Ουάου…
Αυτή είναι συνήθως η πρώτη αντίδραση, όταν κάποιος βλέπει φωτογραφίες από τα όσα “πάτησαν άσφαλτο”, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας (και όχι μόνο), την 28η Φεβρουαρίου του 2025! Όχι τόσο για αυτά που αντανακλούν στα μάτια, αλλά για εκείνα που διαπερνούν το σώμα… Αυτά που τελικά, φτάνουν στην ψυχή! Και πάλι, ουάου…
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά, που ένα θλιβερό γεγονός, γίνεται η αφετηρία για να ξεσηκωθεί ο κόσμος. Από τα αρχαία ακόμα χρόνια, στην τραγωδία έβρισκαν οι Έλληνες ορμή για να αντιδράσουν... Μέσω αυτής, όριζαν τον “πάτο” και από εκεί για την δόξα τραβούσαν ξανά!
Μια ημέρα μνήμης λοιπόν, για τις 57 ψυχές που βγήκαν αδίκως από τις “ράγες” της ζωής πριν από 2 χρόνια, κατέληξε “σελίδα” στην ιστορία και ως μια ακόμα νίκη του έθνους! Υπήρχε η αφορμή, υπήρχαν οι λόγοι, υπάρχουν φυσικά και υπεύθυνοι για όλα αυτά, όμως την 28η Φεβρουαρίου οι Έλληνες (κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα), δεν νίκησαν ούτε τον Μητσοτάκη, ούτε την Νέα Δημοκρατία, ούτε κάποιον εχθρό όπως συνήθως έκαναν στο παρελθόν... Νίκησαν τον ίδιο τους τον εαυτό!! Αυτόν που χρόνια τώρα, διασωληνωμένος στον φόβο, τους κρατάει καθηλωμένους στον “καναπέ”, να παρακολουθούν την αξιοπρέπειά τους και κατ’ επέκταση η ίδια τους η ζωή, να καταστρέφεται, σαν ένα ακόμα κακόγουστο ριάλιτι σόου…
Οι Έλληνες του καναπέ λοιπόν, η γενιά που τόσα (όχι όλα άδικα) έχει ακούσει, κοίταξαν για λίγο, έξω από την “οθόνη” της ζωής τους, “έζησαν” την απώλεια του συνάνθρωπου, σαν να ήταν δική τους, “μπούχτισαν” από την αδικία και μέσα τους ξεπήδησε με λυγμό μια φωνή, «πρέπει να είμαι και εγώ εκεί»!
Όμως να μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας… Δεν ήταν μόνο η τραγωδία στα Τέμπη, που έβγαλε την μισή Ελλάδα στους δρόμους… Ούτε ο Μητσοτάκης ο μοναδικός υπεύθυνος για όλα τα στραβά της Χώρας αυτής… Τα “Τέμπη”, αλλά κυρίως όλα όσα ακολούθησαν μετά το δυστύχημα, ήταν απλά η σταγόνα που ξεχείλισε το “ποτήρι” και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ένας ακόμα “περαστικός”, στο σύστημα που εμείς οι ίδιοι διαμορφώσαμε.
Ένα σύστημα, που θρέφεται κυρίως από τον εγωισμό μας (ρουσφέτια, μίζες, βύσματα) και που μέτρο έχει μόνο τι θα ωφελήσει το σπιτικό μας, αναμενόμενα, έτσι και θα διοικεί! Μεμονωμένα, επιλεκτικά, “ειδικά” και όχι συνολικά, συλλογικά και δίκαια… Και επειδή, πολύ καλά το γνωρίζουμε αυτό, έχουμε σταματήσει και να το εμπιστευόμαστε… Καχύποπτα αντιμετωπίζουμε τους αστυνομικούς, τους δικαστές, τους πολιτικούς, τους γιατρούς, τους εκπαιδευτικούς, τον γείτονα, ακόμα και το ταίρι μας… Ποιοι είναι όμως άραγε όλοι αυτοί; Κατέβηκαν από κάποιο άλλο πλανήτη για να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη; Μήπως όλοι αυτοί που προανέφερα είμαστε εμείς οι ίδιοι; Μήπως τελικά, τον εαυτό μας είναι που έχουμε σταματήσει να εμπιστευόμαστε; Χμμμ…
Εάν κρίνουμε από τις επιλογές μας στην κάλπη, εδώ και πολλά χρόνια, τότε καλά κάνουμε και δεν τον εμπιστευόμαστε, διότι για όλα τα κακά που μας έχουν βρει, το όπλο στο χέρι αυτών που “σκοτώνουν” καθημερινά τις ζωές μας, το έχουμε βάλει εμείς! Και δεν “μπαζώσαμε” μία, αλλά ξανά και ξανά και ξανά!
Και τώρα που οι “παλμοί” μας, άρχισαν να “αραιώνουν” επικίνδυνα, ψάχνουμε “οξυγόνο”.
Ένα κράτος φιλέτο στον χάρτη, που κάποτε μοίραζε “φως” σε όλη την ανθρωπότητα, ζει πια με “δανεικά”, μόνιμα σε οικονομική κρίση και μέσα στην ανασφάλεια για το μέλλον, γιατί πολύ απλά κοιτάξαμε την “πάρτη” μας, με θυσία ιερή και σε κάθε βωμό, την εμπιστοσύνη!
Δομικό υλικό, όμως, που να μπορεί να την αντικαταστήσει (την εμπιστοσύνη) δεν υπάρχει και ότι χτίζεται χωρίς αυτήν, είναι δυστυχώς καταδικασμένο αργά ή γρήγορα, να καταρρεύσει. Αυτή είναι και η διαφορά μας, με χώρες όπως η Γερμανία, η Σουηδία κ.α… Εκεί, ο πολίτης εμπιστεύεται τον κρατικό μηχανισμό, αλλά και το κράτος τον πολίτη (γιατί βέβαια έχει φροντίσει να του παρέχει την ανάλογη παιδεία όταν έπρεπε). Εκεί θα μπει στο νοσοκομείο χωρίς να πάρει πρώτα τηλέφωνο τον βουλευτή και θα έχει την ίδια αντιμετώπιση, είτε είναι φτωχός, είτε ο γιός μεγαλοβιομήχανου. Εκεί ο γιατρός δεν θα ζητήσει φακελάκι, γιατί το κράτος εκτιμά την πολύτιμη προσφορά του στην κοινωνία και τον αμείβει ανάλογα. Εκεί ο εκπαιδευτικός αφοσιώνεται στην δουλειά του και δεν κοιμάται στα αυτοκίνητα, επειδή στο μέρος που διορίστηκε δεν υπάρχουν σπίτια. Εκεί, η Αστυνομία μαθαίνει πώς να προστατεύει τους πολίτες και όχι πως θα σπάσει τα μούτρα του Πυλιώτη που διαμαρτύρεται για το hot spot στο χωριό του.
Εκεί, η δικαιοσύνη, έχει όντως “δεμένα τα μάτια” δεν συγκαλύπτει το χέρι που μπαίνει στο “μέλι”, το “κόβει”. Εκεί, οι πολιτικοί δεν έχουν “άσυλο” αλλά βαριές ευθύνες και αν τα κάνουν “μαντάρα”, μπαίνουν “μέσα”, δεν αλωνίζουν στα τηλεοπτικά πάνελ κουνώντας και το χέρι. Εκεί ο “σταθμάρχης” και ο κάθε σταθμάρχης θα την άξιζε τη θέση και πιθανότατα (σε τέτοια κλίμακα τουλάχιστον), ούτε Τέμπη θα είχαν, ούτε Μάτι, ούτε Μάντρα, ούτε καμένες Εύβοιες (και τη μισή χώρα), ούτε πλημμυρισμένες Θεσσαλίες…
Εκεί, το έβρεξε πολύ, φυσούσε πολύ, χιόνισε πολύ, είχε καύσωνα, δεν θα ήταν δικαιολογία, γιατί για όλα αυτά τα “πολύ”, κάποιος έχει την ευθύνη, πρώτα να προνοήσει, μετά να σχεδιάσει και όταν έρθει η ώρα, να εκτελέσει… Και το κυριότερο από όλα, ανάλογα με το αποτέλεσμα των πράξεων του, να κριθεί! Γιατί τέτοιο βάρος έχουν οι θέσεις ευθύνης και ιδιαίτερα αυτών που βρίσκονται πίσω από τα έδρανα της Βουλής.
Στην Ελλάδα βέβαια, το μόνο που αναλαμβάνουν, είναι το “πολιτικό κόστος”, λες και οι ανθρώπινες ζωές, έχουν γι’ αυτούς αξία, μόνο ως ποσοστά στις δημοσκοπήσεις και καρέκλες στη Βουλή…
“Ρηχοί” συναισθηματικά καιροί, γεμάτοι από ρηχούς, “υπερκοινωνικούς” κατά τα άλλα ανθρώπους και ήδη έχουμε αρχίσει να “πατώνουμε”. Αλλάζει άραγε όλο αυτό; Ποιος ξέρει…
Εσύ για αρχή, μπορείς να αλλάξεις; Μπορείς να γίνεις ο πολιτικός, ο γιατρός, ο δικαστής, ο αστυνομικός, ο δημόσιος – ιδιωτικός υπάλληλος, ο επιχειρηματίας, ο πολίτης, που θα ήθελες να έχει η Χώρα σου; Μπορείς να γίνεις ο εκπαιδευτικός που θα ήθελες να διδάσκει το παιδί σου; Ο γονιός που θα εξοπλίσει το παιδί του με αξίες και αγάπη για τον εαυτό του και τον συνάνθρωπο;
Αν μπορείς, ναι υπάρχει ελπίδα!!! Αλλά όχι για “εσένα”… και αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις, για αυτούς που δεν τα έκαναν όταν έπρεπε, για εσένα! Πρέπει, με ανιδιοτέλεια να φτιάξεις ένα καλύτερο αύριο για τους άλλους! Να γίνεις η ρωγμή στην αλυσίδα που τραβάει στον πάτο την Χώρα! Διότι ο κόσμος δυστυχώς, δεν αλλάζει σε μια μέρα ούτε με ένα συλλαλητήριο και ο ήλιος για να γυρίσει, θέλει δουλειά πολύ! Θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς, αλλά και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους!
Ξεκίνα από τα απλά…
Κάθε φορά που σε καλεί ο “δρόμος”,
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΚΕΙ!!
Φαίδων - Γεώργιος Ιωαννίδης
