Πριν από περίπου 15 χρόνια, ο Δήμος της Κω ανέθεσε στον αδελφό μου Αντώνη Χατζημιχαήλ, να φιλοτεχνήσει την προτομή του RudolfHerzog, του Γερμανού αρχαιολόγου που μαζί με τον Κώο φυσιοδίφη Ιάκωβο Ζαράφτη ανακάλυψαν το Ασκληπιείο της Κω. Μιλάμε για μία από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην Ελλάδα, που ανέδειξε το νησί μας διεθνώς και υπενθύμισε σε όλο τον κόσμο πως εδώ, στην Κω, έδρασε και δίδαξε ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της ιατρικής.
Το γλυπτό αυτό, φιλοτεχνημένο σε καθαρό μάρμαρο Διονύσου, που θα έπρεπε να αποτελεί φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο που συνέβαλε καθοριστικά στην ιστορική ανάδειξη της Κω, έμεινε για χρόνια αδικαιολόγητα σε μια αποθήκη. Και τώρα που επιτέλους αποφασίστηκε να τοποθετηθεί δίπλα στον συνεργάτη και φίλο του Ιάκωβο Ζαράφτη, βρέθηκαν οι γνωστοί «αρνητές των πάντων» να τη στοχοποιήσουν.
Όταν ρίχνουμε λάσπη στον ανεμιστήρα
Κάποιοι ξέθαψαν φήμες, χωρίς καμία ιστορική τεκμηρίωση, ότι ο Herzog στην προπολεμική περίοδο «έδειξε συμπάθεια» προς τους Ναζί,(όταν ανέσκαψε το Ασκληπιείο ο Χίτλερ ήταν 12 ετών)! Χωρίς έρευνες, χωρίς ντοκουμέντα, χωρίς τεκμηρίωση. Μόνο λόγια στον αέρα, που ξαφνικά έγιναν «επιχειρήματα» για να φρενάρουν την τοποθέτηση της προτομής. Το γιατί είναι προφανές……Για να χτυπηθεί η δημοτική αρχή.
Η ιστορία και η συμβολή ενός αρχαιολόγου, πουμε προσωπικές θυσίες και προσωπικά του έξοδα, μας χάρισε την ανάδειξη του Ασκληπιείου, μπήκαν σε δεύτερη μοίρα.Αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγο θα ανοίξουμε«φάκελο» και για τον ίδιο τον Ιπποκράτη, μήπως τυχόν και κάποτε είπε κάτι «παρεξηγήσιμο». Είναι αστείο, αλλά και επικίνδυνο να αντιμετωπίζουμε την ιστορία με κριτήρια μικροπολιτικής.
Το σπορ της «Αρνητικότητας»
Στην Κω έχουμε αναγάγει σε «εθνικό σπορ» την άρνηση. Αν καθαριστεί μια πλατεία, θα βρεθούν εκείνοι που θα πουν ότι «κόπηκαν δέντρα». Αν δημιουργηθεί ένας κυκλοφοριακός κόμβος, θα φωνάξουν ότι «θα χαλάσει η κίνηση». Αν μπει ένα καινούργιο παγκάκι, θα βρεθεί κάποιος να πει ότι «είναι λάθος το χρώμα». Δεν υπάρχει έργο, μικρό ή μεγάλο, που να μην το βρουν κάποιοι αφορμή για αντίδραση. Και πάντα, μα πάντα, η ουσία χάνεται κάτω από βουνά μικροτήτων.
Αυτή η νοοτροπία είναι που κρατά το νησί στάσιμο. Γιατί κάθε έργο πρέπει να περάσει από δέκα υπηρεσίες, από επιτροπές, από συμβούλια… και μέχρι να λυθεί η κάθε ένσταση, χάνεται πολύτιμος χρόνος και, τελικά, χάνεται και το ίδιο το έργο.
Οι λιγοστοί που τολμούν
Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν μπροστά. Παίρνουν το ρίσκο να ακούσουν τις ύβρεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να στοχοποιηθούν προσωπικά, αλλά προχωρούν. Γιατί ξέρουν ότι αν περιμένεις την «τέλεια συναίνεση», δεν θα γίνει ποτέ τίποτα.
Θυμηθείτε το σημερινό νοσοκομείο της Κω: αν ο τότε Δήμαρχος δεν το είχε πάρει πάνω του, με κίνδυνο ακόμα και σοβαρών ποινικών διώξεων, σήμερα θα είχαμε μείνει στο παλιό ιταλικό νοσοκομείο!!! Χρειάστηκε να βρεθεί κάποιος που να πει «προχωράμε» και να συγκρουστεί με την ακινησία.
Ένα νησί που πρέπει να προχωρήσει
Η Κως δεν είναι απλώς ένας τουριστικός προορισμός· είναι τόπος πολιτισμού, τόπος ιστορίας, τόπος που κουβαλάει αιώνες κληρονομιάς. Κι όμως, παραμένει ένας τόπος που διψά για παρεμβάσεις: από έργα υποδομής και πολεοδομικές λύσεις, μέχρι πολιτιστικές πρωτοβουλίες και μικρές κινήσεις που θα κάνουν την καθημερινότητα καλύτερη. Η αλήθεια είναι απλή: στη σημερινή εποχή, όποιος μένει στάσιμος, στην πραγματικότητα γυρίζει πίσω.
Ο διάλογος είναι απαραίτητος και οι διαφορετικές απόψεις σεβαστές. Όμως, άλλο πράγμα η γόνιμη κριτική κι άλλο η στείρα αντίδραση. Όταν κάθε ιδέα, μικρή ή μεγάλη, μπλοκάρεται από εκείνους που έχουν κάνει επάγγελμα το «όχι», τότε δεν μιλάμε για διάλογο, μιλάμε για σαμποτάζ. Και αυτό είναι εγκληματικό για την πορεία του τόπου μας.
Η καλόπιστη κριτική και η άγονη αρνητικότητα
Ας το πούμε ξεκάθαρα: άλλο η κριτική που προτείνει λύσεις, κι άλλο η άγονη άρνηση. Το πρώτο είναι χρήσιμο, το δεύτερο είναι καταστροφικό. Κάποιοι έχουν μπερδέψει την κριτική με το σαμποτάζ. Δεν είναι το ίδιο. Ούτε είναι το ίδιο το να έχεις διαφορετική άποψη με το να καταστρέφεις κάθε προσπάθεια μόνο και μόνο για να μη φανεί ότι «κάποιος άλλος έκανε έργο».
Η κοινωνία της Κω πρέπει να αρχίσει να διαχωρίζει ποιος μιλάει για το καλό του τόπου και ποιος μιλάει μόνο για το καλό της καρέκλας του……. σημερινής ή μελλοντικής!
Προσωπική στάση
Κλείνοντας, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι που αφορά και τη δική μου πορεία όλα αυτά τα χρόνια. Η προσωπική μου διαδρομή, είτε όταν αρθρογραφώ, είτε όταν μιλώ σε συνέδρια, είτε όταν συναντούσα και συναντώ πολιτικούς σαν εκπρόσωπος της Ένωσης Ξενοδόχων ή του ΞΕΕ ή της ΠΟΞ, έχει δείξει ότι πάντοτε κοιτάζω το σήμερα και πώς μπορεί να γίνει κάτι καλό σήμερα. Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα πιστωθεί το έργο, αλλά να γίνειτο έργο.
Όταν ήμουν Πρόεδρος της Ένωσης Ξενοδόχων Κω, συνεργάστηκα με κυβερνήσεις τις οποίες προσωπικά δεν συμπαθούσα καθόλου για μην πω “σιχαινόμουν”. Παρόλα αυτά, απευθυνόμουν στους εκάστοτε Υπουργούς Τουρισμού ή άλλους αρμόδιους παράγοντες και ζητούσα να προχωρήσουν σημαντικά έργα και παρεμβάσεις. Δεν με ένοιαζε αν θα έπαιρναν οι ίδιοι το πολιτικό «μπόνους». Αυτό που με ενδιέφερε και συνεχίζει να με ενδιαφέρει, είναι το καλό του νησιού μου και της χώρας μου.
Με τον ίδιο τρόπο στηρίζω κάθε φορά την εκάστοτε δημοτική αρχή, γιατί θέλω να δω πράξεις και όχι θεωρίες. Δεν περιμένω να περάσουν τέσσερα ή πέντε χρόνια για να έρθει μια νέα δημοτική αρχή με νέες υποσχέσεις. Το ζητούμενο είναι να υλοποιούνται σήμερα αυτά που έχουν εξαγγελθεί ή όσα προκύπτουν στην πορεία. Όλα όσα γράφω, λοιπόν, δεν αποσκοπούν στο να στηρίξω πρόσωπα ή να θίξω κάποιους άλλους, εκφράζουν αποκλειστικά την αγωνία και την επιθυμία μου να δούμε επιτέλους το νησί μας να προοδεύει.
Να κοιτάμε μπροστά
Η Κως αξίζει περισσότερα. Αξίζει ένα μέλλον όπου η ιστορία της δεν θα γίνεται παιχνίδι στα χέρια μικροπολιτικών. Αξίζει παρεμβάσεις που θα βελτιώνουν την καθημερινότητα, την εικόνα και τη ζωή μας. Και πάνω απ’ όλα, αξίζει ανθρώπους που τολμούν να λένε «προχωράμε» και όχι εκείνους που έχουν αναγάγει σε επάγγελμα το «όχι σε όλα».
Αν θέλουμε πραγματικά να δούμε την Κω να προοδεύει, πρέπει να αφήσουμε στην άκρη την άγονη φασαρία και να στηρίξουμε εκείνους που, με θάρρος, παίρνουν αποφάσεις και φέρνουν αποτελέσματα. Γιατί αλλιώς, το μόνο που θα μας μείνει θα είναι οι ατέρμονες συζητήσεις… και η ακινησία.
Με τιμή,
Μηνάς Ν. Χατζημιχαήλ
