Απελπισία, απόγνωση. Που να πάω τώρα; Που θα βρεθώ; Θα μείνω στο δρόμο; Άστεγο και πεινασμένο; Θα γίνω τροφή στους λυκάνθρωπους; Απεγνωσμένα ερωτήματα και πόλεμος συναισθημάτων. Σφραγισμένα χείλη, από τον φόβο. Ιδρυματισμός ή εγκλεισμός, σε Ίδρυμα προστασίας παιδιών και ανηλίκων. Κακοποιητικές συμπεριφορές και δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, χωρίς ανθρωπιά, αγάπη, χωρίς οίκτο, συμπόνια.
Εγκλωβισμένα τα παιδιά στις Συμπληγάδες της αναγκαίας επιβίωσης και της αναγκαστικής παραμονής, σε Ιδρύματα. Ποιο είναι το μέλλον των δομών προστασίας, που η παρουσία τους είναι αναγκαία για εκατοντάδες απροστάτευτα παιδιά;
Το καλύτερο Ίδρυμα είναι το ανύπαρκτο. Όσα παιδιά είχαμε την δυστυχία, το αγριεμένο κύμα της ζωής, να μας ρίξει στα βράχια ενός απρόσωπου Ιδρύματος, γνωρίζουμε καλά στο πετσί μας τι σημαίνει ίδρυμα, παιδούπολη και κατ’ επέκταση, κηδεμονία, αναδοχή, πικρή υιοθεσία. Γενικά ορφάνια και μοναξιά στη ζωή, που σε ρίχνει σε ξένα χέρια, κοφτερά σαν ακονισμένα μαχαίρια. Όσα παιδιά πέρασαν το κατώφλι ενός ιδρύματος,
Ιδιωτικού ή Κρατικού είτε ως εγκαταλειμμένα βρέφη, στην βρεφοδόχο ενός Ορφανοτροφείου, είτε ως παρατημένα νήπια έξω από μια Εκκλησιά, είναι παιδιά διαλυμένων ή ανύπαρκτων οικογενειών και σηκώνουν πίσω τους ένα βαρύ οικογενειακό παρελθόν, γεμάτο προβλήματα. Επίσης πάμφτωχα παιδιά μεταναστών, που βρίσκονται στο έλεος της μοίρας τους, καταλήγουν σε στέγη ιδρυμάτων.
Παιδιά που ορφάνεψαν ή που οι γονείς τους χώρισαν ή ακόμη που δεν έχουν την οικονομική δύναμη, να τα αναθρέψουν. Παιδιά από γονείς αλκοολικούς, ναρκομανείς, άστεγους και φυλακισμένους.
Παιδιά που τα θεωρούν προβληματικά, του περιθωρίου με ιδιαίτερα δύσκολο χαρακτήρα, που αναζητούν αγάπη, μια γωνίτσα ασφαλή και ένα πιάτο φαί. Παιδιά που για όπλο τους έχουν τη σιωπή, σε όσα αρνητικά και φρικτά βλέπουν και βιώνουν, με πλημμυρίδα από ενοχές και ντροπή. Αγώνας για την επιβίωση, στον δύσκολο αυτό κόσμο.
Αντί για Χριστιανική άδολη αγάπη, ως αντίκρισμα εισπράττουν την αφόρητη μοναξιά για συντροφιά. Ζουν την καθημερινή βία εκφρασμένη, σε ανηλεές ξυλοφόρτωμα, με το παραμικρό λάθος ή ανυπακοή, με ατέλειωτα χαστούκια και κλωτσιές. Παράλληλα βιώνουν και την λεκτική βία, κάθε στιγμή με την παραμικρή αφορμή, με ακατανόμαστες ύβρεις για τα ιδία και για τους γονείς, που τα παράτησαν.
Γεύονται πικρό ψωμί, με ταπεινωτική, απαξιωτική συμπεριφορά, με τρομοκρατία και με ολοήμερη σκληρή εργασία, δυσανάλογη με την ηλικία τους. Ζουν πάντα με τον εκφοβισμό για την εξασφάλιση της σιωπής, για την ψυχική και σωματική κακοποίηση, που αδιαμαρτύρητα υπομένουν. Ακόμη υπομένουν στωικά, απειλές, σκληρές τιμωρίες, απομόνωση σε κλουβιά, σε αποθήκες και σε σκοτεινά υπόγεια.
Στέρηση στοιχειώδους ελευθερίας, φαγητού και ήσυχου ύπνου, όταν τα επισκέπτονται τις νύχτες οι παιδόφιλοι, παιδοβιαστές, λυκάνθρωποι. Και το κερασάκι στην τούρτα, η σεξουαλική παρενόχληση, οι βιασμοί, με τις ανάλογες ψυχικές και σωματικές κακοποιήσεις, με Μεσαιωνικό σκοταδισμό και βασανιστήρια. Πληγές που δεν επουλώνονται ποτέ, αλλά αιμορραγούν, για το υπόλοιπο της ζωής των παιδιών και αυριανών πολιτών, της πολιτισμένης ή διεφθαρμένης κοινωνίας.
Παιδιά που ζουν στο ψέμα και την υποκρισία, ανάμεσα σε μια αγέλη, με προβατόσχημους λύκους, δίπλα σε υποκριτές, Γραμματείς και Φαρισαίους, κοντά σε Ιερωμένους Καθολικούς ή Ορθόδοξους, που δεν σεβάστηκαν το ράσο τους ή σε Μοναχές και Μοναχούς, που δεν τίμησαν το ιερό σχήμα τους. Διότι δυστυχώς υπάρχει και αυτό το σάπιο κομμάτι, στους κόλπους της Εκκλησίας, που καπηλεύονται τη Χριστιανική Θρησκεία. Οι απειλές τύπου, ότι θα βράζουν στα καζάνια της Κόλασης, ενώ η Κόλαση βράζει, από αυτά που περνούν τα άτυχα παιδιά.
Ο Θρησκευτικός αποπροσανατολισμός και η χειραγώγηση των παιδιών, διευκολύνουν τους θύτες, να κατασπαράξουν τα θύματά τους, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη τους για επιβίωση. Τα παιδιά μετατρέπονται σε εύκολα θύματα, υποχείρια και υπηρέτες, στους δήθεν προστάτες τους. Η ασέλγεια, μεταμφιέζεται σε στοργική αγάπη και ευχαρίστηση, η κακοποίηση ως μέσο για συμμόρφωση και ηθική ωρίμανση, η σμίλευμα του χαρακτήρα. Διότι για το καλό των παιδιών, γίνονται όλα…..
Παιδόφιλοι, διεστραμμένοι και καλά κρυμμένοι, πίσω από την φαινομενική μάσκα της φιλανθρωπίας και την βιτρίνα της φιλευσπλαχνίας, που σκοπό έχουν να ικανοποιήσουν τα ανομολόγητα, αισχρά και ανώμαλα πάθη τους. Τερατόμορφα ανθρωποειδή, που βιάζουν τις αθώες ψυχές και τα αγνά σώματα, των άμοιρων παιδιών, που τους τα εμπιστεύτηκε η Δικαιοσύνη και η Πολιτεία.
Παιδιά δυστυχισμένα, που η μοίρα δεν τους χαμογέλασε ποτέ, αλλά από βρέφη τους έδειξε τα κοφτερά της δόντια και τα γαμψά της νύχια, στο πρόσωπο των δήθεν φιλεύσπλαχνων, ξένων κηδεμόνων τους.
Παιδιά γεννημένα κατά λάθος, ξεφεύγοντας από την έκτρωση και εγκαταλειμμένα από άσπλαχνους γονείς και άκαρδους συγγενείς. Παιδιά που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και γεύονται την ανισότητα και την αδικία της ζωής, με οικογένεια ή χωρίς οικογένεια.
Αυτά τα παιδιά εκμεταλλεύονται ως θύματα, τα ανθρωπόμορφα κτήνη, που αντί να τους προσφέρουν μια αγκαλιά αγάπης και προστασίας, τους δείχνουν την θηριωδία που κρύβουν μέσα τους. Παιδιά που έζησαν περισσότερες στιγμές λύπης και δυστυχίας, παρά χαράς και ευχαρίστησης. Και όμως αυτά τα δραματικά γεγονότα, που έζησαν τα παιδιά, την βία και την εξαθλίωση, αντί για την προστασία τα σιχάθηκαν.
Αηδίασαν και δεν εύχονται, κανείς να τα ζήσει. Δεν θέλουν ποτέ να επιστρέψουν στην κοινωνία, ό, τι μισούν και να το κάνουν στους άλλους. Θέλουν να ξεχάσουν και να βρουν τη δύναμη, να αγκαλιάσουν τον κόσμο με σεβασμό και εμπιστοσύνη, για να βαδίσουν στη ζωή τους με αξιοπρέπεια. Καθημερινά ακούμε τόσα παράλογα και ντροπιαστικά, με θύματα τα παιδιά, που πληρώνουν βαρύ τίμημα, χωρίς να φταίνε πουθενά.
Όπως πατέρας -τέρας να βιάζει τα ίδια τα παιδιά του, μητέρα- τέρας να εκδίδει την κόρη της, πάππους να ασελγεί στα εγγόνια του, συγγενείς και φίλοι να κακοποιούν τα ευάλωτα παιδιά τους.
Πως κατάντησε έτσι ο άνθρωπος, σε ένα τερατόμορφο ανθρωποειδές, φορτωμένο με κτηνώδη ένστικτα, να σέρνεται στο βούρκο των παθών του, να μην ακούει τη φωνή της λογικής και μετά από τόση βρωμιά, να καταλήγει σε ένα στενό κελί της φυλακής;
Ωστόσο τα παιδιά, συνεχίζουν να ζητούν απεγνωσμένα ένα χώρο, για να κουρνιάσουν, ένα καταφύγιο για να το εμπιστευτούν και να παρηγορηθούν. Έτσι ώστε να ξεχάσουν, την ηχηρά απουσία των γεννητόρων τους, γιατί τους έτυχαν ακατάλληλοι γονείς και προστάτες, βίαιοι, πρόστυχοι, άκαρδοι, αδιάφοροι, που τα εγκατέλειψαν στην τύχη τους, αδιαφορώντας εκτός από την Πολιτεία για την ύπαρξη τους.
Τα μικρά παιδιά, φωνάζουν ‘μαμά,’ όποια παιδαγωγό ή επισκέπτρια, τα πλησιάζει στα ιδρύματα, δηλώνοντας έτσι, την σημαντική και ουσιώδη απουσία της μητρικής αγάπης.
Πεινούν και διψούν για ανθρώπινη αγάπη και για οικογενειακή φροντίδα, από σωστούς ανθρώπους με συναισθήματα και όχι από κακόβουλους παλιανθρώπους. Όσο και αν μεγαλώσουν, ξυπνούν μνήμες και ζωντανεύουν εφιάλτες.
Πίσω από τις κλειστές πόρτες, οι τοίχοι μπορεί να έχουν αφτιά, να ακούν τις κραυγές των παιδιών και μάτια να βλέπουν, την κακοποίηση τους. Δεν έχουν όμως γλώσσα για να μιλήσουν, να υπερασπιστούν και να επιβεβαιώσουν, όσα δεινά περνούν και όσα φρικτά καταγγέλλουν τα θύματα. Γιατί όλα όσα καταγγέλλουν τα παιδιά, είναι πέρα για πέρα αληθινά…..
Δεν θα ασχοληθώ με την ‘Κιβωτό του κόσμου’ με αυτή θα ασχοληθεί η Δικαιοσύνη. Αν πράγματι βούλιαξε στα βρώμικα νερά της αμαρτίας, που έμπασαν από τα φινιστρίνια της δήθεν φιλευσπλαχνίας της, αναμένουμε να αποδεδειχθεί.
Θα κλείσω, με μια Κέλτικη παροιμία. ‘Μπορείς να ξεγελάσεις, πολλούς για λίγο ή λίγους για πολύ, δεν μπορείς όμως να ξεγελάσεις, τους πάντες για πάντα.’ Αφιερωμένο στα ταλαιπωρημένα παιδιά, όλου του Κόσμου. Ευχαριστώ για την ανάγνωση.
Ξανθίππη Αγρέλλη
