Η Βουλή των Ελλήνων δεν είναι πεδίο ακτιβιστικής δράσης. Δεν είναι χώρος για να εκτονώνει κανείς τα προσωπικά του πάθη, τις μικρότητες ή τις πολιτικές του εμμονές. Δεν είναι τηλεοπτικό πλατό, ούτε αίθουσα αντιπαραθέσεων χωρίς όρια.
Είναι το ύστατο και ανώτατο βήμα της Δημοκρατίας. Το κέντρο της κοινοβουλευτικής λειτουργίας, το σημείο όπου η σύνθεση και η ευθύνη υπερέχουν του εγωισμού και της πολιτικής αμετροέπειας. Και κυρίως, δεν είναι αρένα.
Αυτό που παρακολουθήσαμε στη συνεδρίαση της Ολομέλειας, με αρνητική πρωταγωνίστρια τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, προσβάλλει τη Δημοκρατία. Όχι γιατί διαφώνησε. Ούτε επειδή επέλεξε την ένταση. Αλλά επειδή εργαλειοποίησε τον θεσμικό χώρο, προκειμένου να εξυπηρετήσει έναν λόγο που δεν στοχεύει στον διάλογο αλλά στην πρόκληση. Επειδή, με άμεση επιθετικότητα και επιδεικτική αγένεια, στράφηκε κατά του ίδιου του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε μοιάζει να είναι η τελευταία. Η κ. Κωνσταντοπούλου δεν διστάζει να συμπεριφερθεί σαν να βρίσκεται πέρα από κάθε κανόνα, σαν οι θεσμοί να είναι όχημα για να στηθεί ένα πολιτικό αφήγημα διαρκούς σύγκρουσης. Από τη θητεία της ως Προέδρου της Βουλής, όταν αγνόησε τον Κανονισμό που οφείλει να διέπει έναν θεσμικό ρόλο, μέχρι σήμερα, που μετατρέπει κάθε της παρέμβαση σε προσωπική επίθεση.
Το πιο ανησυχητικό, όμως, είναι ότι η τακτική της φαίνεται να παρασύρει και άλλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Κόμματα της αντιπολίτευσης, βλέποντας τον θόρυβο να μεταφράζεται σε προβολή, πείθονται πως όσο πιο έντονη είναι η σύγκρουση, τόσο πιο πιθανή είναι η δημοσκοπική τους άνοδος. Θεωρούν πως η επιθετικότητα προς τους θεσμούς είναι πολιτικό κεφάλαιο. Πρόκειται για επικίνδυνη αυταπάτη. Γιατί ό,τι χτίζεται πάνω στον εντυπωσιασμό και την τοξικότητα, καταρρέει όταν έρθει η ώρα της σοβαρότητας. Και τότε, ζημιωμένη δεν είναι απλώς η αντιπολίτευση, είναι η ίδια η Δημοκρατία και ο λαός που καλείται να πληρώσει το τίμημα.
Και ας μην ξεχνάμε, η Ελλάδα έχει πληρώσει ακριβά τέτοιες περιόδους τοξικότητας στο παρελθόν. ‘Όταν ο πολιτικός λόγος εκτρέπεται σε διαρκή σύγκρουση και οι θεσμοί απαξιώνονται, δεν αργεί να έρθει η αποσταθεροποίηση, η κρίση και ο διχασμός.
Αν η Βουλή μετατραπεί σε πεδίο θεσμικού ακτιβισμού, τότε υπονομεύεται η ίδια η βάση του δημοκρατικού διαλόγου. Η επίθεση στους θεσμούς, όσο «επικοινωνιακά εύπεπτη» κι αν μοιάζει σε ένα ακροατήριο που γοητεύεται από την οργή, δεν έχει θέση στο Κοινοβούλιο. Η Βουλή είναι ο τόπος των θεσμικών συγκρούσεων, όχι των επιθετικών ξεσπασμάτων. Δεν αντέχει και δεν πρέπει να ανεχτεί να μετατραπεί σε πολλαπλασιαστή τοξικότητας.
Η πολιτική προϋποθέτει μέτρο. Και το μέτρο το ορίζει η ίδια η δημοκρατική λειτουργία. Δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου χωρίς ευθύνη λόγου. Δεν υπάρχει ρόλος βουλευτή χωρίς πλήρη αποδοχή των ορίων που θέτουν το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής. Όποιος συμπεριφέρεται σαν να είναι υπεράνω όλων, καταλήγει να μην υπηρετεί τίποτε και κανέναν, παρά μόνο το πολιτικό του προσωπείο. Ο θεσμικός ρόλος δεν είναι εργαλείο προσωπικής δικαίωσης ή ιδεολογικού θεάματος. Είναι ευθύνη προς τον λαό, σεβασμός στη Δημοκρατία και επίγνωση των ορίων.
Η Δημοκρατία είναι ισχυρή όταν οι λειτουργοί της την υπερασπίζονται με ήθος, και ευάλωτη όταν την εκπροσωπούν όσοι τη μετατρέπουν σε προσωπικό πεδίο επιβολής. Όσοι θέλουν να φωνάζουν, να υβρίζουν και να προκαλούν, ας θυμηθούν ότι το βήμα της Βουλής δεν είναι το προσωπικό τους μικρόφωνο.
Γιάννης Παππάς
πρ.Υφυπουργός Ναυτιλίας & Νησιωτικής Πολιτικής,
Βουλευτής ΝΔ Δωδεκανήσου
