Πρώτον: Η Αμερική το 1999 βομβάρδισαν την Σερβία και εισέπραξαν παγκόσμια κατακραυγή. Συνέχισαν όμως να είναι υπερδύναμη. Όλες οι χώρες ύστερα από λίγο καιρό ξέχασαν τις επικρίσεις τους και τους χιλιάδες αμάχους που χάθηκαν άδικα.
Δεύτερον: Η Αμερική το 2003 επιτέθηκαν στο Ιράκ προσκομίζοντας στον ΟΗΕ πλαστά στοιχεία για δήθεν ύπαρξη πυρηνικών όπλων. Εισέπραξαν παγκόσμια κατακραυγή. Συνέχισαν όμως να απολαμβάνουν τα προνόμια της υπερδύναμης. Όλα ξεχάστηκαν και εδώ.
Τρίτον: Οι Ταλιμπάν αυτοί οι βάρβαροι χασάπηδες πολεμήθηκαν ως το υπέρτατο κακό. Σήμερα όσοι τους καταδίκαζαν, λένε ότι πρέπει να έχουν λόγο για το Αφγανιστάν. Τους αναγνωρίζουν συνομιλητές και υπονοούν ότι είναι λιγότερο καθάρματα. Οι καταδίκες εναντίον τους είναι δυστυχώς ξεχασμένη ιστορία. Ακόμα και αυτά τα τέρατα, ξεπλένονται μεθοδικά από την ευαίσθητη διεθνή κοινότητα. Όταν έχουν συμβεί τα παραπάνω και πολλά άλλα, επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω για την μελλοντική απομόνωση της Ρωσίας. Η διεθνής σκηνή, λειτουργεί με βάση το συμφέρον και μπορεί να κάνει το μαύρο άσπρο, σε μία ημέρα. Άδικο και άτιμο, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτοί που καταδικάζουν σήμερα τον Πούτιν θα κάνουν πάλι μαζί του δουλειές. Τελικά θα την πληρώσουν οι μικροί και πρόθυμοι, που χωρίς καμία εξασφάλιση, παριστάνουν τα ντόπερμαν των ισχυρών.
Η Ελληνική Κυβέρνηση υιοθετεί συμπεριφορές και φρασεολογία που αποφεύγουν ακόμα και οι Αμερικανοί. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αρνούνται να υιοθετήσουν τον όρο έγκλημα γι’ αυτό τον πόλεμο, προφανώς με το βλέμμα στην επόμενη ημέρα.
Αυτό κάτι δεν πρέπει να μας λέει;
Είμαστε κατά του πολέμου και κάθε πολέμου ανεπιφύλακτα, δεν μπορεί όμως, να είμαστε χρήσιμοι ηλίθιοι.
Υ.Γ. : Σε λίγο καιρό κλείνουμε 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή. Το 1922 συνέβη η μεγαλύτερη καταστροφή που υπέστη ο Ελληνισμός. Για πρώτη φορά μετά από 3.000 χρόνια έπαψε να αναπτύσσεται ο Ελληνικός πολιτισμός, στη μία από τις δύο ακτές που τον γέννησαν. Μια μεγάλη εθνική και διεθνής σύγκρουση, το ξέσπασμα του εθνικού διχασμού, οι στόχοι και τα μεγάλα διλήμματα των πρωταγωνιστών, τα ελλείμματα και τα λάθη μας, μέχρι παρανοήσεις και υπεραπλουστεύσεις. Η στάση των μεγάλων δυνάμεων, που επιδίωξαν φυσικά την ικανοποίηση των δικών τους και όχι των δικών μας εθνικών συμφερόντων. Οι αξιώσεις και οι μέθοδοι της Τουρκικής πλευράς που επέλεξε για να τις πετύχει από το 1914 μέχρι το 1922, οι επιπτώσεις της Μικρασιατικής καταστροφής , τα συμπεράσματα ιδίως αυτά που δεν μας είναι αρεστά, αποτελούν την ελάχιστη τιμή που αρμόζει στη μνήμη όσων χάθηκαν τότε των δικών μας ανθρώπων. Περιμένω από το Νησί μου, την Δημοκρατική Κω, τους διάφορους φορείς, συλλόγους και πολιτικές παρατάξεις, φέτος να κάνουν το αυτονόητο, όπως και για τον Ιούλιο, που κλείνουμε 49 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο.
