«Άγγιξα το πρόσωπο και το σώμα μου για να δω πού έχω χτυπήσει, μύρισα τους καπνούς και σκέφτηκα “είμαι ζωντανός, πρέπει να σηκωθώ να βοηθήσω”»...
Αυτά είναι τα πρώτα λόγια του Μιχάλη Κλάψη από τους Λειψούς που βρέθηκε στο μοιραίο δρομολόγιο της 28ης Φεβρουαρίου. Ο 20χρονος, περιγράφει στη «Ροδιακή» τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε και τον αγώνα που έδωσε μαζί με άλλους δυο φοιτητές για να σώσει τους συνεπιβάτες του, βάζοντας τον συνάνθρωπο πάνω από τον ίδιο του τον εαυτό.
«Βρέθηκα τυχαία στο νυχτερινό δρομολόγιο»
Όπως εξηγεί ο 20χρονος τριτοετής φοιτητής στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού Μακεδονίας, βρισκόταν στην Αθήνα για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας και αναζητούσε ένα δρομολόγιο για να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη.
«Είχα αγοράσει ένα εισιτήριο επιστροφής για τη Θεσσαλονίκη και θα έφευγα την Τρίτη με το δρομολόγιο των 17:20. Όταν όμως μπήκα στο τρένο και κάθισα στη θέση μου, συνειδητοποίησα ότι είχα την ίδια θέση με άλλο επιβάτη!
Οι υπεύθυνοι μού είπαν ότι έγινε λάθος και θα έπρεπε να πάρω το επόμενο δρομολόγιο, έτσι βρέθηκα στο 3ο βαγόνι του συγκεκριμένου τρένου».
«Νιώσαμε τρία δυνατά τραντάγματα»
«Μας είπαν πως θα υπάρξει μια καθυστέρηση στο δρομολόγιο περίπου 15 λεπτών, θυμάμαι κοίταξα το ρολόι μου και είδα πως περιμέναμε πάνω από 20 λεπτά.
Όταν έγινε η σύγκρουση ένιωσα τρία δυνατά τραντάγματα. Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να συνέλθω και να καταλάβω τι έχει συμβεί» δηλώνει ο νεαρός φοιτητής και περιγράφει
«Άγγιξα το πρόσωπο και το σώμα μου για να δω αν έχω χτυπήσει κάπου, άκουγα γύρω μου ουρλιαχτά και μύρισα αμέσως τον καπνό. Μόλις κατάλαβα ότι είμαι καλά και μπορώ να σηκωθώ έψαξα γύρω μου για να βοηθήσω τους συνεπιβάτες μου. Άκουσα μια γυναίκα να κλαίει, μου είπε πως έχασε το μωρό της.
Άρχισα να ψάχνω και ευτυχώς εντόπισα ζωντανό το μωράκι κάτω από το κάθισμά μου. Βρήκα στο πάτωμα ένα κινητό που ακόμα λειτουργούσε και άναψα τον φακό, τότε ξεκίνησα και την προσπάθεια να σπάσω τα τζάμια για να σώσω όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Eκείνη τη στιγμή την δύναμη που πήρα για να τα κάνω όλα αυτά, πιστεύω πως μου την έδωσε ο προστάτης μου ο άγιος ο Λουκάς ο ιατρός γιατί πάντα κουβαλάω μαζί μου την εικόνα του.
«Όσα ακολούθησαν τα θυμάμαι σαν ένα πολύ κακό όνειρο...»
Όπως αναφέρει ο Μιχάλης στη «Ροδιακή», τις επόμενες ώρες ο ίδιος μαζί με άλλους δυο νεαρούς φοιτητές κατάφεραν να σπάσουν το τζάμι και να σώσουν αρκετούς επιβάτες, ενώ παράλληλα έδιναν κουράγιο στους εγκλωβισμένους συνεπιβάτες τους που ήταν σοβαρά τραυματισμένοι.
Ο 20χρονος φοιτητής περιγράφει τις δραματικές στιγμές αναφέροντας πως τα θυμάται όλα σαν να ήταν ένα κακό όνειρο.
«Κατάφερα να βγάλω έξω από το βαγόνι τη μητέρα με το παιδί της και να πάρω μια ανάσα για να ξαναμπώ στο τρένο. Κάλυψα με την κουκούλα μου το στόμα, παντού είχε καπνούς.
Είδα μπροστά μου ένα νεαρό ζευγάρι, η κοπέλα ήταν πολύ βαριά τραυματισμένη και είχε χάσει τις αισθήσεις της, μάζεψα όλες μου τις δυνάμεις και μαζί με τον φίλο της τη μεταφέραμε κοντά στο παράθυρο για να τη βρουν αμέσως οι διασώστες.
Το βαγόνι μας είχε αναποδογυρίσει και έτσι δεν μπορούσαμε να την βγάλουμε έξω γιατί η απόσταση από το έδαφος ήταν πολύ μεγάλη.
Όλοι φωνάζανε και κλαίγανε, τους λέγαμε «μείνετε ξύπνιοι μην κλείσετε τα μάτια, θα έρθει βοήθεια».
«Όταν βγήκα έξω κατάλαβα το μέγεθος της τραγωδίας»
Κάποια στιγμή όταν βγήκα έξω από το τρένο, κατάφερα με το κινητό που είχα να πάρω τηλέφωνο την μητέρα μου, της λέω «μαμά κάτι έγινε με το τρένο, χτυπήσαμε. Είμαι καλά». Άρχισα να περπατάω για να δω πού είμαστε και αν έρχεται βοήθεια, τότε κατάλαβα και το μέγεθος της καταστροφής, είδα μπροστά μου τους νεκρούς. Εικόνες απερίγραπτες».
Η βοήθεια έφτασε και το πραγματικό μέγεθος της τραγωδίας αποκαλύφθηκε με το πρώτο φως της ημέρας.
Ο 20χρονος Μιχάλης δεν έφερε βαριά τραύματα και ζήτησε να μη μεταφερθεί με το ΕΚΑΒ αλλά με λεωφορείο, καθώς ήθελε να φύγουν για το νοσοκομείο πρώτα όλοι οι βαριά τραυματίες.
«Όταν ήρθαν οι διασώστες τους είπα ότι πονάω στα πλευρά, ήθελαν να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο αλλά δεν το δέχτηκα. Είπα πρώτα να φύγουν οι υπόλοιποι που έχουν χτυπήσει σοβαρά και μετά εμείς.
Οι τραυματίες ήταν αμέτρητοι, κάποιοι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο και με περιπολικό καθώς τα ασθενοφόρα δεν έφταναν για όλους. Εγώ ήμουν από τους λίγους τυχερούς που δεν είχαν τραυματιστεί.
Με έβαλαν στο πούλμαν - μαζί ήταν και οι άλλοι δυο φοιτητές από το βαγόνι μου- και με πήγαν στη Θεσσαλονίκη όπου με περίμεναν οι φίλοι μου.
Μεταφέρθηκα στο ΑΧΕΠΑ, οι γιατροί και οι νοσηλευτές μού φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους, για τη φροντίδα και την προσοχή που μου έδειξαν εκείνες τις πρώτες ώρες».
Κλείνοντας ο Μιχάλης εκφράζει την οργή του και ζητά να μη ζήσουμε ποτέ ξανά τέτοια τραγωδία, ενώ τονίζει πως σε τέτοιες στιγμές το σημαντικότερο είναι να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας με κάθε τρόπο. «Το μόνο που ήθελα εκείνες τις ώρες ήταν να σώσω όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Για να γυρίσουμε όλοι ασφαλείς στις οικογένειές μας...», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Συνέντευξη στη Δήμητρα Στάγκα - rodiaki.gr
