Η πανδημία του κορονοϊού υπάρχει ακόμα στη ζωή μας. Το βλέπουμε στα καθημερινά νούμερα τα οποία ανακοινώνονται επί καθημερινής βάσης και συνεχίζουν να προκαλούν σοκ.
Η πρώτη απειλή είναι η προφανής. Η ίδια η πανδημία και οι επιπτώσεις της στη δημόσια υγεία, το μεγαλύτερο αγαθό που έχουμε αλλά και στην οικονομία, τη ζωή δηλαδή που θα συνεχίσουμε να έχουμε και μετά το τέλος της πανδημίας. Τις κοινωνικές μας σχέσεις και την οικονομική μας δραστηριότητα. Η τελευταία είναι αυτή που μας δίνει τη δυνατότητα να ζούμε με αξιοπρέπεια στο παρόν και να θέτουμε τα θεμέλια και τις βάσεις για το μέλλον, τόσο το δικό μας, κυρίως όμως των επόμενων γενεών.
Η δεύτερη απειλή εξαρτάται απόλυτα από την πρώτη. Είναι όλοι εκείνοι που υποβαθμίζουν τα μέτρα για τη διατήρηση της δημόσιας υγείας, υποτιμούν τους επιστήμονες, τις προβλέψεις τους και τις οδηγίες τους. Είναι εκείνοι που στην αρχή αρνήθηκαν τον κορονοϊό, στη συνέχεια αρνήθηκαν τη μάσκα, μετά αρνήθηκαν τους περιορισμούς και πλέον αρνούνται τον εμβολιασμό με θεωρίες συνωμοσίας περί παγκοσμίου σχεδίου και λοιπά φαιδρά. Αυτό το οποίο δεν καταλαβαίνουν είναι ότι το μοναδικό το οποίο αρνούνται, είναι το δικαίωμα των συνανθρώπων μας να έχουν την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Υποτιμούν όλους εκείνους που τηρούν τα μέτρα και περιορίζονται για να προστατέψουν την υγεία του κοινωνικού συνόλου.
Το τρίτο μέτωπο της πανδημίας, είναι και το πιο σιωπηλό και για τον λόγο αυτό και το πιο επικίνδυνο. Είναι όλοι εκείνοι που περιμένουν στη γωνία για να εκμεταλλευτούν τις οικονομικές συνέπειες από την πανδημία και το κλείσιμο της οικονομίας για το καλό της δημόσιας υγείας. Στην αρχή ψέλλισαν ότι το κλείσιμο της οικονομίας δεν μπορεί να συμβεί και όταν είδαν ότι και οι χώρες που επέλεξαν αυτόν τον δρόμο αντιμετώπισαν βαρύ φόρο ζωής και άλλαξαν στάση. Η τρίτη απειλή της πανδημίας είναι και η μεγαλύτερη γιατί είναι άνθρωποι που θέλουν να εκμεταλλευτούν την άγνοια άλλων για τους δικούς τους σκοπούς. Είναι όλοι εκείνοι που κάποτε υποδύθηκαν τους δικαστές για να κατακρίνουν μία απόφαση της Δικαιοσύνης, έγιναν οικονομολόγοι για να κρίνουν τα μέτρα σε πλατείες και σε αυτοσχέδια δικαστήρια και τώρα έγιναν λοιμωξιολόγοι και επιδημιολόγοι.
Σε όλες αυτές τις απειλές, το υγιές κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας οφείλει να σταθεί απέναντι αλλά να μην τις περιθωριοποιήσει και τις μεγεθύνει στο περιθώριο, όπως λανθασμένα έγινε στο παρελθόν. Οφείλει να εξηγήσει το σωστό και το χρήσιμο γιατί εδώ κρίνονται οι ζωές των συνανθρώπων μας και έχουμε χρέος να τις προστατεύσουμε.
