Ο στίχος «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» του Νίκου Παπάζογλου μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία για τρόπο που λειτουργούν τμήματα του πολιτικού συστήματος σε περιόδους κρίσης, μεγαλύτερης κλίμακας και διάρκειας ή μικρότερων διαστάσεων.
Το βλέπουμε εδώ και έναν χρόνο αισίως με αφορμή την πανδημία του κορονοϊού και τις παλινωδίες όσων αρθρώνουν πολιτικό λόγο και ετεροπροσδιορίζονται. Γιατί δεν ανοίγει ο τουρισμός και μετά γιατί άνοιξε. Γιατί κλείνουν τα μαγαζιά και μετά γιατί δεν έκλεισαν πιο νωρίς. Γιατί ανοίγουν τα σχολεία και στη συνέχεια γιατί κλείνουν τα ανοιχτά σχολεία. Μιλάτε για εμβόλια που δεν υπάρχουν και μετά κριτική για τον ρυθμό των εμβολιασμών, φυσικά με τα εμβόλια που σύμφωνα με τους ίδιους δεν υπήρχαν.
Ο ιός του λαϊκισμού ευδοκίμησε και κατά τη διάρκεια της «Μήδειας». Γιατί έκλεισε η εθνική οδός; Ο βαθύτερος λόγος διαμαρτυρίας δεν είναι ότι έκλεισε η εθνική. Είναι ότι δεν έμεινε ανοιχτή, έτσι ώστε να προκληθεί κομφούζιο, να σηκωθεί σκόνη και να βγουν να διαμαρτυρηθούν γιατί δεν έκλεισε η εθνική. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα πεσμένα δέντρα. Αντί η προτεραιότητα να είναι η εξεύρεση λύσης για τους πολίτες και στη συνέχεια η αναζήτηση ευθυνών με ψυχραιμία, συμβαίνει το αντίστροφο εις βάρος των πολιτών που αντιμετωπίζουν και το αντικειμενικό πρόβλημα
Αντιπολίτευση και κριτική πάνω στον πάγο που άφησε πίσω του ο χιονιάς και ανεξέλεγκτος λαϊκισμός.
Είναι ο ίδιος μηχανισμός που ευδοκίμησε και πριν 10 χρόνια με την πάνω και την κάτω πλατεία των «αγανακτισμένων» που έχτισαν πολιτικές καριέρες και ένα ολόκληρο μνημόνιο. Τις υπεραπλουστεύσεις για τα μνημόνια και την οικονομία. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και τώρα με τη λογικά «άνοιξε τα ταμεία και δώστα όλα από την αρχή». Κι αν τελειώσουν, δανείσου από τις αγορές. Ο στόχος; Να υπάρξει η εύκολη κατηγορία για υπερβολικό χρέος και δανεισμό.
Ο «ιός» του λαϊκισμού έχει επεκταθεί επικίνδυνα, προσβάλλοντας και άλλους. Είναι εκείνοι που προτιμούν αντί για το δάσος να βλέπον το δέντρο και να έχουν ως προτεραιότητα να προωθήσουν ένα τοπικό ρουσφέτι και μία προσωπική εξυπηρέτηση αντί να συμβάλουν σε μία μεγάλη προσπάθεια για κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Ο «ιός» του λαϊκισμού ποτέ δεν έχει μεγάλη διάρκεια ζωής καθώς έχουμε την εμπειρία να τον διακρίνουμε και να τον καταπολεμήσουμε. Ωστόσο η ζημιά που προκαλεί είναι μεγάλη και είναι χρέος όλων μας να τον απομονώσουμε πριν απειλήσει να προκαλέσει μεγάλη ζημιά. Το ζήσαμε άλλωστε στο παρελθόν και ξέρουμε τι πρέπει να αποφύγουμε.
