«Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια μικρή ιστορία της ζωής μου.
Μια ιστορία που με σημάδεψε, αλλά μου έμαθε και τη σημασία της ελπίδας και της δύναμης.
Εύχομαι μέσα από αυτήν να γίνουμε όλοι πιο προσεκτικοί, γιατί μια στιγμή απροσεξίας μπορεί να αλλάξει μια ολόκληρη ζωή.»
Πριν από 17 χρόνια, ένας ασυνείδητος οδηγός άλλαξε για πάντα τη ζωή μου.
Ένα τροχαίο ατύχημα με χτύπησε στη σπονδυλική στήλη. Όμως ποτέ δεν το έβαλα κάτω. Πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις.
Έμαθα να ζω με ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
Έμαθα να κάνω τα πάντα ξανά, να ξαναρχίσω μια καινούρια ζωή.
Ήταν σαν να γεννήθηκα από την αρχή.
Μέσα σε αυτό το ταξίδι υπήρξαν χαρές και λύπες, αλλά και όμορφες στιγμές.
Το χαμόγελό μου δεν έσβησε ποτέ — και δεν θα σβήσει. Γιατί το χαμόγελο είναι κι αυτό μια δύναμη που με κρατάει ζωντανό.
Είχα δίπλα μου την οικογένειά μου, τα αδέλφια μου, ανθρώπους που στάθηκαν σαν βράχος από την πρώτη στιγμή και με στηρίζουν μέχρι σήμερα. Η αγάπη τους, η δύναμή τους, ήταν και είναι το στήριγμά μου.
Η ζωή είναι μικρή. Αξίζει να τη ζούμε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία.
Μέσα από όλα αυτά έμαθα τι σημαίνει πραγματικά ζωή — και πόσο πολύτιμη είναι.
Γνώρισα ανθρώπους που έδειξαν αδιαφορία.
Γνώρισα όμως και ξένους ανθρώπους, που στάθηκαν δίπλα μου όταν τους χρειάστηκα πραγματικά.
Η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ.
Ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα, πάντα υπάρχει.
Το ατύχημα έγινε μέρα μεσημέρι. Δεν έτρεχα.
Το κράνος μου έσωσε τη ζωή.
Όμως μια απροσεξία ενός οδηγού με οδήγησε σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Γι’ αυτό λέω σε όλους:
Να φοράτε πάντα κράνος.
Να φοράτε πάντα ζώνη ασφαλείας.
Να τηρείτε τον Κ.Ο.Κ.
Όχι υπερβολική ταχύτητα.
Όχι κινητό στο τιμόνι.Δεν χρειάζεται να τρέχουμε για να προλάβουμε.
Κάποιος μας περιμένει σπίτι.
Κάποιος μας περιμένει να μας αγκαλιάσει.
Μην τα παρατάτε.
Μην λέτε ποτέ «Δεν μπορώ».
Γιατί το «Δεν μπορώ» σημαίνει «Δεν θέλω».
Και το «Δεν θέλω» δεν πρέπει να υπάρχει στη ζωή μας.
Ο Θεός μας χάρισε μία ζωή.
Ας την προστατεύσουμε.
Σας ευχαριστώ.
