Με αφορμή τα πρόσφατα αποκαλυπτήρια της προτομής του Herzog:
Μιλτιάδης Νικολαϊδης του Νικολάου, γεννηθείς στο Πυλί
Ο πατέρας του Νικόλαος Νικαλαϊδης ήταν από την Αντιμάχεια, με πατέρα τον Μιλτιάδη Νικολάου Νικολαϊδη. Διετέλεσε δάσκαλος στο Πυλί πριν από τον πόλεμο, όπου και παντρεύτηκε. Εξορίσθηκε από τους Ιταλούς στην Ρόδο διότι δεν υπάκουσε σε εντολές για την μη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας.
Ο Μιλτιάδης Νικολαϊδης υπήρξε επί δεκαετίες (1950-60-70) ο Διευθυντής του Μουσείου Κω, ο πρώτος μετά την Ιταλοκρατία και την ενσωμάτωση.
Εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα για τα θέματα των αρχαιοτήτων της Κω. Χωρίς μέσα ή επαρκή κρατική χρηματοδότηση, αλλά με εξαιρετική αφοσίωση και με συνεχή επιμέλεια και εργασία, ο Μιλτιάδης φρόντισε για την καλή λειτουργία και ανάπτυξη του Μουσείου, το οποίο είχε ήδη κτισθεί και εν μέρει οργανωθεί από τους Ιταλούς.
Παράλληλα φρόντισε για την σωτηρία και περιποίηση πολλών αρχαιοτήτων, οι οποίες ήταν εκτεθειμένες και αφρούρητες. Εκείνα τα χρόνια οι αρχαιολογικοί χώροι στην Κω βρισκόντουσαν σε άσχημη κατάσταση, ενώ όπως όλοι γνωρίζουμε, ήσαν περιφρονημένοι από τους ντόπιους.
Φωτογραφία: Αντιμάχεια 1905. Από το βιβλίο του Γιώργου Μαστορόπουλου «Αντιμάχεια Κώα», έκδοση Δήμου Ηρακλειδών 2002.
Στο κέντρο είναι ο Αθανάσιος Νικολάου Νικολαϊδης, ιατρός. Έφυγε επί Τουρκοκρατίας από την Αντιμάχεια γύρω στο 1880 και σπούδασε ιατρική στο Παρίσι. Άσκησε την ιατρική στην Αίγυπτο μέχρι τον θάνατο του γύρω στο 1920.
Στα δεξιά του γιατρού κάθεται ένας αδελφός του, ο Μιλτιάδης Νικολάου Νικολαϊδης, παππούς του Μιλτιάδη του αρχαιολόγου. Στα αριστερά του γιατρού κάθεται άλλος αδελφός, ο Κλεάνθης Νικολάου Νικολαϊδης, παππούς του καθηγητή Κλεάνθη Αντωνίου Νικολαϊδη. Τα υπόλοιπα πρόσωπα της παλαιάς αυτής φωτογραφίας, είναι οι γυναίκες και τα παιδιά των τριών αδελφών, μαζί με άλλους συγγενείς.
Κ. ΚΑΪΣΕΡΛΗΣ: Στήσαμε το άγαλμα το Χέρτζοκ και όλοι είμαστε χαρούμενοι.
Στήσαμε το άγαλμα το Χέρτζοκ και όλοι είμαστε χαρούμενοι. Σε λίγο θα βάλουμε και του Ιταλού που ανακάλυψε το Ασκληπιείο δίπλα στον δικό μας, τον άγνωστο Ζαράφτη.
Σίγουρα δεν έχουμε δικούς μας. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε σε αυτούς. Θέλουμε να επιδεικνυόμαστε με ένα ξένο, Γερμανό ή Ιταλό, γιατί μόνο έτσι αποδεικνύουμε ότι είμαστε το κάτι τις.
Οι Ιταλοί αναστήλωσαν το Ασκληπιείο που φτιάξανε οι πρόγονοι μας και τους χειροκροτούμε. Το λεηλάτησαν οι σταυροφόροι για να φτιάξουν το κάστρο και εμείς δείχνουμε το Κάστρο και αυτοί που έφτιαξαν το Ασκληπιείο, οι πρόγονοι μας, οι αρχαίοι πρόγονοι μας, βρίσκονται θαμμένοι στη μνήμη και στα άδυτα της ιστορίας.
Ο Χέρτζοχ που κανένας δεν έψαξε να βρει εάν ήταν ο πανεπιστημιακός στυλοβάτης της Άριας Φυλής στα χρόνια της προ Γερμανικής Ναζιστικής εποχής κοσμεί τα πάρκα της Κω γιατί, τάχα μου, ανακάλυψε το Ασκληπιείο, όταν, και είναι γνωστό, πήρε και μετέφερε στη Γερμανία μαζί του όλο τον πλούτο τον προγόνων μας που ξεθάφτηκε στις ανασκαφές και όταν όλοι αυτοί, Άγγλοι και Γερμανοί, που ήρθαν στην κατεχόμενη από τους Οθωμανούς Ελληνική γη και μας λεηλάτησαν.
Ο Ζαράφτης, αυτός ο άσημος γεωργός που έζησε με το όραμα του ‘Έλληνα Κώου πατριώτη να βρει τις ρίζες του, που θα έπρεπε να ήταν η μοναδική προμετωπίδα μας, βρίσκεται δίπλα σε έναν Γερμανό που δεν ήρθε σαν ερευνητής αλλά σαν κατακτητής σε μια χώρα υπόδουλη και ρημαγμένη όχι για να την απελευθερώσει αλλά για να κλέψει όπως και ο Έλγιν την δική μας ιστορία.
Στήνουμε λοιπόν το άγαλμα του Χέρτζοχ γιατί έτσι μας γουστάρει. Γιατί δεν μελετήσαμε. Γιατί είμαστε αούα. Δήμος και όλοι οι υπόλοιποι. Παίρνουμε αποφάσεις, εάν τις παίρνουμε, στο πόδι. Αγνοώντας ότι κάθε άγαλμα, κάθε αναθηματική στήλη, κάθε ονοματοθεσία σε δρόμους και σε στάδια δεν είναι πολιτικάντικη υπόθεση για να κερδίσουμε ψήφους, αλλά πράξη που σημαδεύει τη δική μας ιστορία. Την ιστορία που γράφτηκε από τον μέγα Ιπποκράτη μέχρι και σήμερα με άσημους αλλά μεγάλους Κώους Έλληνες όπως ο Ζαράφτης και όχι ξενόφερτους με άλλες πονηρές βλέψεις ανθρώπους.
Λυπάμαι που υποχρεώνομε να γράψω αυτό το κείμενο. Επαναλαμβάνοντας ότι κάθε τιμή, κάθε άγαλμα, κάθε ονοματοθεσία όπως έλεγε ο αείμνηστος ιστορικός μας Βασίλης Χατζηβασιλείου πρέπει να περνά από την κρησάρα του χρόνου και της ιστορικής μελέτης και όχι από το θυμικό και από καιροσκοπική εκμετάλλευση.