Μέσα στον άπειρο Ωκεανό τον ειδήσεων, εκείνος που επιπλέει είναι ο ανθρώπινος πόνος. Σήμερα παρά τα επιστημονικά και πολιτισμικά άλματα, τον ανθρώπινο πόνο τον συναντάμε παντού. Είναι ζωγραφισμένος στα πρόσωπα των ασθενών, που υποφέρουν από χίλιες δυο αρρώστιες και τελευταία με την φονική μεταδοτική πανδημία. Ο πόνος είναι εμφανής, στην προσπάθεια των ιατρικών λειτουργών και των νοσηλευτών, να γιατρέψουν και να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο. Την επίσκεψη σε νοσηλευτικά ιδρύματα, την συνοδεύει ο πόνος.
Αυτός που μας κάνει να νοιώθουμε πόσο μικροί και άοπλοι είμαστε, μπροστά στην αξία της υγείας και της ζωής γενικά. Μέσα στα μάτια των ασθενών, ξεχωρίζει η αέναη πάλη για τη ζωή και η απόγνωση τους, για την κακή κατάσταση του οργανισμού τους. Τοποθετούν τις απέλπιδες προσπάθειες τους, στην ιατρική επιστήμη και στην φαρμακολογία, προσδοκώντας την ίαση. Βάλσαμο της ψυχής, η προσευχή που απευθύνεται με ικεσίες, σε οποιαδήποτε μορφή Θρησκευτικής παρουσίας, της ζωής τους.
Επισκεπτόμενοι διάφορα νοσηλευτικά ιδρύματα, συνοδεύουμε με ευχές και ελπίδες τους ασθενείς, που πέρα από τον σωματικό πόνο αντιμετωπίζουν και τον ψυχικό. Αγιάτρευτος ο πόνος, για την ξαφνική απώλεια συγγενών και φίλων. Αλλά ο πόνος δεν σταματά μόνο σε ένα λευκό και ψυχρό δωμάτιο, κάποιου Νοσοκομείου. Θα τον συναντήσουμε και στο κελί μιας φυλακής. Αρκεί μια στιγμή κακής διαχείρισης της οργής, λίγα λεπτά ζήλειας, φανατισμού, φθόνου, ασυγκράτητου πάθους, εκδίκησης, ένα αίσθημα κατωτερότητας, μια στιγμή μάταιου εγωισμού, διεκδίκησης ανθρώπινου συντρόφου ή και ακίνητης περιουσίας .
Η ασέβεια προς τους Θρησκευτικούς, ηθικούς, κοινωνικούς, άγραφους και γραπτούς Νόμους και η άμβλυνση των ανθρωπίνων αξιών, οδηγούν σε δράματα και οικογενειακές τραγωδίες. Αποτέλεσμα από τη μια στιγμή στην άλλη, αυτή η απερισκεψία να στερεί μέσω της Δικαιοσύνης των ανθρώπων και των Πολιτειακών νόμων μιας ευνομούμενης πολιτείας, την ελευθερία του δράστη και παραβάτη, αφού για πολλά χρόνια θα μείνει σε ένα κελί της φυλακής, φθείροντας παράλληλα την υγεία του. Ο ανθρώπινος πόνος και εδώ βρίσκεται στην απομόνωση, στον περιορισμό, στην τιμωρία και στην επανόρθωση, του χαρακτήρα. Οι ειδήσεις σαρκοβόρα ζώα, σαν αιμοβόρα φυτά, κανιβαλίζουν με ωμοφαγία, στον κάθε απαράβατη, στο κάθε γεγονός, στο κάθε θύμα του κακού εαυτού του και της ίδιας της ζωής. Στο βωμό της ακροαματικότητας και του εύκολου κέρδους δεν υπολογίζουν ούτε προσωπικά δεδομένα, ούτε το τεκμήριο της αθωότητας, για κάθε παράνομο ή υπόδικο εγκληματία.
Γίνονται εισαγγελείς, δικαστές, ιατροδικαστές και δικάζουν και προ-καταδικάζουν το θύμα τους. Αλίμονο σε όποιον βρεθεί στα σαρκοβόρα νύχια τους, παραγκωνίζοντας την Δικαιοσύνη, την Εισαγγελική έρευνα και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Διψούν να στείλουν στην φυλακή ή στην κρεμάλα, όποιον πιάσουν στο στόμα τους. Πολιτισμός μηδέν. Επιστήμη διαστημική και ηλεκτρονική, δεν είναι τίποτα μπροστά στον τρομερό όχλο που τρέχει να λιντσάρει, κάθε υποτιθέμενο υπόδικο εγκληματία. Μεσαιωνικές σκηνές ή αλλιώς Χριστιανοί –Ταλιμπάν, που λιντσάρουν από Χριστιανική αγάπη και μένος τον συνάνθρωπο τους. Και η Δικαιοσύνη άφωνη, οι Νομικοί αμέτοχοι, οι Ευρωπαϊκοί Νόμοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την προστασία του πολίτη, άφαντοι. Παρούσα μόνο μια αναμάρτητη κοινωνία, όχλος του τρόμου, του δημόσιου διασυρμού, της ντροπής και της απέχθειας και από την εποχή των Αγίων Παθών του Χριστού.
Διότι κατά τον Κώο φιλόσοφο Επίχαρμο ‘οι άνθρωποι συνηθίζουν να κλωτσούν όποιον πέσει’. Κανείς δεν υποστηρίζει το έγκλημα και τους εγκληματίες, για αυτό υπάρχουν τα Δικαστήρια και οι νόμοι, που τους αναλαμβάνουν. Πέρασαν χρόνια και αιώνες, αλλά τίποτα δεν άλλαξε στον κόσμο, με την συνεχή πάλη του καλού ανθρώπου, που συγκρατεί τα αρνητικά του πάθη και του κακού ανθρώπου, που ορμάει σαν άγριο θηρίο και καταστρέφει τα πάντα, με τον κακό μέρος του εαυτού του. Τι και αν οι Θρησκείες, σε όλο τον κόσμο προσπάθησαν να χαλιναγωγήσουν τον άνθρωπο, με κηρύγματα με νόμους και με τιμωρίες ως την επόμενη ζωή. Ελάχιστα επέτυχαν, αφού ο άνθρωπος είναι ικανός για τα καλύτερα και για τα χειρότερα.
Πόλεμος η προσωποποίηση του ανθρώπινου πόνου, ανά τους αιώνες. Ο άνθρωπος ό, τι κάνει και μεγαλουργεί στον πολιτισμό, στις τέχνες, στην επιστήμη, στις διαστημικές αναζητήσεις, με την θηριωδία του πόλεμου τα ισοπεδώνει όλα, αφού ‘ ο θάνατος σου είναι η ζωή μου’, σε μια ατέλειωτη τραγωδία. Όλα τα καταστρέφει ο Άρης, είτε με φαρμακερά βέλη στα τόξα, είτε με τους πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές. Όπως είπε και ο Γουίνστον Τσόρτσιλ ο πόλεμος είναι η εξίσωση του μηδενός. ‘Θάνατος απέναντι στον θάνατο, ίσον θάνατος’.
Πόνος περίσσιος, στα ακρωτηριασμένα θύματα του πολέμου και στα πληγωμένα παιδιά. Τα σκήπτρα του πολέμου τα κρατεί η διχόνοια, η απληστία, η εξουσιομανία, η αδιαφορία για τους άλλους μάχιμους ή άμαχους, γυναίκες και παιδιά, καθώς επίσης για τα ζώα και το περιβάλλον. Πόλεμος σημαίνει πόνος και ξερίζωμα από τις εστίες, για τον φόβο των βομβαρδισμών. Πανικός και κρύψιμο στα ανήλια καταφύγια, ταλαιπωρία σε γυναίκες και αθώα παιδιά, που θα σέρνουν για όλη τους τη ζωή τις πικρές μνήμες της προσφυγιάς. Μνήμες που θα χαραχτούν ανελέητες, με την κλαγγή των όπλων και τον εκκωφαντικά αθόρυβο των βομβών. Θάνατος και εγκλήματα, σε νέα παιδιά και άμαχους, σε μάχιμους και αιχμαλώτους, για να αναρωτιόμαστε στον πολιτισμένο κόσμο μας.
Τι θέση έχουν τα όπλα, αν μπορούμε να λύσουμε τις διαφορές μας, με τη λογική και με την συνεννόηση. Υπάρχει μεγάλος πόνος σε ένα άσυλο ή σε ένα στρατόπεδο, σε μια κλειστεί δομή προσφύγων. Πόνος σε άτυχους ανθρώπους, που οι αναποδιές της ζωής, όπως η ανεργία, οι χρεωκοπίες, το καζίνο, οι τοκογλύφοι, τους πέρασαν στην δυστυχία των αστέγων.
Μια στραβοτιμονιά της επιχείρησης, μια κακή διαχείριση στην οικογενειακή ζωή, τους πέταξε στο δρόμο για να βρεθούν εκτεθειμένοι στις διαθέσεις του καιρού, όπως κάτω από τον θερινό καύσωνα ή μέσα στο παγερό και αφιλόξενο χειμωνιάτικο τοπίο. Ακόμη καλύτερα, στην καλή διάθεση κάποιων ανθρώπων, που τους ευεργετούν και τους φροντίζουν. Ανθρωπινός πόνος, στην κακοποιημένη γυναίκα, σωματικά και ψυχικά, με λεκτική και σωματική βία. Ανείπωτος πόνος στους βιασμούς γυναικών, αλλά και αθώων παιδιών, από ανθρωποειδή τέρατα. Απέραντος πόνος στην εγκατάλειψη, ανεπιθύμητων βρεφών, που μεγαλώνοντας όταν μαθαίνουν πως η μητέρα -τέρας που τα γέννησε, τα πέταξε σαν σακούλα σκουπιδιών σε ένα σκουπιδότοπο ή τα άφησε στα σκαλιά κάποιου Ιδρύματος. Στη χειρότερη περίπτωση δε, να τα έχει πουλήσει, για μερικές χιλιάδες ‘παρά’. Τόση αξία έχει η ανθρώπινη ζωή; Έπειτα πώς να εμπιστευτεί την κοινωνία, το εγκαταλειμμένο ή πουλημένο παιδί όταν το μάθει; Πως θα πιστέψει στην ανθρώπινη αγάπη; Αφού η ιδία η μάνα του που το γέννησε, το παράτησε χωρίς ίχνος μητρικής στοργής και αγάπης; Πόνος λοιπόν ατέρμονος, για αυτό το παιδί και αυριανό πολίτη της κοινωνίας.
Πόνος απίστευτος και από τους ηλικιωμένους θύματα, που στο αντίκρισμα του ληστή και του εγκληματία, σβήνουν βασανιστικά στα τελευταία τους χρόνια.
Πόνος βαρύς, αγιάτρευτος, για τον εξαρτημένο άνθρωπο που πουλά το κορμί του και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του ή ληστεύει και εγκληματεί, για να πάρει την ναρκωτική εθιστική δόση του. Πόνος σε κάποιο θύμα της απαγωγής για τους δικούς του, που ζουν με την αγωνία για την απελευθέρωση και εύρεση των απαιτούμενων λύτρων.
Πόνος και αγωνία, στα μάτια του θύματος ενός τοκογλύφου ή ενός εκβιαστή.
Πόνος στα θολά μάτια ανυπεράσπιστων πλασμάτων, όταν γινόμαστε αιτία να υποφέρουν τα άτυχα ζώα και να τα βασανίζουμε εκούσια ή ακούσια.
Πόνος ατέλειωτος για τον αυτόχειρα, που φορτωμένος οικονομικά, προσωπικά, οικογενειακά, ακόμη και ψυχολογικά προβλήματα γεμάτος με απελπισία και έλλειψη πίστης για τη ζωή, γράφει ο ίδιος το τέλος της. Ο πόνος λοιπόν, ο κυρίαρχος της ζωής όλων και αφέντης της κοινωνίας των ανθρώπων, από την επιθετική στάση συμμαθητών και εκπαιδευτών στα Σχολεία, μέχρι την ενηλικίωση.
Ο πόνος που περιχαρακώνει με σκληρότητα, τη σάπια κοινωνία. Στον δαιδαλώδη κόσμο των διαδικτυακών τηλεοπτικών και άλλων ειδήσεων, επικρατεί το αδιαχώρητο για κάθε είδους έγκλημα, όπως ληστείες, άπατες οικονομικές και άλλες, κλοπές, εκβιασμοί, απαγωγές, βιασμοί, κακοποιήσεις παιδιών ακολουθούμενες από παιδεραστία, εγκατάλειψη βρεφών, γυναικοκτονίες, ενδοοικογενειακή βία, αυτοκτονίες.
Πόνος αγιάτρευτος και πρωταγωνιστής σε διαφορετικό σκηνικό, με άλλοις θεατρίνους για την κοινωνία, που ποτέ δεν θα επουλώσει τις πληγές της, ούτε θα ιάσει τους πονεμένους ανθρώπους της. Τελικά νομίζουμε ότι τα γνωρίζουμε όλα. Αλλά κατά τον αρχαίο φιλόσοφο Σωκράτη, της Πλατωνικής Σχολής, ‘το μόνο που γνωρίζουμε είναι η άγνοια μας’. Τίποτα δεν ξέρουμε για τον ανθρώπινο πόνο, αν δεν τον ζήσουμε ή αν δεν τον αντιμετωπίσουμε, στις διάφορες μορφές και εκδηλώσεις του, στους ανθρώπους.
