Όποτε περνώ από την παλιά μου γειτονιά, οι θύμισες με πλημμυρίζουν και οι αναμνήσεις ξεπηδούν, από το πηγάδι του μυαλού, για να με γυρίσουν πίσω στα παιδικά μου χρονιά. Τότε που παιδιά οργώναμε την οδό Αβέρωφ, με τα ποδήλατα, για να καταλήξουμε στο Γ’ Δημοτικό Σχολείο, το ιστορικό Αζήλο, για να ακούσουμε το δάσκαλό μας τον αείμνηστο Τάκη Χατζηάμαλλο, να μας διδάσκει. Θυμάμαι τα παιδικά μου καλοκαίρια, όταν βουτούσαμε όλη μέρα στην χλιαρή θάλασσα, πίσω από το Εργοστάσιο ντοματοπελτέ του Νομικού, με τις άτακτες και ανυπάκουες ντομάτες, να δραπετεύουν από τα μηχανήματα και μας συντροφεύουν. Θυμάμαι το μαγαζάκι του αξέχαστου Νίκου Μαγκαφά, ένα μικρό παραδοσιακό παντοπωλείο, που είχε από όλα του κόσμου τα καλά. Απέναντι μου είχα για γειτόνισσες, την Εθνική μας Δημοτική αοιδό, την αείμνηστη Άννα Σαρρή- Καραμπεσίνη, μαζί με την αδελφή της την Έφη Σαρρή.
Το κινητό τζουκ-μποξ του Μπάμπη Καραμπεσίνη, διασκέδαζε με τα λαϊκά του άσματα, τους κατοίκους στης Αβέρωφ και όχι μόνο. Μα πιο πολύ θυμάμαι το καθημερινό δρομολόγιο, στο φούρνο του Κανταρτζή και αργότερα στου Παλαπάνη, για τον άρτο τον επιούσιο, ζεστό και φρεσκότατο.
Στολίδι και ευλογία στη γειτονιά μας, ο νεόδμητος, περικαλλής Ιερός Ναός του Αγίου Παύλου. Τις Κυριακές πριν την Εκκλησία, έπρεπε να πάω το τσίγκινο ταψί, με το ψητό στο φούρνο της γειτονιάς, για το ψήσιμο. Μετά την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, κατά το μεσημεράκι, περίμενα στην ουρά, για να παραλάβω περιχαρής, το Κυριακάτικο φαγητό του φούρνου.
Όταν δε ήμουν τυχερή και ήταν γεμιστά στο φούρνο, τσιμπολογούσα και ένα δυο καυτές, τραγανές πατατούλες στο δρόμο, μέχρι να φτάσω στο σπίτι.
Αξέχαστα θα μου μείνουν τα γεμιστά της γιαγιάς στο φούρνο, με την παραδοσιακή συνταγή, με κιμά ή χωρίς κιμά, ‘ορφανά,’ με το ρυζάκι, το δυόσμο και τα μυρωδικά, όπου μοσχοβολούσε όλη η γειτονιά. Από τις γεμιστές πιπεριές, τις ντομάτες, τα κολοκυθάκια και τις μελιτζάνες, ο ακούραστος φούρναρης ξεφούρνιζε δεκάδες ταψιά, κάθε Κυριακή μεσημέρι.
Η νοστιμιά είχε πότε ψητό γιουβέτσι, πότε κοτόπουλο ψητό, πότε αρνάκι ή κρέας μοσχαρίσιο ή χοιρινό, πάντα συνοδεία με πατάτες και με ρύζι. Αξέχαστες γεύσεις, που τις απολαμβάναμε στο υπαίθριο τραπέζι, κάτω από τον ίσκιο της κληματαριάς, στις ανεπανάληπτες μονοκατοικίες, με τις ανθισμένες αυλές, με τις πολύχρωμες ζίνιες και τα ευωδιαστά γιασεμιά, που μετά έγιναν τριώροφα κτήρια και απρόσωπες πολυκατοικίες. Σημερα η οδός Αβέρωφ, έγινε ένας πολυθόρυβος δρόμος, με ένα πλαϊνό ποδηλατόδρομο.
Τη θέση του φούρνου, πήραν πολλά εστιατόρια, κέντρα διασκέδασης, μπαράκια, τουριστικά μαγαζιά και σουπερμάρκετ. Πήραν μαζί τους και τα χρόνια της αθωότητας και της παράδοσης, στον θρυλικό δρόμο της οδού Αβέρωφ, χθες με τις λεύκες και σημερα με τους φοίνικες, γεμάτο με θόρυβο, τουρίστες και νοσταλγία.
Ξανθίππη Αγρέλλη
