Με αφορμή μια προσωπική εμπειρία που βίωσα, λόγω ενός ζητήματος υγείας που αντιμετώπισε, ένα συγγενικό μου πρόσωπο, ένιωσα και εγώ (όπως οι περισσότεροι) ακόμα μία φορά το πόσο απροστάτευτοι νιώθουμε στο Νησί, με την μόνη μας ελπίδα να είναι ο Θεός…
Ξημερώματα Πέμπτης, λοιπόν. τηλεφωνούμε στο νοσοκομείο ότι ο ασθενής λιποθύμησε για άγνωστη αιτία και δεν έχει τις αισθήσεις του. Μας ειδοποιούν ότι έρχεται ασθενοφόρο.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Ωστόσο, γνωρίζοντας καλά την κατάσταση του νοσοκομείου μας, με τις πολλές ελλείψεις, αμέσως νιώθουμε το άγχος και περνάει από το μυαλό μας η σκέψη «ακόμα και να πάει στο νοσοκομείο, θα υπάρχει γιατρός να τον εξετάσει ή θα αφεθούμε στον αγροτικό ιατρό;». Πριν καλά καλά ολοκληρώσουμε την σκέψη μας αυτή, το άγχος μεγαλώνει, όταν μας παίρνουν από το νοσοκομείο και μας λένε εάν μπορούμε να πάμε εμείς τον ασθενή στο νοσοκομείο, γιατί το ασθενοφόρο έχει να πάει σε έκτακτη αεροδιακομιδή.
Φτάνουμε στο νοσοκομείο, γίνονται οι πρώτες εξετάσεις και ευτυχώς δεν φαίνεται κάτι το ιδιαίτερα σοβαρό, ωστόσο μας είπαν να μείνουμε προληπτικά μέσα, μέχρι να έρθει το πρωί ο γιατρός για να τον εξετάσει.
Το παραπάνω περιστατικό είναι ένα από τα καθημερινά που βιώνουν οι συμπολίτες μας και ευτυχώς αυτό ήταν ελαφρύ. Υπάρχουν και άλλα σοβαρά περιστατικά, που δεν υπήρχε ασθενοφόρο, που δεν υπήρχε γιατρός και είχαμε και θανάτους, εξ αιτίας αυτών των ελλείψεων.
Είναι δύσκολο να ζούμε σε ένα τόσο πλούσιο νησί, που προσφέρει τόσα χρήματα στο κράτος και οι υπεύθυνοι, όλα αυτά τα χρόνια, να το έχουν αφήσει στο έλεος του Θεού, γιατί οι περισσότεροί μας εκεί “καταφεύγουν”, όταν κάποιος δικός τους πάθει κάτι, γιατί γνωρίζουν την κατάσταση.
Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου, δίνει καθημερινά τον δικό του αγώνα, όμως δεν φτάνει, καθώς καθημερινά μειώνεται (οι περισσότεροι φεύγουν για να πάνε σε άλλα νοσοκομεία με πιο ανθρώπινες συνθήκες) σε αντίθεση με τα περιστατικά που αυξάνονται, λόγω και της σεζόν.
Τι πρέπει να γίνει επιτέλους για να το καταλάβουν οι αρμόδιοι, ότι δεν μπορούν να παίζουν με την υγεία μας. Βέβαια αυτοί θα συνεχίσουν να παίζουν με την υγεία μας, όσο εμείς καθόμαστε στον καναπέ και σηκωνόμαστε, καμία φόρα, μόνο και μόνο, για να φωνάξουμε εάν κάποιος μας “χτυπήσει” την τσέπη.
Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Μόνο εκεί νιώθουμε τον πόνο, μόνο αυτό μας νοιάζει πλέον. Μιλάμε όλοι για την τουριστική σεζόν και φωνάζουμε (και καλά κάνουμε) αλλά δεν βλέπω να φωνάζουμε με το ίδιο σθένος για την κατάσταση του νοσοκομείου μας και όχι μόνο. Ζούμε σε ένα νησί όπου αναγκαζόμαστε, σχεδόν για τα πάντα να πηγαίνουμε σε ιδιώτες γιατρούς και να πληρώνουμε, ακόμα και να φεύγουμε εκτός Κω για εξετάσεις που έπρεπε να γίνονται στο νοσοκομείο, όπως συμβαίνει στα περισσότερα νοσοκομεία. Καθόμαστε και βλέπουμε ένα σύγχρονο Κέντρο Υγείας στην Αντιμάχεια, που χτίστηκε με τα χρήματα μας και παραμένει αναξιοποίητο.
Όσο λοιπόν εμείς καθόμαστε στον καναπέ μας και μένουμε σιωπηλοί, τόσο θα αυξάνονται αυτά τα περιστατικά και σήμερα ή αύριο, ο καθένας θα το βιώσει από κοντά, θα νιώσει το πόσο απροστάτευτοι είμαστε και ελπίζω τουλάχιστον να το περάσει και αυτός “αναίμακτα”.
