Ποιός από εμάς που γεννηθήκαμε πριν το 2005 δεν θυμάται τους δύο Μόσχους του Κλειστού Γυμναστηρίου Κω, τον έναν έξω και τον άλλον μέσα στο γήπεδο, να στέκονται εκεί, τις παλιές ωραίες αθλητικές εποχές;
Ποιός από εμάς που ζήσαμε τα πρώτα χρόνια της ζωής μας στο Κλειστό δεν είχε τη χαρά να τον βλέπει καθώς περνούσε είτε στα αποδυτήρια είτε στις κερκίδες, να νιώθει την αίσθηση πως πάντα ήταν εκεί, ως αγαπημένες σταθερές αξίες,;
Ο κύριος Μόσχος μαζί με την κα Μαρία (δε λένε κύριο όποιον έχει φύγει, το ξέρω, αλλά το αξίζει), πέρασαν μεγάλο μέρος της ζωής τους στο κυλικείο του Κλειστού Γυμναστηρίου Κω, και για όλους εμάς που μεγαλώσαμε εκεί, το Κλειστό δεν ήταν και δεν είναι ποτέ το ίδιο χωρίς αυτούς.
Θυμάμαι το άρθρο στο Kostoday.com, όταν ο κύριος Μόσχος αποχώρησε μετά από 27 χρόνια, το οποίο ανέφερε ότι ίσως να έχουν παρακολουθήσει τους περισσότερους αγώνες από οποιονδήποτε άλλον. Και δεν ήταν υπερβολή.
Το Κλειστό, για εκείνους, ήταν ο τόπος που τους έδινε ζωή, το δεύτερο σπίτι τους, από το 1989 έως το 2016.
Εκεί πέρασαν τόσα χρόνια, τόσες στιγμές, που κάθε γωνιά του είχε το άγγιγμά τους.
Για όσους είχαμε την τιμή να τον γνωρίσουμε, ήταν άνθρωπος με χρυσή καρδιά , που πάντα μας αντιμετώπιζε με το πιο ζεστό χαμόγελο και με την μεγαλύτερη ευγένεια.
Ποτέ δεν έλεγε όχι, πάντα φρόντιζε τον χώρο του με στοργή, κάνοντάς μας να αισθανόμαστε σαν να είναι σπίτι μας.
Ποιός από εμάς δεν θυμάται τον κύριο Μόσχο να κάθεται στην καρέκλα του, να παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις προπονήσεις, και τους αγώνες, ή να απολαμβάνει μια ήρεμη στιγμή μπροστά στην τηλεόραση, να μας καλεί για μια μικρή κουβέντα, πάντα με την αίσθηση ότι είχε τον χρόνο για όλους.
Μαζί με τον κύριο Μόσχο "έφυγε" κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα κομμάτι της ιστορίας του Κλειστού. "Έφυγε" ένα κομμάτι από την αθλητική μας νιότη, από την εποχή που το Κλειστό ήταν γεμάτο ενθουσιασμό, πάθος, όνειρα, μεράκι και ανιδιοτέλεια.
"Έφυγε" η συντροφιά του, που στήριξε πολλές προσπάθειες συλλόγων και αθλητών, στηρίζοντας πολλές από τις πιο όμορφες στιγμές μας.
Καλό Παράδεισο, αγαπημένε κύριε Μόσχο. Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Κουράγιο στην οικογένειά του.
Υ.Γ.: Ευχαριστώ το φίλο Γιώργο για το μοντάζ της φωτογραφία
Γ. Χ ΠΑΣΣΑΝΙΚΟΛΑΚΗΣ
