Sold out μέσα σε 2 μέρες από την έναρξη της προπώλησης, έγινε η παράσταση του θεατρικού εργαστηρίου Κω acTa «Η ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΜΕ ΤΗ ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ», του Ζοέλ Πομμερά στις 4,5&7 Απριλίου στον Πολυχώρο Σφαγείο.
Το έργο θα επαναληφθεί για 6 παραστάσεις το Φθινόπωρο και θα συμμετάσχει στην 36η Συνάντηση Ερασιτεχνικών Θιάσων Αιγαίου στη Σάμο.
Το σύγχρονο σπονδυλωτό έργο του Joël Pommerat, «La réunification des deux Corées» αποτελείται από μικρές ιστορίες-εικόνες που μιλούν με μελαγχολία, σκληρότητα, μεταφυσική διάθεση αλλά και πολύ χιούμορ για το αδιέξοδο της αγάπης. Της αγάπης που δεν καταφέρνει να επανενώσει ποτέ πραγματικά «τη Βόρεια με τη Νότια Κορέα». Της αγάπης που είναι αλληλένδετη με την απώλεια.
Σκηνοθεσία: Διονυσία Κασίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωακείμ Ματθαιόπουλος
Επιμέλεια κίνησης, κοστούμια: Αρχοντία Χατζηλάου
Μουσική επιμέλεια: Διονυσία Πετεινερή
Φωτισμοί: Αντωνία Χασαπλάδάκη
Ήχος: Μάικ Τουλαντάς
Σκηνικά: Κώστας Ματθαίου
Μακιγιάζ: Σαχβέρ Κουνελάκη
Χτενίσματα: Δικαία Χατζηστεφανή
Φροντιστήριο: Αρχοντούλα Παπαχρήστου, Δέσποινα Οικονομίδη
Παίζουν:
- Γάμος: Αντώνης Καραναστάσης, Βούλα Κεραμιδιώτη, Διονυσία Πετεινερή, Αρχοντία Χατζηλάου, Θωμαΐς Σούλη, Σοφία Σαράφη, Λούης Χατζηάμαλλος
- Διαζύγιο: Χαρίκλεια Βαμβακίδου, Αντώνης Καραναστάσης
- Αγάπη: Γιώργος Ανθούλης, Μιχάλης Σβύνος, Κατερίνα Κώνστα, Σοφία Παπαχρήστου
- Φίλτρο: Διονυσία Πετεινερή, Βασίλης Βογιατζής
- Θάνατος: Μιχάλης Σβύνος, Ρενέτα Νικολαΐδου, Λούης Χατζηάμαλλος
- Έγκυος: Αντώνης Καραναστάσης, Βούλα Κεραμιδιώτη
- Αξία: Αρχοντία Χατζηλάου, Μιχάλης Σβύνος
- Χρήματα: Άντζελα Άνθη, Βασίλης Βογιατζής
- Κλειδιά: Λούης Χατζηάμαλλος, Βασίλης Παπαντωνίου, Κλεοπάτρα Μισαηλίδου
- Παιδιά: Γιώργος Ανθούλης, Ειρήνη Διαμαντή, Κωνσταντίνα Καστανού
- Μνήμη: Μάνθος Αρμπελιάς, Ειρήνη Δημοπούλου
* Εκφράζουμε τις θερμές ευχαριστίες μας προς τους χορηγούς μας, το διοικητικό συμβούλιο, τον διευθυντή και το προσωπικό της Μαρίνας Κω.
Στην Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα (ειρωνικός τίτλος που υποβάλλει την υπόθεση του απραγματοποίητου) ο Joël Pommerat γράφει ένα εγκόλπιο της νύχτας του έρωτα, μια σύντομη γεωγραφία μικρών θανάτων. Σπονδυλωτό κείμενο με τη δομή μονοδραμάτων και τη γραφή ταχυδραμάτων, το έργο μοιάζει να έχει γραφτεί από την οπτική εκείνων που μένουν πίσω στη νύχτα του έρωτα, που η αισθηματική τους δοτικότητα δεν βρίσκει πλέον αποδέκτη και συνειδητοποιούν ότι έχουν παραμεριστεί ή εκδιωχθεί από το ανέστιο βασίλειο του έρωτα.
Συνήθως, όχι πάντα, έξω από την κλειστή πόρτα μένουν οι γυναίκες, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο Pommerat γράφει με φεμινιστική μελάνη, μολονότι το άρωμά της αποτυπώνεται αμέσως στη μνήμη. Περισσότερο τον απασχολεί η αναπάντητη έκκληση, το ανεπίδοτο άγγιγμα, η ξοδεμένη ύπαρξη που στρέφει τα μάτια της στον άλλον και δεν συναντά κανένα βλέμμα.
Στις δώδεκα (από τις αρχικές είκοσι) σκηνές του έργου οι ηθοποιοί ακροβατούν μεταξύ συναισθηματικής στωικότητας και βαθιάς ειρωνείας.
Στον απόηχο μιας ισχυρής ρομαντικής παράδοσης ο James Joyce υπενθύμιζε στους Δουβλινέζους του ότι: είναι προτιμότερος ο θάνατος τη στιγμή κορύφωσης του έρωτα από το θλιβερό σβήσιμο του μακρόσυρτου μαρασμού.
Ένα ποιητικό θέατρο του πραγματικού
Ο Πομμερά έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι αναζητά το πραγματικό. Ζητά από τον ηθοποιό να βγάλει τη μάσκα, να στέκεται εκεί δίπλα στις λέξεις, να μην παίζει, να δείχνει. Το πραγματικό ξεφλουδίζεται για να αναδειχθεί ο ποιητικός χαρακτήρας της καθημερινότητας. Η αφαίρεση και η αντίστιξη αποτελούν βασικά στοιχεία αυτής της διαδρομής. Το αποτέλεσμα αυτής της εργασίας που αντλεί φανερά από την κληρονομιά του Πήτερ Μπρουκ και της Αριάν Μνουσκίν είναι ένα βαθιά ουμανιστικό θέατρο με ποιητική, εξωπραγματική ατμόσφαιρα και μεταφυσικές πινελιές που συχνά λειτουργεί ως αλληγορία. Ο Πομμερά μοιάζει να εγκλωβίζει τα πρόσωπά του σε σχέσεις δυσαρμονίας αλλά δεν δίνει απαντήσεις. Δημιουργεί σιωπές. Που λειτουργούν εκκωφαντικά συνήθως μετά από το πέρας της παράστασης.
