Καθημερινά διασχίζοντας την οδό Σκεύου Ζερβού και πηγαίνοντας στο νηπιαγωγείο της περιοχής για ν’ αφήσω το παιδί μου η ματιά μου πέφτει στην ομώνυμη πινακίδα η οποία το τελευταίο δίμηνο ίσως και παραπάνω βρίσκεται κρεμασμένη στο δέντρο. Είναι προφανές πως λόγω εργασιών που πραγματοποιήθηκαν σε κτήριο πλησίον του δέντρου η πινακίδα βγήκε.
Το δυσάρεστο είναι πως κανείς έως τώρα δεν την επανατοποθέτησε (ειδικότερα γι’ αυτόν-την που την έβγαλε) ώστε να προσδιορίζει τον συγκεκριμένο δρόμο που φέρει το ονοματεπώνυμο ενός σπουδαίο Δωδεκανήσιου άνδρα.
Αναρωτιόμαστε αν η αρμόδια υπηρεσία του δήμου που έχει την μέριμνα γι’ αυτά τα ζητήματα ενημερώθηκε από κάποιον γείτονα, η αν κάποιος υπάλληλος έτυχε να την δει ώστε να «επιστρέψει» στην φυσική της θέση.
Σε όλες τις πόλεις στις διασταυρώσεις (γωνιακά κτήρια) υπάρχουν πινακίδες χρήσιμες κυρίως στους επισκέπτες, που αναζητούν είτε με τον έντυπο χάρτη είτε μέσω εφαρμογών στα κινητά, σχετικές πληροφορίες προκειμένου να κατευθυνθούν εκεί που επιθυμούν. Συνεπώς μήπως θα πρέπει να το δούμε λίγο πιο υπεύθυνα...
Μεταξύ των αρμοδιοτήτων των δήμων της χώρας περιλαμβάνεται η ονομασία και μετονομασία οδών, πλατειών ή συνοικιών καθώς και η αρίθμηση κτισμάτων της εδαφικής τους αρμοδιότητας. Πόσες αλήθεια υπάρχουν στην πόλη μας; Γιατί κάποιες έχουν εξαφανιστεί; Δεν είναι πλέον χρήσιμες;
Ας ελπίσουμε τόσο η συγκεκριμένη πινακίδα όσο και αυτές που λείπουν, να τοποθετηθούν εκεί που τους αξίζει (το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε) ώστε να τιμήσουμε πρόσωπα αλλά και ιστορικά γεγονότα που αναφέρονται σε αυτές, σύμφωνα με την εγκύκλιό της αρμόδιας υπηρεσίας του Υπουργείου Εσωτερικών και την αρμοδιότητα που έχουν οι Δήμοι για την ονομασία τους .
Λίγα λόγια για τον σπουδαίο Σκεύο Ζερβό.
Γεννήθηκε στην Πόθια της Καλύμνου στις 19 Ιανουαρίου 1875 από τον Γεώργιο (Γιώργη) Ζερβό και την Καλοθετίνα (Καλοτίνα) Κουτούζη. Σε μεγαλύτερη ηλικία αναγκάστηκε να εργαστεί ως σφουγγαράς όπου νόσησε από την νόσο των σφουγγαράδων. Παρακολούθησε μαθήματα στο τετρατάξιο γυμνάσιο της Καλύμνου και στο Γ΄ Γυμνάσιο της Πλάκας, εισήχθη στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου αποφοίτησε με άριστα και εργάστηκε στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός.
Εθνική δράση
Τον Απρίλη 1912 δημιούργησε στην Αθήνα τον Αιγαιοπελαγίτικο Σύλλογο με στόχο την ένωση των νήσων του Αιγαίου, με την ηπειρωτική Ελλάδα. Πραγματοποίησε αρκετές συναντήσεις με τον πρέσβη της Ιταλίας στην Αθήνα για αυτό το σκοπό, χωρίς όμως να καταφέρει κάτι. Στους Βαλκανικούς πολέμους κατατάχθηκε εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό με τον βαθμό του Ιατρού (Λοχαγός) και υπηρέτησε στο 10ο ορεινό χειρουργείο. Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου καταπιάστηκε με τον Δωδεκανησιακό Σύλλογο και το 1920 συνόδευσε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, ενώ παράλληλα είχε εγκαταλείψει τη θέση του καθηγητή από το Πανεπιστήμιο μετά από παρότρυνση του τότε πρύτανη Σπυρίδωνος Λάμπρου, προς αποφυγή διπλωματικών επεισοδίων με την Ιταλία. Στις εκλογές του 1923 εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών, με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Ήρθε σε ρήξη με τον Ελευθέριο Βενιζέλο για το δωδεκανησιακό ζήτημα, αφού ο Βενιζέλος είχε επιλέξει να εγκαταλείψει το δωδεκανησιακό ζήτημα. Κατά το Ελληνοιταλικό πόλεμο προέτρεπε τους Δωδεκανήσιους να καταταγούν στο Εθνικό Στρατό. Το 1946 παρασημοφορήθηκε με το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρος από τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄ και το 1948 από την Ακαδημία Αθηνών με το Αργυρό Παράσημο ανακηρυσσόμενος Αρχηγός του απελευθερωτικού αγώνα της Δωδεκανήσου, ενώ παρασημοφορήθηκε από την τοπική αυτοδιοίκηση της Καλύμνου με το χρυσό Παράσημο.
Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του τυφλός και φτωχός, καθώς είχε ξοδέψει το σύνολο της περιουσίας του στους αγώνες για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου. Απεβίωσε στις 13 Αυγούστου 1966 στο Ασκληπιείο της Βούλας και τάφηκε στην περιοχή Θερμά.
Καλλιόπη Δανελλάκη