, όπως το μπακλαβαδάκι, δικαιωνόμαστε γευστικά. Κάτι σημαντικό που άφησε το ζαχαροπλαστείο, του αξέχαστου μαέστρου της ζαχαροπλαστικής Μιχάλη Τσιβρινή, είναι τους ικανούς διαδόχους του. Σήμερα πολλά και καλά ζαχαροπλαστεία, συναντάμε διάσπαρτα στο νησί μας, όπως και στα χωριά.
Αναφέρουμε μερικά, του εξαδέλφου του Τσιβρινή, του Γιάννη Πίκουλα, της οικογένειας του Αρβανιτάκη, του Βούρου και του Κασσάρα από την Κάλυμνο, της ‘Παράδοσης’ και του Μούς στο Πλατάνι, του Γιώργου του Μαίρη, του Μωύσογλου και το ‘Καμέλια’ του Τάκη Χατζηπυλιώτη, με τους ξεχωριστούς λουκουμάδες και το σιμιγδαλένιο ρεβανί.
Το γλυκό αποτύπωμά του, άφησε επίσης και το φημισμένο ζαχαροπλαστείο, του αξέχαστου Ιμπραήμ Φαναρτζή, με τις μοναδικές πάστες σοκολατίνες, ‘σεράνο’ και τα παγωτά καϊμάκι. Όμως το σημαντικότερο είναι πως αν και ο κόσμος γύρω μας είναι πολύς και διαφορετικός και οι εποχές αλλάζουν, εδώ το παλιό ζαχαροπλαστείο, κάτω από τις αψιδωτές καμάρες, κράτησε για πολλά χρόνια ατόφια την γνησιότητα και την διαρκή παρουσία του, που ξεδιπλώνεται ως το μακρινό παρελθόν. Είναι ένα ιστορικό επαγγελματικό σημείο, με γλυκό περιεχόμενο, που διατήρησε την παραδοσιακή αίγλη του, από τα παλιά χρόνια μέχρι και σήμερα.
Διότι μερικά επαγγέλματα αντέχουν στο χρόνο, που δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Γιατί η πλατειά Καζούλη, και το θρυλικό ζαχαροπλαστείο της, μαζί με τα γύρω ιστορικά κτήρια, άντεξε στο χρόνο για να μας διηγείται γλυκές ιστορίες, όχι μόνο της παλιάς άλλα και της νεώτερης Κω.
Ξανθίππη Αγρέλλη
