Μετά τη χθεσινή ανακοίνωση σχετικά με την ανάγκη προστασίας της προσβασιμότητας σε δημόσιους χώρους, διάβασα με προσοχή αρκετά σχόλια. Ορισμένα, δυστυχώς, επιβεβαιώνουν τον λόγο που χρειάζεται να μιλάμε ξανά και ξανά για το αυτονόητο.
Δεν είναι επιτρεπτό, το 2025, να υπάρχουν φωνές που θεωρούν φυσιολογικό να καταπατούνται ράμπες, πεζοδρόμια και πλατείες στο όνομα της “εξυπηρέτησης” ή της “δουλειάς”. Η εικόνα αυτή δεν είναι πρόοδος. Δεν είναι πολιτισμός. Είναι αποκλεισμός.
Η ελεύθερη και ασφαλής πρόσβαση των ΑμεΑ – και όχι μόνο – δεν είναι πολυτέλεια. Είναι θεμελιώδες δικαίωμα. Και σε μια πόλη που σέβεται τον εαυτό της, δεν μπορεί να αμφισβητείται.
Οφείλουμε όλοι να διαλέξουμε πλευρά: με την κοινωνία ή με την αδιαφορία.
