Περί ελευθερίας του τύπου, του λόγου και απουσίας, περιορισμών και λογοκρισίας.
Πριν γράψω αυτά τα λόγια, προβληματίστηκα πολύ. Αναρωτήθηκα αν έπρεπε ακόμη να έχω μερικές απορίες, που ποτέ δεν έλυσα στην πολύχρονη πορεία μου, μέσα στον χώρο της ενημέρωσης και της εθελοντικής συνεργασίας μου, με τα τοπικά ΜΜΕ. Έχω δει διαμαρτυρίες και διαμαρτυρίες, αναγνωστών και τηλεθεατών. Όμως η τελευταία, με γέμισε με μπερδεμένα συναισθήματα, αλλά και σκέψεις που ένοιωσα την ανάγκη να τις καταγράψω. Δεν φιλοδοξώ να παραδώσω μαθήματα δημοσιογραφίας, αλλά να πάρω, ενώ προσπαθώ να βάλω σε δοκιμασία τα συμπεράσματα, της μακρόχρονης εμπειρίας μου. Φυσικά και οι δημοσιογράφοι, έχουν δικαίωμα να επιλέξουν την μορφή της έκφρασης της δημοσιογραφίας τους, καθώς είναι ελεύθεροι να επιλέξουν και την στάση τους σαν λειτουργοί, ενός δύσκολου επαγγέλματος.
Έμειναν όμως απορίες σε πολλούς συμπολίτες, που μέσα από το ετυμολογικό της λέξης του ρήματος ‘δημοσιογραφώ,’ ψάχνουν την λύση και την ουσία της. Δημοσιογραφώ, κατά τα ταπεινά μου Ελληνικά, σημαίνει γράφω δημόσια, άρα ενημερώνω, καταγράφω διασταυρωμένα, έγκυρα γεγονότα, που τα δημοσιεύω, για να τα διαβάσουν οι πολίτες. Η δημοσιογραφική λειτουργία, στηρίζεται σε βασικές λέξεις. Πότε; -Χρόνος. Που; -Τόπος. Πως; - Τρόπος. Γιατί; - Αιτία. Φυσικά ακολουθεί, η επιβεβαίωση και η διασταύρωση, των πληροφοριών, πριν από την τελική ενημέρωση του κοινού. Πόση αλλοίωση του όρου, έχει υποστεί η δημοσιογραφία και πόση μετάλλαξη, οι λειτουργοί της, οι αμερόληπτοι δημοσιογράφοι; Πόσο ψηλά και πόσο χαμηλά, βάζουμε τον πήχη της δημοσιογραφίας, όταν την λειτουργούν κατά καιρούς έγκριτοι δημοσιογράφοι, αλλά και άσχετοι με αυτό το λειτούργημα, χωρίς επαρκή, βασική μόρφωση, ανάλογη παιδεία και προερχόμενοι και από άλλους επαγγελματικούς τομείς, επειδή στην Ελλάδα μας ‘είσαι ό, τι δηλώσεις;’
Άραγε η δημοσιογραφία, είναι κατάρα ή ευλογία; Ή μήπως αποτελεί την τέταρτη και σκοτεινή εξουσία, που διαμορφώνει ή αλλοιώνει, το πολίτικο κλίμα κάθε χώρας; Άραγε το νέο είδος σύγχρονης πληροφόρησης, μέσα από τα ηλεκτρονικά δίχτυα και τα μέσα κοινωνικής επικοινωνίας, πόσο φασιστικό γίνεται; Όταν κρυμμένοι κάποιοι θρασύδειλοι, πίσω από την ανωνυμία, εξυβρίζουν, προσβάλουν, κατηγορούν και συκοφαντούν, αδίστακτα πολιτικούς και πολίτες, χωρίς να υπάρχει τρόπος να αμυνθούν άμεσα οι θιγμένοι; Στην μακρόχρονη εκπαίδευση μου, στην ανοικτή Σχολή, στο ‘Βήμα της Κω,’ του αξέχαστου Γιάννη Ιωαννίδη, δάσκαλου της δημοσιογραφίας, αλλά και του αείμνηστου, επίσης δάσκαλου της δημοσιογραφίας, του Χρήστου Πασαλάρη, πίστεψα κάποια πράγματα που σημερα καθημερινά ανατρέπονται….
Για αυτό και….
Αρνούμαι να πιστέψω ότι οι δημοσιογράφοι, είναι το μακρύ χέρι της εξουσίας. Ότι τα παίρνουν κάτω από το τραπέζι, για να αλλοτριώσουν τις ιδέες και τα πιστεύω τους. Ότι είναι εκβιαστές, εκφοβίζοντας σημαίνοντα πρόσωπα, ότι τάχα θα τους ΄κράξουν’ είτε για την προσωπική τους ζωή, είτε για να δυσφημήσουν την επαγγελματική τους δραστηριότητα, προσθέτοντας κατσαρίδες και ποντίκια στα προϊόντα τους. Ότι διασύρουν υπολήψεις και καταστρέφουν πολιτικές και επαγγελματικές καριέρες και διαλύουν, οικογενειακές εστίες. Αρνούμαι να πιστέψω ότι οι δημοσιογραφικοί λειτουργοί, μετατρέπονται σε ‘ρουφιάνους’ και μηχανορραφούν, πίσω από τις πλάτες των συνάδελφων τους, για να τους εκτοπίσουν από την θέση τους. Ότι οι ταγοί της ενημέρωσης, μετατρέπονται σε ‘σταρ’ και το μόνο που τους ενδιαφέρει πίσω από τα φανταχτερά ρούχα τους, είναι πώς να προβάλουν τον εαυτό τους και πώς να εξασφαλίσουν προκλητικά, ένα παχυλό εισόδημα και μια πολυτελή διαβίωση, με ακριβά αυτοκίνητα και σπίτια.
Αρνούμαι να πιστέψω, ότι αντί να καταπιάνονται με πολλές και διαφορετικές ειδήσεις, κολλάνε σε ένα θέμα ή σε έναν πολιτικό, που θέλουν να εξοντώσουν και φλυαρούν για ώρες και μέρες, στα βαρετά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά παράθυρα. Αρνούμαι να πιστέψω, πως αποκλειστικός σκοπός του δημοσιογράφου, δεν είναι να θίγει τα κακώς κείμενα και να αναδείξει τα θετικά έργα μιας εξουσίας, αλλά να καταβαραθρώσει με μια του λέξη, κυρίως όποιον πολιτικό δεν γουστάρει.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι υπάρχουν κρετίνοι της δημοσιογραφίας, που νομίζουν ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει, πότε η πληρωμένη πέννα τους, πληγώνει και πότε ενημερώνει. Ούτε ότι είναι τόσο αγενείς, που να δείχνουν φανερά και δημόσια, την αντιπάθεια τους σε ορισμένους πολιτικούς και να φέρονται αγενώς, με εγωισμό και έπαρση, ταπεινώνοντας τους λεκτικά , ενώ έχουν την ευκαιρία, να τους τιμωρήσουν στην κάλπη. Αρνούμαι να πιστέψω πως οι δημοσιογράφοι, στερούνται συναδελφικής αλληλεγγύης, αγάπης και σεβασμού, αλλά ειρωνεύονται, χλευάζουν, γελοιοποιούν και υποβιβάζουν τους συνάδελφους τους, με την πρώτη ευκαιρία.
Ούτε ότι παρακολουθούν παράνομα με κρυφές κάμερες τα γραφεία και τις κρεβατοκάμαρες, πολιτικών και άλλων επιφανών προσώπων, με σκοπό τον εξευτελισμό και κοινωνικό εκμηδενισμό τους. Αρνούμαι να πιστέψω ότι υπάρχουν κακοί δημοσιογράφοι, οι μεγάλο-δημοσιογράφοι, εκβιαστές, που τρομοκρατούν κυρίως πολιτικούς και επιχειρηματίες, για να τους αποσπάσουν μυθώδη πόσα και πολλά ακίνητα. Ούτε ότι στήνουν ψεύτικα δήθεν τραγικά γεγονότα και απαγωγές, για να βγουν από την αφάνεια. Δεν θέλω να πιστεύω ότι γίνονται φερέφωνα, του κάθε επιζήμιου, ανήθικου πολιτικού ή επιχειρηματία, για το χρήμα.
Αρνούμαι να πιστέψω, ότι είναι πιο βρώμικοι και από αυτούς που επικρίνουν σκληρά και έχουν γίνει ο φόβος και ο τρόμος, του κοινωνικού και πολιτικού κόσμου, με την εξουσία της δημοσιότητας, την οποία κατέχουν και χειρίζονται κατά το δοκούν. Αφού με την κοφτερή γλώσσα τους και με την θανατηφόρο λεπίδα της πέννας τους, αποκεφαλίζουν ή ενθρονίζουν, πολιτικούς και μεγάλο- επιχειρηματίες.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι μερικοί δημοσιογράφοι, υποκαθιστούν τον Αστυνόμο ή τον Εισαγγελέα, βασανίζουν καθημερινά δημόσια στην τηλεόραση, και ‘κανιβαλίζουν’, επάνω σε διάφορους ανθρώπους, που άλλοτε τους στέλλουν στην φυλακή και άλλοτε στην αυτοκτονία. Αρνούμαι να πιστέψω την απανθρωπιά και την σκληρότητα, που βιώνουμε όλοι καθημερινά, με τον δημόσιο διασυρμό και την τηλεοπτική διαπόμπευση, υποδίκων και άλλων εγκληματιών. Οι δημοσιογράφοι και οι τηλεοπτικοί μαϊντανοί, είναι αυτοί που διαπράττουν το μεγαλύτερο έγκλημα, αφού διασύρουν τους υπόδικους και τους χαρίζουν, ένα κοινωνικό εκμηδενισμό και ένα ζωντανό, ψυχικό θάνατο, καταργώντας την παρουσία και της Δικαιοσύνης και την αξία των Νόμων της Πολιτείας.
Αρνούμαι να πιστέψω, ότι όλοι αυτοί δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, ότι δεν γνωρίζουν τον Νόμο για το τεκμήριο της αθωότητας και πως έχουν κάνει φειγ βολάν, τις εμπιστευτικές και εχέμυθες δικογραφίες και ανακρίσεις. Αρνούμαι να πιστέψω πως οι κατάπτυστες τηλεοπτικές εκπομπές, με την δικαιολογία της δημοσιογραφικής έρευνας, δικάζουν δημόσια σε λαϊκά δικαστήρια, προ-καταδικάζουν και στέλλουν πριν από τα επίσημα Δικαστήρια, τους ανθρώπους στη φυλακή, τρέφοντας με αίμα το θηρίο του όχλου και της απανθρωπιάς.
Δεν είδα όμως κανένα Δημοσιογραφικό Σύλλογο, ή κανένα Σύλλογο Νομικών και Δικηγόρων, να διαμαρτυρηθεί, προστατεύοντας φανερά το λειτούργημά τους και τους υπόδικους. Αλλά ούτε και όταν στον βωμό της ακροαματικότητας, εκμεταλλεύονται νοητικά στερημένα άτομα, που τα κάνουν Δημόσιο θέαμα, μαζί με υπερφίαλους και φιλόδοξους προβληματικούς νέους, που τους διακωμωδούν και τους διασύρουν δημόσια.
Αντί να ασχοληθούν με τα τρέχοντα σοβαρά προβλήματα της χώρας και τα παγκόσμια ζητήματα, ασχολούνται με φτηνά σκάνδαλα και συχνά εξαργυρώνουν την επωνυμία και την δήθεν, δυναμική δημοσιογραφική πορεία τους και την προβολή τους, για μια μελλοντική, σίγουρη και επωφελή θέση, στην πολιτική σκηνή ή στην Βουλή. Μήπως τελικά ζούμε, στον γυάλινο και εικονικό κόσμο της πληροφόρησης ή της παραπληροφόρησης; Διότι όλα και όλοι κρίνονται και ο λαός, είναι ο πιο αυστηρός και δίκαιος κριτής.
Αρνούμαι να πιστέψω, ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις ευσυνείδητων δημοσιογράφων, όπως αυτοί που βρίσκονται σε σεισμόπληκτες περιοχές και μαζί με τους διασώστες, σκάβουν με τα νύχια τους, για να σώσουν έστω και ένα παγιδευμένο. Ότι δεν υπάρχουν λειτουργοί της δημοσιογραφίας, που στο όνομα του ρεπορτάζ, βρίσκονται σε επικίνδυνες εμπόλεμες ζώνες και είτε αιχμαλωτίζονται, είτε χάνουν την ζωή τους. Καμία σχέση, με αυτούς που εμπρός από ένα ψεύτικο πολεμικό σκηνικό, μας κοροϊδεύουν ότι ριψοκινδυνεύουν την ζωή τους, όπως στην ταραγμένη Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, ακυρώνοντας έτσι το λειτούργημά τους.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν γενναίοι δημοσιογράφοι που αντί να προτιμήσουν την εύκολη λύση της φυγής, αντιμετωπίζουν με τον σωστό διάλογο και τις στοχευόμενες ερωτήσεις τους και τον πιο δύσκολο συνομιλητή τους, χωρίς να τον παγιδεύουν. Ούτε πάλι ότι δεν υπάρχουν νέοι, ταλαντούχοι δημοσιογράφοι, που με μεγάλη ευθύνη και μικρό μισθό, τρέχουν καθημερινά, 24 ώρες το 24 ωρο, για να καλύψουν την τρέχουσα επικαιρότητα και για να εξασφαλίσουν την θέση τους, στα μεγάλα αφεντικά.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν ευσυνείδητοι δημοσιογράφοι, που έδωσαν μαθήματα δεοντολογίας, ευγένειας, ανθρώπινου αλτρουισμού, αλλά και μόρφωσης, ώστε να μας παραδώσουν πλούσια, πνευματική κληρονομιά και να αφήσουν ποιητικά και λογοτεχνικά αριστουργήματα.
Ούτε πως δεν υπάρχουν παθιασμένοι δημοσιογράφοι της επαρχίας, που αν και φυτοζωούν ή είναι καταχρεωμένοι, εργάζονται ασταμάτητα και αρνούνται να στερήσουν το μέσο της τοπικής ενημέρωσης, στους συμπολίτες τους, είτε αυτό είναι μια ντόπια εφημερίδα, είτε ένας τοπικός ραδιοτηλεοπτικός σταθμός.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι στο σάπιο σώμα ενός επαγγέλματος, δεν υπάρχουν και οι λαμπρές εξαιρέσεις. Άλλοι γράφουν ιστορία, με την αφοσιωμένη υπηρεσία στο λειτούργημα τους και άλλοι το αμαυρώνουν, με φτηνά κουτσομπολιά και απάνθρωπη συμπεριφορά, με όπλο την πέννα ή το μικρόφωνο. Αρνούμαι να πιστέψω πως μέσα από το λειτούργημα αυτό, με την εθελοντική συνεργασία μου στην ενημέρωση, δεν απεκόμισα πολύτιμες γνωριμίες και χρήσιμες εμπειρίες.
Αλλά ποτέ δεν πίστεψα πως η Δημοσιογραφία, που ανιδιοτελώς υπηρετώ με μεράκι, μέσα από τα άρθρα μου τόσα χρόνια, αποτελείται μόνο από κοινωνία Αγγέλων.
Ξανθίππη Αγρέλλη
