Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Κασταλία» το νέο βιβλίο του Κώου καθ. Σταμάτη Αλαχιώτη βιβλίο με τίτλο :"Η Ανώνυμη Κόρη".
Ο Σταμάτης Ν. Αλαχιώτης είναι Ομότιμος καθηγητής Γενετικής, π. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών, π. Πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Πέραν της ακαδημαϊκής και ερευνητικής του δραστηριότητας –πληθώρα δημοσιεύσεων σε διεθνή περιοδικά και συνέδρια με κριτές, συνεργασία και δημοσίευση και με τον Jeff Hall, νομπελίστα ιατρικής.
2017– έχει εκπονήσει 4 επιστημονικά-φοιτητικά συγγράμματα: «Εισαγωγή στη Γενετική», «Εισαγωγή στην Εξέλιξη» (Εκδόσεις Λιβάνη). «Βιοπαιδαγωγική Διαθεματικότητα Αξιολόγηση» (Εκδόσεις Πεδίο).
«Αναφορά στη Βιοηθική» (Εκδόσεις Επίκεντρο).
Έχει εκδώσει δύο βιβλία για το ευρύ κοινό: «Από τους ωκεανούς στ’ αστέρια –
Το οδοιπορικό της ζωής» (Εκδόσεις Κωσταράκη), «Η πρόκληση των γονιδίων» (Εκδόσεις Καστανιώτη).
Αρθρογραφούσε εβδομαδιαία στο Βήμα της Κυριακής για 25 χρόνια. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται και με τη λογοτεχνία. Έχει εκδώσει: «Το φυλακισμένο χαμόγελο», και «Με λένε Κωνσταντή-Αγά» (Εκδόσεις Λιβάνη).
«…και οι θεοί λαθεύουν…!», «Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα».
«Διαφωνώ» (Επίκεντρο).
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Μα, γιατί τη φώναζαν κόρη; Δεν έχει όνομα; Και γιατί να έχει, αφού άλλαζε να γινόταν κοινωνικό παράδειγμα, από παρακατιανή που γεννήθηκε;
Απομονωμένη στον μικρό της τόπο, βυθισμένη στον μικρόκοσμό της, σταμπαρίστηκε κοινωνικά αποδιοπομπαία. Αλλά, αν και καταδικασμένη στην ανυπαρξία, θα έβρισκε, λέει, τρόπο να αντάλλαζε τη δυστυχία με την ευτυχία!
Πανέμορφη, ξύπνια, ηθική -ήταν τυχαία; Όχι, αφού έσπασε το στενό κουκούλι της, να πετά λεύτερη! Με ψαγμένη σωφροσύνη αξιοποίησε κι όσους καλοσυνάτους βρέθηκαν στο διάβα της, για να μεταμορφωθεί σε σημαντική!
Πάλεψε με ψευδαισθήσεις και πραγματικότητες, δεν έχανε το ζάλο της, ακόμα κι αν ήταν να έκανε φόνο για την ανέγγιχτη γυναικεία της αξιοπρέπεια, ή να τη θυσίαζε να σωζόταν ο παραδεισένιος της τόπος - σπάνιο οικολογικό ενδιαίτημα, στόχος της αδηφάγας παγκοσμιοποίησης;
Έκανε το σωστό...
Πάλεψε σκληρά με τα φτερά της αξιοσύνης της, δίχως να τα κάψει· έγινε ο τρόμος των αδιάφορων στην παραποντιά των επωνύμων· η ελπίδα κάθε “ανώνυμου”, αλλά γινατεμένου ενάντια στις λογής, λογής αδικίες κι αηδίες.
Η ανθρώπινη και κοινωνική συνθήκη είναι για να τηρείται, μάθαινε· είναι και να καταστρατηγείται για την υπαρξιακή της δικαίωση, πίστευε…
