Κάποιοι άνθρωποι καλούνται πολύ νωρίς να παλέψουν με θεούς και δαίμονες...κι έτσι γίνονται οι πιο σπουδαίοι πολεμιστές... Η Μαρία παλεύει από τα δώδεκα της χρόνια με τον καρκίνο. Μα όσο δυνατή κι αν είναι η αρρώστια της άλλο τόσο δυνατή είναι κι η ίδια.
Δεν το έχει βάλει κάτω ούτε στιγμή! Πέφτει και σηκώνεται ακόμα πιο δυνατή!
Η δύναμη της ψυχής της την κρατάει ζωντανή και την πεισμώνει...κι όταν αγαπάς τη ζωή, πού θα πάει; Θα σου επιστρέψει κι εκείνη την αγάπη της!
Γνωρίστε σήμερα αυτό το κορίτσι που ξέρει να παλεύει όπως κανένας άλλος...
Μαρία μίλησέ μας για την καταγωγή σου και τα παιδικά σου χρόνια.
Με λένε Αθανασίου Μαρία και κατάγομαι από την πανέμορφη Ρόδο, συγκεκριμένα από τον Αρχάγγελο. Είμαι 23 ετών και τα παιδικά μου χρόνια μπορώ να πω ήταν περίεργα και ιδιαίτερα. Γεννήθηκα 17 Μάρτιου το 2000. Έχω έναν αδερφό μεγαλύτερο και μια αδερφή μικρότερη. Μεγάλωσα σε γενικές γραμμές χωρίς να μου λείπει κάτι από τα παιδικά χρόνια, αλλά δεν ήταν και αυτά που ονειρεύεται το κάθε παιδί...
Όλα κυλούσαν όμορφα μέχρι...
Στα μάτια μου σαν παιδί όλα κυλούσαν καλά. Ήμουν πολύ μικρή. Όταν είσαι οχτώ ή δέκα χρονών ή και δώδεκα ακόμα, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τι είναι σοβαρό και τι όχι. Σίγουρα ήξερα όμως πως όσο και να μην είχα αυτήν την αγάπη και την αγκαλιά της οικογένειας, ήταν καλύτερα να χωρίσουν οι γονείς μου όπως κι έγινε. Εκείνο το διάστημα ήταν μάλιστα που ήρθε κάτι που δεν θα μπορούσε να περάσει από το μυαλό κανενός, πόσο μάλλον από το δικό μου.
Ήταν καλοκαίρι, αν θυμάμαι σωστά Ιούνιος του 2012. Σαν μικρό κορίτσι και αρκετά αδύνατη για καλή μου τύχη, πάντα κοιταζόμουν στον καθρέφτη. Φορούσα κοντά μπλουζάκια, μέχρι που παρατήρησα κάτι δίπλα από τον ομφαλό μου. Τα θυμάμαι τώρα που τα λέω και είναι όλα σαν να ήταν εχθές. Το λέω στη μαμά και μου λέει χαρακτηριστικά: «Δεν είναι τίποτα! Ιδέα σου είναι»!
Μετά από κάποιες μέρες το είπα και στον μπαμπά. «Θα το δούμε» μου απάντησε. Το αμέλησαν και οι δυο, μέχρι που μετά από έναν σχεδόν μήνα πήγα να κόψω τα μαλλιά μου στην θεία μου... Η κοιλιά μου από ένα μικρό καρουμπαλάκι που είχε, ξαφνικά ήταν σαν να είχα ένα φασόλι μέσα στη μισή κοιλιά μου. Το είπα στη θεία μου και της το έδειξα.
Ο νους της πήγε κατευθείαν στο κακό. Παίρνει τον μπαμπά μου στο τηλέφωνο και του λέει: «Μίλτο τη μικρή αύριο κιόλας να την πας στο νοσοκομείο!» Και έτσι έγινε.
Πάμε στο κέντρο υγείας του χωριού. Μπαίνω στην παιδίατρο, αγγίζει την κοιλιά μου. Πρώτη διάγνωση: Διόγκωση λέει στο συκώτι. Πρέπει να πάμε μέσα στην κλινική Euromedica για να μου κάνουν υπέρηχο.
Πάμε αμέσως! Τρέχουμε για τα χαρτιά με τον μπαμπά, για τις βασικές εξετάσεις αίματος, ούρα κτλπ. Περιμέναμε. Αν θυμάμαι ήταν και η μητέρα του μπαμπά μαζί, η γιαγιά μου. Να μην μακρηγορώ, μπαίνω για υπέρηχο μόνη μου. Έβλεπα την γιατρό που πληκτρολογούσε, και μετρούσε ξανά και ξανά τις διαστάσεις στην οθόνη. Ρωτάω και εγώ σαν παιδί: «Γιατρέ είναι όλα καλά»; «Ναι κορίτσι μου μην αγχώνεσαι!» μου απάντησε.
Βγαίνω από τον υπέρηχο και περιμένουμε στην αίθουσα αναμονής. Μετά από αρκετή ώρα έρχεται η γιατρός και φωνάζει τον μπαμπά. Σηκώνομαι κι εγώ και μου λέει: «Εσύ πρέπει να μείνεις εδώ!» Πάγωσα! Μου θύμησε ταινία. Ξέρετε αυτές τις σκηνές που όταν συμβαίνει κάτι, ο παθών μένει από έξω.
Περίμενα ξανά. Βγαίνει ο μπαμπάς πιο ράκος από ποτέ και τρομαγμένος. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. «Μαράκι μου, μου λέει και με παίρνει πιάνοντας με από τον ώμο αγκαλιά, πρέπει να φύγουμε κατευθείαν για Αθήνα.» Παρασκευή ήταν η μέρα και Δευτέρα είμαστε Αθήνα. Φυσικά και όταν έμαθαν τα νέα όλοι σοκαρίστηκαν. Δεν ξέραμε όμως τι ακριβώς έχω. Ήταν απλά η γνώμη της γιατρού.
Ως παιδί καταλάβαινες τη σοβαρότητα της κατάστασης; Πόση δύναμη χρειάζεται κάποιος για να αντέξει μια τόσο δύσκολη αρρώστια;
Όχι, για να είμαι ειλικρινής, όχι! Αλλά ακολουθούσα πάντα τον μπαμπά και την μαμά. Όταν φτάσαμε Αθήνα την ίδια μέρα ακριβώς διαγνώστηκα με νεφροβλάστομα στο δεξί νεφρό. Όγκο δηλαδή στο νεφρό. Φυσικά και μου είπαν τι έχω, αλλά που να καταλάβω τι είναι αυτό και πόσο σοβαρό είναι.
Είναι σοκαριστικό όμως να ακούς έξω από την πόρτα να λέει η γιατρός στους γονείς μου: «Η ζωή του παιδιού σας κρέμεται από μια κλωστή». Αλλά και πάλι δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε μέχρι που έγινε η πρώτη χημειοθεραπεία.
Μου είπαν πως θα χάσω τα μαλλιά μου κι εκεί που λέγαμε πως θα έμενα μόνο έναν μήνα, είχε περάσει ένας ολόκληρος χρόνος. Έκανα δυο χημειοθεραπείες στην αρχή. Τα μαλλιά μου έπεφταν κι είχαν λιγοστέψει, μέχρι που αυτή η γλυκιά, αυτός ο άγγελος που ήταν η δύναμη μου εκεί μέσα, το Μαράκι η ψυχολόγος, με βοήθησε να πάρω την απόφαση να κόψω τα μαλλάκια μου για να μου είναι πιο εύκολο.
Όταν τελείωσα την πρώτη χημειοθεραπεία, πήγα και κουρεύτηκα. Όταν βγήκα από το κομμωτήριο έκανα εμετό από την στεναχώρια μου. Είναι θλιβερό να χάνεις τα μαλλιά σου μέσα σε λίγα λεπτά.
Πήρα όμως δύναμη και το είδα σαν αστείο. Πήρε ο μπαμπάς την ξυριστική μηχανή και με έκανε «γλομπάκι» έτσι με φώναζαν τα μικρά παιδάκια εκεί στο νοσοκομείο και συγκεκριμένα ο Χρηστάκος που δυστυχώς δεν τα κατάφερε...
Μέχρι που έφτασε το χειρουργείο. Πέρασε κι αυτό είπα... Θα πάω σπίτι. Αλλά όχι είχα άλλες δεκαοχτώ χημειοθεραπείες και άλλες τόσες που έλεγε το πρωτόκολλο, έτσι είπε η γιατρός. Είχα αρχίσει να καταρρέω και να λέω «Δεν μπορώ!»
Από πού αντλούσες δύναμη;
Ξέρετε από που πήρα δύναμη; Από αυτά τα μωράκια στα διπλανά δωμάτια που πονούσαν, έκλαιγαν και δεν μπορούσαν να μιλήσουν, να πουν τι νιώθουν...
Και κάπως έτσι λοιπόν άρχισε η μικρή μου περιπέτεια.
Γνώρισα αμέτρητες οικογένειες. Είχε και τις ωραίες στιγμές αυτή η ιστορία. Σε έναν ξενώνα που μέναμε, «Φλόγα» λέγετε, εκεί κατάφερα να κάνω και σχολείο. Κάπως έπρεπε να προχωρήσει η τάξη. Ήμουν πρώτη γυμνασίου. Μέναμε εκεί. Είμαστε πολλές οικογένειες. Ο ένας αντλούσε δύναμη από τον άλλον, γιατί αυτή πια ήταν η οικογένεια μας. Για αρκετό καιρό είχαμε γίνει ένα, όλοι μας εκεί πέρα μικροί, μεγάλοι.
Οι κακές μέρες ήταν αυτές στο νοσοκομείο. Με τα φάρμακα να καίνε σαν φωτιά στο σώμα μου. Να κάνω εμετό ρεκόρ σε αριθμό. Μια φορά μέτρησα είκοσι. Μέχρι που φώναζα κι έκλαιγα. Εκεί είπα θα τα παρατήσω. Αλλά ποτέ δεν το έκανα! Πείσμωνα! Μέχρι που τα κατάφερα! Μετά από πολλά εμπόδια και δυσκολίες οικονομικές. Αλλά όλος ο κόσμος ήταν εκεί και με στήριξε και τους ευχαριστώ πραγματικά!
Σε όλο αυτό ήταν όλοι κοντά μου. Όλοι, μα περισσότερο ο μπαμπάς. Η μαμά δούλευε. Όταν τελείωσε η σεζόν ήταν και αυτή εκεί. Θέλει δύναμη ψυχής σε όποια ηλικία και αν βρίσκεσαι, για να πεισμώσεις και να νικήσεις! Έτσι το έβλεπα τότε και το βλέπω ακόμα εγώ σαν Μαρία.
Κι ύστερα ήρθε ο έρωτας κι ένα όμορφο αγοράκι για να συμπληρώσει την αγάπη σας. Μίλησέ μας γι' αυτό.
Στα 16 μου γνώρισα τον πλέον άντρα μου. Είχε τύχει να με γνωρίσει όταν δεν είχα μαλλιά, επιστρέφοντας στη Ρόδο μετά από όλη αυτήν την περιπέτεια. Επίσης να συμπληρώσω κάτι που δεν είπα: Ποτέ δεν φόρεσα σκουφάκι ούτε περούκα! Δεν ντράπηκα ποτέ γι'αυτό που ήμουν! Χωρίς μαλλιά, χωρίς φρύδια, χωρίς βλεφαρίδες! Αυτή ήταν η πραγματική ομορφιά!
Λοιπόν στα 16 μετανάστευσα στη Γερμανία όπου και έμεινα με το αγόρι μου. Κατάγεται από το ίδιο χωριό με εμένα, από τον Αρχάγγελο. Ήρθα για λίγο και είμαι ακόμα εδώ. Το 2018 και πλέον πιστεύοντας απόλυτα ότι είμαι υγιής μένω έγκυος στο αγοράκι μου. Η αλήθεια δίσταζα να το κρατήσω, γιατί ο σύζυγος είχε μόλις δυο μήνες που είχε σταματήσει τις χημειοθεραπείες.
Είχε και αυτός μια μεγάλη περιπέτεια. Όμως το κράτησα, γιατί πίστευα πως δεν μπορώ να κάνω παιδιά και είπα ότι είναι ένα ΘΑΥΜΑ! Δεν το είχαμε επιδιώξει ποτέ κι έτσι στις 3 Μαΐου γέννησα φυσιολογικά ένα υγιέστατο αγοράκι!
Ήταν ένας δύσκολος τοκετός, γιατί ξεπέρασα την ημερομηνία που έπρεπε να γεννήσω. Δεν ήθελε να βγεί! Όμως τα κατάφερα και στις 3 Μαΐου και ώρα 13:47 είχα το αγοράκι μου στην αγκαλιά μου!
Αλλά ποιος να μου έλεγε ότι δεν θα χαιρόμουν το πιο σημαντικό κομμάτι της μητρότητας: τον θηλασμό! Μετά τις 15 μέρες καθώς θήλαζα παρατήρησα στο αριστερό στήθος ένα σκληρό κομμάτι. Έκανε μπαμ! Ξεχώριζε! Το κοιτάει η γυναικολόγος και λέει οτι ίσως να είναι γάλα που έχει πετρώσει. Είδα όμως ότι ήταν ανήσυχη.
Έκανα ότι μου είπε, όμως δεν πέρασε. Μετά από δέκα μέρες που ξαναπήγα αυτό είχε μεγαλώσει κι άλλο κατά ένα εκατοστό! Ίσως βέβαια να είχε γίνει απλά λάθος μέτρημα! Χωρίς δεύτερη σκέψη με ενημερώνει η γιατρός πως δεν είναι γάλα αλλά ένας όγκος τεσσάρων εκατοστών! Βούλιαξα στα κλάματα ξανά! Είπα, γιατί ξανά σε εμένα;
Εγωιστικό αλλά υπήρχε μεγάλος πόνος, γιατί είχα ένα μωράκι! Δεν το έβαλα όμως κάτω. Όσο και να έκλαιγα, μέσα μου ήμουν δυνατή! Με τη βοήθεια της πεθεράς μου, επειδή μιλούσε τα γερμανικά, με έτρεξε στους γιατρούς, όπου διαγνώστηκα, μετά από βιοψία, με μετάσταση από το νεφρό στο στήθος κάτι το οποίο είναι αδύνατο να συμβεί!
Αφαίρεσα τον όγκο και ένα κομμάτι φυσικά από το στήθος με μια μικρή μόνο παραμόρφωση. Είπα μακάρι να είναι το τελευταίο! Λόγω της έγκαιρης διάγνωσης δεν χρειάστηκε να κάνω χημειοθεραπείες γιατί ήταν μετάσταση και το σώμα μου ήταν καθαρό μετά από πολλές εξετάσεις.
Όμως οι δυσκολίες δεν σταματούν εδώ. Τι γίνεται στη συνέχεια;
Η ζωή συνεχίστηκε βλέποντας το αγοράκι μου να μεγαλώνει. Αυτός είναι η δύναμή μου πλέον! Η ζωή μου όμως με έχει επιλέξει ως μαχητή, γιατί δεν έμεινε εκεί.Έναν χρόνο ακριβώς μετά, είχα κάποιες ενοχλήσεις στο στομάχι. Δυστυχώς το αμέλησα, γιατί πίστευα ότι είναι από το άγχος και το στρες κι από την δουλειά. Σκεφτόμουν ότι ίσως είναι στεναχώρια από όλα αυτά.
Είχαμε επιστρέψει Γερμανία μετά από έξι μήνες που είχαμε μετακομίσει Ρόδο. Ο σύζυγός μου είχε ραντεβού για γαστροσκόπηση λόγο της υγείας του για επανέλεγχο. Είπα να κάνω και εγώ γιατί είχα χάσει αρκετά κιλά. Πάμε στο ραντεβού. Τελειώνουμε την εξέταση κι ερχόμαστε σπίτι. Δεν ένιωθα καλα. Ζαλιζόμουν και κοιμήθηκα. Είπα από την νάρκωση θα είναι. Ήμουν σπίτι με το παιδί μου. Ξύπνησα και δεν ένιωθα ακόμα καλά. Με το ζόρι μιλούσα. Δεν μπορούσα να σηκωθώ.
Ήθελε το μωρό νερό και δεν είχα δύναμη να σηκωθώ. Ενημερώνω την πεθερά μου και τον άντρα μου και καλούν τον γιατρό που μας έκανε την γαστροσκόπηση στο τηλέφωνο, γιατί είναι φίλος μας. Του λένε ότι ζαλίζομαι κι ότι έχω αλλάξει χρώμα.
Λέει μπορεί να έχει εσωτερική αιμορραγία από την βιοψία στο στομάχι. Τους είπε να με πάνε στο πιο κοντινό νοσοκομείο. Έρχεται ο άντρας μου να με βοηθήσει να κατέβω τις σκάλες και τότε έχασα τις αισθήσεις μου. Με βρέχει με λίγο νερό στο πρόσωπο.
Κατάφεραν και με έβαλαν στο αμάξι. Με πήραν αμέσως στα επείγοντα. Δεν μπορούσα να μείνω όρθια. Φτάνουμε στο νοσοκομείο και με βοηθάει η πεθερά μου να καθίσω σε μια καρέκλα μέχρι να κάνει τα χαρτιά, γιατί λόγω του κορωνοϊού υπάρχει μια σχετική διαδικασία. Δεν ήμουν όμως καλά και το έλεγα συνέχεια. Αλλά τι να έκανε και αυτή.
Μέχρι που δεν άντεξα και άρχισα να κάνω εμετό αίμα. Ναι αίμα! Και πέφτω λιπόθυμη. Από εδώ και πέρα θυμάμαι μόνο σκηνές να με τρυπάνε. Έβλεπα αμέτρητους γιατρούς από πάνω μου να μου μιλάνε για να μην κλείσω τα μάτια μου κι εγώ συνέχιζα κάνω εμετό. Να με γδύνουν. Να με τρυπάνε ξανά και ξανά να μου βάζουν οξυγόνο. Να έχω ένα κίτρινο χρώμα λες και πέθαινα. Και πραγματικά ήταν σαν τέλειωνε η ζωή μου.
Έτρεμα σαν το ψάρι. Δεν είχα αισθήσεις. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Με έβαλαν για γαστροσκόπηση να δουν τι συμβαίνει, μετά φυσικά από την ενημέρωση που είχε δώσει η πεθερά μου. Δεν θυμάμαι κάτι από την στιγμή που με ξάπλωσαν.
Όταν ξύπνησα ήταν μία τα μεσάνυχτα στην εντατική. Ήμουν χαμένη κι εξαντλημένη. Δεν έμεινα πολύ ώρα ξύπνια. Κοιμήθηκα ξανά. Ξημέρωσε και ήρθε ο γιατρός να με ενημερώσει. Είχα αιμορραγία στο στομάχι. «Πρέπει να μείνεις κάποιες μέρες να σε παρακολουθήσουμε» είπε.
Μέσα μου ήξερα ότι πραγματικά κάτι κακό συμβαίνει αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Είχα πει πολλές φορές πως αν μου τύχει ξανά δεν θα πολεμήσω. Και όμως πολέμησα! Μετά από αμέτρητες πραγματικά γαστροσκόπησεις και νοιώθοντας πια μια μεγάλη αγανάκτηση κοίταξα τον γιατρό στα μάτια και του είπα: «Κάντε να βγει από μέσα μου όσο πιο γρήγορα γίνεται!» Διαγνώστηκα με όγκο στο στομάχι. Ήταν μικρός. Μου τον έβγαλαν μέσω μια καινούργιας μεθόδου
. Είναι όμως ξανά καρκίνος στην τρυφερή ηλικία των είκοσι. Ο ογκολόγος με κοιτούσε σαν να ήμουν εξωγήινη. Έμεινα δέκα μέρες μέσα. Έρχεται η μέρα να πάρω εξιτήριο και εκεί έρχονται τα κακά νέα. Πίστευα πως αν αφαιρέσω τον όγκο θα ήταν όλα καλά. Δεν ήταν όμως!
Ο όγκος είχε μεταφέρει τον καρκίνο σε όλο το στομάχι. Μου είπαν να κάνω χημειοθεραπείες και να αφαιρέσω ένα κομμάτι από το στομάχι. Δεν μπορώ να σας εξηγήσω πόσο λύγισα... Έκλαψα πολλές φορές και είπα ένα μεγάλο «γιατί;»
Όμως μετά είπα καλύτερα σε εμένα και σε κανέναν άλλον, πόσο μάλλον στο παιδί μου, στη ζωή μου όλη! Είπα σε εμένα και εγώ θα τα πολεμήσω όλα! Ο ογκολόγος είπε να κοιτάξουμε και το έντερο μήπως υπάρχει μετάσταση. Έπρεπε να κάνω και ακόμα μια εξέταση ειδική για να δούμε από που προέρχεται συνέχεια ο καρκίνος σε μια τέτοια ηλικία. Λοιπόν είχα ένα μικρό πολύποδα και στο έντερο, ένα στάδιο πριν τον καρκίνο.
Στάθηκα τυχερή! Στο στομάχι όμως όχι...
Μετά από αρκετές εξετάσεις και εφόσον είχε εξαπλωθεί σε όλο το στομάχι ο χειρούργος και ο ογκολόγος, Έλληνες και οι δυο, είπαν πως πρέπει να αφαιρεθεί όλο το στομάχι. Ναι! Όπως το είπα! Όλο! Το πήρα στο χαβαλέ. Λέω δεν θα παίρνω και κιλά... Τι αχάριστη όμως που ήμουν... Το κατάλαβα μετά στις 9 Δεκεμβρίου...
Πρωί πρωί στο χειρουργείο χωρίς κανένα φόβο, χωρίς σκέψεις. Μόνο το παιδί μου είχα στο μυαλό μου. Μετά από 8 ώρες χειρουργείο ξύπνησα χωρίς στομάχι και χολή. Πώς ζω θα με ρωτήσετε χωρίς στομάχι; Το λεπτό έντερο συνδέθηκε με τον εισοφάγο και μετά από κάποιο καιρό αυτό φτιάχνει μια μικρή σακούλα κάνοντας τη δουλειά στο στομάχι. Αυτό όπως μου είπαν οι γιατροί συμβαίνει μετά τους οχτώ μήνες. Θα τρως λίγο μου είπαν, έξι μικρά γεύματα την ημέρα.
Ξύπνησα ζαλισμένη και φυσικά άδεια... Ήταν έντονο! Το ένιωθα πλέον ότι δεν έχω στομάχι. Διψούσα και μου έδωσαν γρανίτα. Μετά από κάποιες ώρες μου έφεραν νερό και γιαούρτι. Έπρεπε να αρχίσω να τρώω, λέει... Η πρώτη μέρα κύλησε όμορφα. Η δεύτερη δεν ξημέρωσε όμως όπως περίμενα. Άρχισε το μαρτύριο που δεν περίμενα που δεν είχα υπολογίσει γι'αυτό και με είπα αχάριστη παραπάνω.
Έκανα να φάω και να πιω δεκαπέντε ολόκληρες μέρες. Ό,τι έτρωγα κι έπινα το έκανα εμετό. Έλεγα δεν θα μπορέσω να φάω ποτέ. Διψούσα και δεν μπορούσα να πιω νερό! Πόνοι, εμετοί, να κλαίω, να ουρλιάζω! Μου είπε ο γιατρός αν δεν σταματήσεις να κάνεις εμετό και να τρως θα μείνεις και τα Χριστούγεννα εδώ. "Δεν θες να δεις το παιδί σου;", με ρώτησε.
Αυτό ήταν ακόμα ένα μαχαίρι στην καρδιά ! Εκεί πείσμωσα! Μετά από εκείνα τα λόγια σε δυο μέρες ήμουν σπίτι μου δεν έτρωγα όσο φαντάζεστε αλλά το πάλευα. Έχασα οχτώ ολόκληρα κιλά. Άρχισα να τρώω και να ανεβαίνω ψυχολογικά και σωματικά από την καινούργια χρόνια. Μέσα σε ένα μήνα εγώ μπορώ και τρώω και πίνω όσα μου έλεγαν ότι θα κάνω σε έναν ολόκληρο χρόνο! Είπα πολλές φορές «μακάρι να είχα το στομάχι μου».
Φυσικά δεν μπορώ να φάω τα πάντα αλλά τα τρώω σχεδόν όλα, και όχι έξι γεύματα όσα εγώ μπορώ, τρώω περισσότερο για κάποιον λόγο από πριν... Και ξέρετε γιατί; Έκανα τον φόβο μου δύναμη, είπα δεν θα με ρίξει τίποτα και πλέον στα είκοσι ένα μου και εδώ και τρεις μήνες σχεδόν ζω χωρίς το στομάχι μου.
Ποια είναι αυτή η σκέψη που έχεις στο μυαλό και σε βοηθάει να συνεχίζεις τη μάχη με τον καρκίνο;
Όλα τα κατάφερα σκεπτόμενη πως μπορούσε να ήταν και χειρότερα, γιατί υπάρχουν και χειρότερα, όπως αυτό που συμβαίνει σε εμένα... Μετά από κάποιες εξετάσεις αίματος διαγνώστηκα με το σύνδρομο “li fraumeni Syndrom” σε απλά ελληνικά σύνδρομο του καρκίνου.
Ένα από τους σπανιότερα σύνδρομα. Μόνο τετρακόσιες οικογένειες έχουν διαγνωστεί με αυτό τον σύνδρομο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Είκοσι τέσσερα άτομα έχουν εμφανίσει όγκο και τα οχτώ έχουν βγάλει και τρίτο όγκο κι εγώ έχω μετρήσει είδη τρεις.
Όταν το έμαθα είπα ωραία και τι κάνουμε τώρα; Τίποτα είπε μια γιατρός καθηγήτρια και ο καθηγητής ογκολόγος. Δεν υπάρχει θεραπεία! Είναι γονίδιο από την μαμά και τον μπαμπά, είπε. Είναι κατεστραμμένα τα γενετικά σου κύτταρα. «Οπότε πρέπει να ζω με αυτό;» τους ρώτησα. «Ναι!» μου απάντησαν. Δάκρυσα αλλά και εδώ είπα εύχομαι να είναι μόνο σε εμένα και όχι στο παιδί μου. Δυστυχώς αυτό το σύνδρομο είναι κληρονομικό φυσικά...
Πώς είναι η Μαρία σαν μανούλα;
Η Μαρία σαν μανούλα είναι όπως όλες, μόνο λίγο πιο δυνατή. Αφιερώνω σίγουρα περισσότερο χρόνο στο παιδί μου. Είναι ζωηρός! Έχω σταματήσει να τον μαλώνω... Προσεύχομαι στον Θεό να μου δώσει κι άλλα χρόνια ζωής για να τον δω να μεγαλώνει. Είναι πολύ δύσκολο να το παλέψει κάποιος ψυχικά... πόσο μάλλον όταν πρέπει να σκεφτώ ότι πρέπει από μόνη να αφαιρέσω και άλλα όργανα από τον οργανισμό μου για να προλάβω ξανά το κακό. Πρέπει αρχικά να κάνω ολική μαστεκτομή. Τότε αρνήθηκα, αλλά τώρα το σκέφτομαι. Ο καρκίνος είναι κάτι που ζει ανάμεσα μας.
Τι θα ήθελες να πεις σε όλα αυτά τα παιδιά και τους μεγαλύτερους ανθρώπους που έχουν να παλέψουν με μια δύσκολη αρρώστια;
Είναι πολύ σημαντικό πράγμα η ψυχολογία στον άνθρωπο. Θέλει αντοχή και όχι δύναμη, κατά την γνώμη μου. Να είσαι καλά, να λες θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα... Η ψυχική δύναμη είναι αυτή που θα σε κάνει να αντέξεις! Και εγώ είπα «Έχω χρόνια ακόμα να ζήσω!»
Εύχομαι και ελπίζω μικροί μεγάλοι να βλέπουν τον καρκίνο σαν να είναι περαστικός, γιατί είναι! Τον νίκησα τρεις φορές και ζει ακόμα μέσα μου... Κι όμως στέκομαι! Δεν το βάζω κάτω! Μακάρι να ξημέρωνε μια μέρα και να μην υπήρχε! Να ήταν όπως, λέμε όλοι, ένα ζώδιο και μόνο! Πίσω από τις πόρτες του νοσοκομείου κρύβονται οι πραγματικοί ήρωες και όχι εκεί έξω!
Και εγώ ήθελα μια υγιή ζωή! Να μην φοβάμαι για το αύριο! Με επέλεξε όμως ο Θεός μαχητή και εγώ θα βγάζω το σπαθί μου και θα πολεμάω και όχι μόνο εγώ αλλά κι όλοι εσείς που παλεύετε με αυτόν!
Αν έδινες έναν τίτλο για τη ζωή σου, ποιος θα ήταν αυτός;
Ήταν πολλά αυτά που ήθελα να πω... Ένα βιβλίο μόνο ίσως θα μπορούσε να χωρέσει όλα αυτά. Αν έδινα ένα τίτλο όχι μόνο σε εμένα αλλά και σε όλους θα ήταν «Ήρωες της ζωής»!
Μαρία μου σ' ευχαριστώ πολύ! Σήμερα έδωσες σε όλους μας ένα σπουδαίο μάθημα ζωής...
rodiaki.gr
